Egregio prof.

Ja, no dreg det seg mot eksamenar her nede. Det skal sanneleg min hatt bli ein fornøyelse. Eksamenssystemet her er litt anleis frå det eg er vand med: det er forelesaren som eksaminerar meg og set karakter, ingen sensor som heime. Det foregår på vedkommandes kontor i to omgangar, eller appello som det heiter. Ein har altså to sjansar på kvar eksamen. Ikkje dumt. Eg les mykje for tida, men det er eg nøydd til.

I dag kan eg fortelje ein (eller heiter det "ei") anekdote frå universitetet, som nok hadde vore Rorbua verdig om hovudpersonen hadde vore naken og/eller full. Det var han forøvrig ikkje, og bra er det. I moderne italiensk litteratur (Letteratura italiana contemporanea) har me ein aldrande men stødig professor som heiter Cesare De Michelis. Eg trur eg har fortalt om han tidlegare, men eg kan godt repetere for dei med dårleg husk. Han driv med eit eller anna i forleggjarbransjen og er ein mann med mange søketreff på Google, for å sei det moderne. Han er uhorveleg belest og belært innan litteratur, ikkje berre italiensk, og har god peiling på det han snakkar om. Det må ein jo kunne forvente av ein universitetsprofessor, men han har altså -svært- god peiling. Dessutan er han ein god talar og underhaldande på fleire måtar: han snyt seg i mikrofonen medan han snakkar, altså midt i ein setning, fektar med armane og slår ofte i kateteret så det høyrest godt, og ei gong nøys han direkte inn i mikrofonen og fekk på den måten mykje oppmerksomheit, om enn ufrivillig, på eit tidspunkt der dei fleste studentane gjev seg i kast med å teikna symmetriske krusedull-mønster i notatboka etter beste evne for ikkje å bokstavleg talt sovna hen. Dette gjeld stort sett den siste halvtimen av dei 1 1/2 timar lange foredraga hans.

Desse forelesningane går på torsdagar og fredagar frå 12.30 til 14.00. Eg har før denne forelesning i Italiensk språk (Lingua italiana) som er ferdig kl. 12.00. Då er forelesningssalen ledig, sidan dei fleste forelesningane sluttar klokka heil, og ein kan setje seg der og slappe av i ein halvtime før De Michelis kjem slentrande, og slentrande kjem han alltid. Nok om det. I dag var me kanskje berre 5 personar som sat der og venta, klokka var ikkje meir enn omtrent 5 over 12. Eg hadde teke ein durabeleg bit pizza i kjeften og prøvde å leita fram pennalet mitt som har ein lei tendens til å havna under alle bøkene og alt anna eg måtte ha i sekken. 123-spelar og vatnflaske og alt. Då kom plutseleg De Michelis slentrande inn døra. Han har ein særdeles karakteristisk utsjånad: han er alltid iført ein dress som eg tippar er dyr, den ser slik ut sjølv for meg som går i dress frå Dressmann maksimalt to gonger i året. Med så dyr og fin dress kunne han ha sett riktig så stilig ut, men det spolerar han effektivt ved å trekkje dressbuksa så langt opp på magen som det går an. Over skuldra har han alltid ei grøn skulderveske med ein påsydd blome som eg berre kan anta at han brukar på grunn av ein ellera annan affeksjonsverdi, det kræsjar iallefall kraftig med dress og slips-stilen (om enn ikkje med buksa-under-armane-stilen). Men han kom altså slentrande inn døra. Han stoppa i døråpninga og vart ståande å skula på salen og dei som sat der, slik han alltid plar gjere, men i dag stod han lenge og skulte, sikkert 10-15 sekund. Så lukka han døra og sette seg bak kateteret og sjekka at mikrofonen var på, før han tok nokre bøker ut av ei veske medan han annonserte at kompendiet til faget var no i salg på universitetsbokhandelen over gata (det han ikkje nevnte var at det kostar flesk). Så skulte han litt til på dei 5 frammøtte, før han fortsatte der han slapp dagen før. Først då var det ein dristig italienar bak meg som påpeikte med høflege ord at "kanskje il Prof kanskje var litt tidleg ute, forelesningane byrjar vanlegvis klokka halv eitt...".
"Det stemmer, ja" svarte professoren.
"Ja, men klokka er bare litt over tolv" påpeikte studenten.
Reaksjonen var stilig, det såg ut som om nokon hadde fyrt av eit hagleskot bak han, for han sperra augene opp og såg på klokka. "Ja, sanneleg" sa han. "Ikkje rart det var så få elevar her!!". Så putta han sakene ned i veska att før han påpeikte at "dette var jo ein hyggjeleg nyheit. Eg tek meg ein liten runde!". Så gjekk han igjen.
Klokka halv eitt var forelesningssalen halvfull, slik den plar vere, men De Michelis kom ikkje før klokka var godt og vel ti over halv.

Eg skulle gjerne ha fortalt andre ting som eg har notert på ein liten lapp, men det får eg ta i morgon for no må eg hente kleda mine som sikkert er turre. Så skal eg lese, og så skal eg sove, og så skal eg kanskje stå opp tidleg, kanskje ikkje. Om eg hugsar det i morgon, skal eg skriva om ein ting som plagar livskiten ut av meg her, nemleg ein tosk som okkuperar pc-ane i fleire timar i strekk kvar forbanna kveld. Meir om dette seinare!!