Fag

I og med at det ikkje er så mykje nytt som er verd å fortelja om her nede, kan eg heller fortelja om faga eg tek her nede. Det burde vera spanande nok, det. Medan eg heime er mest vant med å ta to kurs i semesteret på 15 studiepoeng kvar (eitt fullt semester = 30 studiep.), vert det her arrangert kurs som igjen er inndelt i modular, kvar på 3 studiepoeng (som tilsvarar ca. 20 timar undervisning). Italia har ikkje gått over til same undervisningssystem som bl.a. Noreg, det vil seie med bachelor- og mastergrad, men systemet er ganske tilsvarande med ein treårig grad og deretter ein toårig grad som tilsvarar master. Nok om det. Denne inndelinga i slike kurs vil dermed seie at eg må ta eindel forskjellige kurs, ikkje berre to, og dei kursa eg tek må tilsvare dei faga eg ville ha teke i Noreg. Her kjem ei kjekk liste over faga:

Italiensk litteratur 1:
Dette tek føre seg eldre italiensk litteratur, fordelt på tre modular: 12-1300-talet (Dante, Petrarca, Bocaccia, siciliansk lyrikk, kvinnedyrking, etc.), 14-1500-talet (gudane veit), og ein modul som analyserar eit dikt av Petrarca. Eg var meint å berre ta den første modulen, men eg tek liksågreit den andre og. Den siste modulen tek eg ikkje. Det får vere grenser. Forelesaren er ein forholdsvis ung fyr frå sør-Italia. Han er svært dyktig, iallefall.

Kontemporær italiensk litteratur:
Her handlar det overraskande nok om nyare litteratur, altså frå 1900-talet. Forelesaren er ganske drøy. Han heiter Cesare de Michelis og seinast i går fann eg ut at han har uhyre mange jern i ilden. Han er mannen bak eit av dei størse bokforlaga i landet og han har skrive ganske mange bøker, både faglege og forteljande. Han har dressbuksa omtrent oppunder armane og har for vane å snyte seg medan han snakkar i mikrofon. Bannar litt gjer han og, for å understreka poenga sine. Han gestikulerar mykje og skrik ofte inn i mikrofonen. No skal eg ikkje gløyma å nevna at han muligens er den beste forelesaren eg har hatt, for det er han.
Faget er delt inn i tre modular, ein som tek for seg litteratur generelt på 1900-talet, ein som tek for seg eit norditaliensk forfattar som heiter Giuseppe Berto, og ein modul som tek for seg ei gruppe obskure skribentar i mellomkrigstida som kalla seg Opuscolari.
Kva forfattaren Giuseppe Berto gjeld har eg lese nokre bøker og eg hadde ikkje vore sein med å anbefala han på det aller varmaste, hadde det ikkje vore for at bøkene hans ikkje er oversett til norsk, såvidt eg veit. Synd, synd.

Italiensk grammatikk:
Vanskeleg fag. Grammatikk har eg hatt før, men aldri har eg gått så grundig til verks. Dette er ganske tungt og ikkje så inspirerande som eg trudde, men forelesaren er dyktig iallefall. Dog er dette så avansert at forelesingane i liten grad er til hjelp, eg må heller satse på å lese grundig heime og det skal mykje motivasjon til. Uansett, faget har to modular, ein modul tek for seg den ekle setningen (syntaks, semantiske rollar, verdiane til verba, klassifisering av det eine og det andre) og den andre modulen tek for seg komplekse setningar.

Italiensk språk:
Interessant fag som til dels verkar som ein light-version av grammatikk-faget. Det tek for seg mykje av det same men i lys av meir praktisk bruk. Vi skal snart til med italiensk språkbruk i media, i hovedsak avis- og nyheitsspråk, som er andre modulen. Den første modulen var meir generell. Foreleserinna er veldig dyktig. Ho har skrive ganske mange bøker om grammatikk og har spesialisert seg i korleis barn i før skule-alder lærer seg språk og sånt. Nok om det.

Fordjupning i lingvistikk:
Her har du faget frå helvete. Ikkje misforstå no, faget er interessant og forelesarane er, jada jada, frykteleg dyktige. Problemet er at det er grusomt vanskeleg og inneheld grusomt mange faguttrykk som er like vanskelege på norsk som på italiensk. Det har to modular, ein tek fore seg italienske verb (læreboka er skriven av foreleserinna i italiensk språk-faget) og den andre handlar om germansk filologi. Sistnevnte er svært interessant og lærerikt, men det er vanskeleg.

Det er heldigvis ikkje så mange forelesingar for tida, sidan dei fleste kursa har gjort ferdig første modulen. Då er det pause berekna på sjølvstudium før neste modul byrjar. No har eg uansett skrive meir enn nok for i dag. Eg skal snart ut, trass i at det regnar, og handla diverse ting eg treng. Etterpå må eg pent lesa. Heldigvis er det påskeferie snart og neste veke kjem Henriette på besøk.

På politistasjonen

I dag måtte eg møte opp på politistasjonen kl. 8,30 for å formalisera opphaldet mitt i Italia med ein opphaldstillatelse. Eg tenkte at eg skulle sitja på ein stol i ein korridor og venta til eg vart ropt opp, for så å visa fram passet mitt. Deretter kunne eg gå heim og lesa om forskjellane mellom kvinneskikkelsar i dei amorøse dikta til Dante og Petrarca. Men dengang ei (sitat: Jens von Bustenskiold).

Eg vart henvist til ei stor dør som var låst, men som vart åpna rundt halv ni av ein politiansatt som tydelegvis angra på karrierevalet sitt, iallefall der og då. Og eg var slett ikkje åleine. Det var boblejakker og dongerijakker og joggesko og filtersigarettar så langt auget kunne sjå. Rumenarar. Folk vandrar frå Romania til Italia som sogningar vandrar til Bergen etter vgs, og desse to gruppene liknar kvarandre på mange måtar: den litt kvasi-urbane utsjånaden, språket som berre dei sjølve forstår, skit under neglene, etc. Eg benektar ikkje mitt eige opphav, eg berre konstaterar.

No vil eg sjølvsagt unngå å vera altfor fordomsfull, men det er uhyre lett å sjå at desse ikkje er infødde italienarar. I tillegg til ovannevnte trekk kan eg føye til pastellfargar, røykhoste hjå nærmast samtlege, ein tendens til bart hjå mennene, vasskjemma hår, og mangelfull orden i viktige papir og dokument. Sistnevnte tolka eg utfrå kommentarane til han som åpna døra med jamne mellomrom.

Eg stod utanfor porten med rumenarane og to studentar eg kjente igjen frå litteratur-kurset mitt, den eine frå Austerrike og den andre frå Ungaria. Utseendemessig var også desse utmerka representantar for sine respektive land, artig nok. Eg kunne omtrent ha gjetta meg til kvar dei kom frå. Nok om det. Etter ein times venting vart iallefall eg kalla inn saman med ein gjeng rumenske aspirerande arbeidarar som lukta kvitlauk og tobakk (nok ein gong: eg berre konstaterar mine sanseintrykk). Deretter stod eg i kø til det var min tur i skranken. Han som verka litt tverr når han åpna døra tidlegare vart i adskillig betre humør når han såg at eg var norsk og lurte på om eg huksa Mykland. Det gjorde eg ikkje før han nevnte at Mykland hadde skjegg og gjorde rare bevegelsar når han hadde scora mål (han gestikulerte litt). Dette tykte han var "vent" og resten av prosessen gjekk greit. Om ein månad skal eg tilbake og henta eit slags bevis eller noko sånt. I mellomtida kan eg berre takka foreldra mine for at dei ikkje sende meg til Romania, sjølv når eg oppførte meg dårleg.

Eg har teke trikken!

Den tidlegare nevnte trikken vart teken i bruk i dag, og eg màtte liksom vera med i gjengen og pròva den. Det er definitivt den reinaste trikken eg har vore i nokon gong, men eg har ikkje sà mykje trikke-erfaring og det er godt mogeleg at trikkane i Oslo er dei dretnaste i Europa. Uansett var det eit behageleg trasportmiddel, berre synd at den ikkje gàr langs ruta mi til universitetet... Eg gjekk heimefrà og ned til den store marknaden, det er ein knapp halvtimes vandring. Eg sàg mange folk ute, det er ein del aktivitet denne helga. Folk som stod og venta pà trikken oppfòrte seg heilt idiot kvar gong trikken kom summande, sà eg gjekk heile vegen ned. Pà marknaden var det hògt tempo, men det var andre varer i salg enn det var fòrre helga dà eg var der sist. No var det mykje planter og sko (jaevlig mykje sko faktisk) og klede og kjòkkenutstyr. Eg kjòpte noko grisebillig skotòy som eg kan bruka pà vàtrommet. Eg trur eg skal ned i morgo og kjòpa kjòkenutstyr og, kven kan seie nei til ei steikepanne til 5 euro. Eg fann og ein bod med uhyre mykje nips i.

Eg tok trikken oppatt til sentrum og det var ein fin liten tur. Moderne saker. Men folk her nede er litt slik som laerdòler i Oslo i rushtida, folk sprang over gatene og slikt som dei vanlegvis gjer framfor bilar og mopedar, og trikkesjàfòren mà ha hatt hòg puls. Eit varsla problem er at folk her nede parkerar akkurat der det passar dei og under pròvekòyringa med trikkane vart dette fokusert pà i lokalavisa. Litt tuting mà ein rekne med her nede (eller, trikken tutar ikkje, den ringjer). No er eg pà studenthybelen att, her skal eg slappa av og lesa litt, sà skal eg ut og kjòpa meg ein helsikes pizza.

Forresten: kva er det beste med ikkje à vera i Bergen? Svar: ein slepp sleke helsikes student-tullingar som dette:
http://www.ba.no/forbruker_guider/article2673791.ece

Lokalnyhende

I og med at eg ikkje har opplevd noko valdsamt spennande her nede i det siste, fàr eg ty til lokalnyheitene. Eg kjòper nemleg avis kvar morgon, som eg les litt i mellom forelesningane og nàr eg kjem heim. Det er interessant, ikkje berre fordi det stàr vermeldingar og valutakursar (eg tenkjer sjòlvsagt pà NOK vs. Euro) der, men fordi nyheitene er ganske anleis her nede enn heime. No har vel aldri Sogn Avis vore kjend som ei Avantgarde-avis (eg studerar nyare litteratur, ja), men det er ikkje berre sakene som presenterast.

Ein vane avisene har her nede, eller kanskje snarare uvane, er at dei presenterar alt og alle med fullt namn, oftast alder, og overraskande ofte vert ogsà adressa oppgitt. Eg kan ta eit eksempel, eit ganske aktuelt eit.
I gàr i Venezia vart ein man drepen pà ganske ufint vis. Det var ein fruktseljar pà marknaden i byen som skulle pà lageret ved sidan av marknaden, og han kom ikkje ut at i levande live. Familien hans var med, og den eine sonen gjekk for à sjà etter han. Han fann faren bunde med tau, ihelslegen. Kona, som var hòggravid, màtte takast hand om og havna pà sjukehus i sjokk. Ikkje ein solskinnshistorie, akkurat. Mannen vart presentert med fullt namn, det same vart kona og ungane. Adressa vart og oppgitt. Pà denne heilsida var det tre bilete: eit bilete av ei politikvinne med drapsvàpen, eit bilete av bàra med mannen pà (tildekka) og eit bilete av, hald dykk fast, dòra og ringeklokka, med namneskilt, der mannen bur! Eventuelt budde...

Det er forsàvidt ikkje noko som ville kvalifisert til journalistisk overtramp i Noreg. Derimot presenterar dei alltid forbrytarar med namn og alder samt bilete, om dei har det. Der er det liksom inga grense. Ungdom som har seld narkotika eller gjort mindre lovbrot og blitt huka av purken fàr svi for det gjennom avisa sàvel som i form av formell straff. Det gjeld sjòlvsagt ogsà f.eks. pedofili-forbrytarar og valdtektsmenn eg har lese om. Det ser du ikkje i norske aviser, med mindre forbrytaren har vore med pà reality-tv fòrst. Dà er det noko anna.

Dei som vert "hengt ut" i avisene her nede vert og omtala med nasjonalitet, og det er ikkje til à sjà vekk frà at det stort sett er rumenarar som har vore uskikkelege. Det er visstnok eit problem her nede, for rumenarane kjem frà eit av dei desidert fattigaste landa i verda og Italia er ikkje akkurat fattigsleg. Dei heng mest saman i gjengar og driv gatelangs etter midnatt for à stele bilar og syklar og knivstikke kvarandre, om ein skal tolke avisa ordrett. Og det skal ein vel vera varsom med. Nok om det..

No veit de litt meir om samfunnstilhòva her nede. Bòr kanskje leggja til at dette ikkje er ein kriminelt belasta by (ta det med ro, Gunnlaug).
Med dette skal eg takka for i aften, eg skal opp og leggja meg. I morgon skal eg opp og sjà pà den splitter nye trikken som byrjar à gà nettopp i morgon. Det har vorte via mange framsider i lokalavisa til dette, og det er ikkje sà rart. Trikken har ikkje vore i bruk her sidan 50-talet, trur eg. Dette skal eg sjekke opp i. Dessutan er det gròn dag i den forbindelse (eller kva det no kallast), altsà bilfri dag. Ikkje sà mykje som ein moped innanfor sentrumsgrensene. Folka pà legevakta gàr ein rolig laurdag i mòte. God natt.

Sundag

Sidan det er sundag, og sundagar som regel gàr roleg fòre seg (i motsetning til i Laerdal der folk legg seg i vegkanten etter ein god fest og frys ihjel), skal eg fortelje litt om kva eg gjorde denne vàrlege sundagen her i Padova.

Veret er fint her for tida, me snakkar naermare 20 grader og det er brillefine tilstander, sjòlv om det er meldt regn i morgon. Eg vakna i 10-tida, som vanleg (merk dykk det, foreldre!), og las litt om germansk filologi pà senga fòr eg stod opp og àt. Eg har italiensk mjòlk pà plastflaske og tysk surbròd i kjòleskàpet, eg màtte leita lenge etter det bròdet. Her nede et dei berre loff med tomatsaus pà. Eg har eit glas appelsinsyltetòy og, eg rekna med at det skulle smaka godt nàr eg kjòpte det sidan landet trass alt eksporterar appelsiner, men det var tam smak. Etter frukosten gjekk eg ned pà "data"-rommet og las lokalnyhende og formel 1-resultat pà internett. Drakk ein automat-kaffi gjorde eg og. Det er billig og faktisk godt. Etterpà las eg litt og àt restane av pizzaen frà i gàr (pizza med spekeskinke og pommes frites, snadder altsà).

Diverre for meg forsvann konsentrasjonsevna etter ei stund. Det er ein i bygningen som brukar sundagane til à òve pà saksofon og dà skal det godt gjerast à halda fokus for han spelar stort sett feil. Anten det, eller sà spelar han skappleg stygg musikk. Begge delar er mogeleg. Derfor kamma eg hàret og rusla mot byen. Sundagane her er ganske aktive, enkelte butikkar i dei mest befolka gàgatene har àpent og, men dei butikkane er ogsà dei dyraste. Dei ligg me unna! Pà vegen kjòpte eg meg ein skikkeleg is i beger, og dette mà vera den beste isen eg har ete. Det var skikkeleg mòrk sjokolade-is, og den var sà godt at eg fekk lyst til à springe heimatt og hive meg pà senga og grine. Eg kan ikkje ete is nàr eg kjem tilbake att til Noreg, alt anna enn det eg àt i dag kjem til à smaka kald avfòring...

I gàgatene var det flust med folk, eindel turistar etter digitalkamera-mengda à dòmma. Eg gjekk litt langs gatene, og tenkte at eg kunne liksàgreit fortsetja litt og sjà kva eg fann, og til slutt kom eg til ein diger park som fungerar som marknad iallefall pà sundagar. Prato della valle heiter den, om eg hugsar korrekt, og det var jaevlig mykje folk der som selde ting. Det var mest mòblar og bòker, og nokre negrar som selde vesker og belter, men det var og bodar med nips og steinar. Nokre selde sàgar forsteina ting i steinar, altsà trilobittar og plantar og drit. Eg tok bilete, altsà. Det verkar som austeuropearane her nede har det med à henge i slike parkar og ròyke og leikeslost. Omtrent som heime, altsà.

Etter à ha spasert heimatt i ganske kjapt ganglag (eg màtte veldig pà vàtrommet), abroten av ein pause for à sjà pà ein gateartist som for ei gongs skuld var flink, sàg eg oppsummeringa av formel 1-lòpet i einsemd pà tv-rommet. Eg merka meg at sòr-europearane er for seint ute til absolutt alle avtalar, ikkje ein gong sendeskjemaet greidde dei à halde. Ei kjerring màtte prate seg ferdig i eit slags politisk fotball-gameshow (ganske beskrivande for samfunnet her nede?!) og formel 1 vart 10 min forseinka. Etterpà leste eg veldig effektivt og hardt om tidleg germansk og frisonsk, og no er eg nesten ferdig med boka.

I morgon skal eg pà forelesning kl. 10.30 om eldre italiensk litteratur.

Helseproblem

Det màtte vel nestan komma noko no som gjorde meg litt krank, sjòlv om eg vel har mykje av aera for det sjòlv. Ute er det sol og over 15 grader og dykkar norske (beste)ven smeltar allereie bort. Dà er det iallefall ikkje snakk om à gà pà forelesing med gensar og tjukk jakke - slik som italienarane gjer. Korleis dei greier det er utanfor min forstand. No har eg til slutt pàdrege meg vond hals og litt hoste, og det er jo inga kjekk kombiansjon. Litt slappheit har og vore tilfellet. Men direkte sjuk er eg altsà ikkje. Stemma mi er nestan totalt fràverande og. Eg satsar pà at den kjem att til i morgon. Eg var innom ein spar-butikk (som heiter despar her nede... kvifor?), og der hadde dei Fishermans Friend. Dà var det berre à kjòpa og eta, og placebo-effekten lar ikkje venta pà seg. Apropos namn - det finst kjente merkevarer som eg kjenner frà Noreg her, men dei har litt annerleis namn. Eg nemner: Jif heiter Cif, Cleenex heiter Sottex, Aordalsconjac heiter Merda, ecc. Den siste der var oppdikta og var meint som eit sleivspark til desse spradebassane i nabobygda som tykkjer det er tòft à flotta seg med konjakk med kommunevàpen pà. Stòrste toskeskapen som har gjort seg gjeldande i Indre Sogn sà langt i àr, det er iallefall sikkert! Nok om det. Eg er inne pà porten.no iblant, ja...

Det er ellers ingenting à melda. Eg les mykje om verdiar og klassifisering av italienske verb, og korleis lyrikken spreidde seg frà Provance til Sicilia pà slutten av 1200-talet. Akkurat like spennande som det hòyrest ut.

Kva skjer?

Svar: ikkje mykje.

Eg gàr pà alle forelesningane eg bòr gà pà, kjòper smà pizzaer pà veg heim, slost med "datamaskinene" pà datarommet og les uhòyrt mykje, iallefall ifòlgje meg sjòlv. Ikkje sà mykje nytt sànn sett, men eg har jo mòtt litt folk (det er jo knapt til à unngà her nede, overbefolka som det er).

Tidlegare i dag pà datarommet kom eg i snakk med ein fyr som bur her pà studenthyblane frà Romania. Han vart gild nàr eg fortalde at eg var frà Noreg, for han likte sà godt norsk musikk. Me snakkar sjòlvsagt om norsk metall, som jo stàr hògt i kurs i sòr-Europa. Han snakka om ei gruppe som var veldig bra og han skulle sàgar brenna meg ein cd. Eg glòymte i farten at eg ikkje har cd-spelar, eg har berre ein slek 123-spelar!

Seinare pà dagen, pà fordjupning i lingvistikk-forelesninga (som viste seg à bli fagleg interessant og lovande), fann eg ut at ho eg sat ved sidan av var svensk. Jaggu stas à kunne kommunisera pà skandinavisk att, om ein dà ser bort frà kommunikasjon via internett og sporadiske telefonsamtalar. Eg trur me to utgjorde eit slags nervòsitetselement for den italienske forelesaren, sidan denne delen av lingvistikk-kurset handar om germanske spràk. Eg màtte sàgar uttala pà korrekt vis "faeròyisk", og màtte bekrefta at Noreg làg under Danmark og at norsk skriftspràk dermed har vorte pàverka av danske krefter (konsultér gruppa Dei Nye Norske Vampyrane for meir korrekt informasjon).

Eg skulle gjerne ha skrive meir, men nàr pc-en eg sit pà er sà forbanna elendig og treig (i likheit med dei andre pc-ane her) vil eg heller opp og leggja meg.

Bilete

I dag har eg ikkje sà mykje anna à tilby enn eit bilete. Det skjer nemleg ikkje sà mykje her som er verd à skriva om, eg er stort sett pà forelesing eller sit ein stad og les. Det verkar som om torsdag og fredag skal bli dei grusomme dagane i veka dette halvàret. Eg har forelesning frà 8.30 til 12.15 begge desse dagane. Det er med pausar, men ikkje sà lange. Fòrst er det italiensk grammatikk, sà er det italiensk spràk (som eigentleg er italiensk grammatikk i litt mindre turr version), og sà toppar eg det heile med kontemporaer italiensk litteratur. Sistnevnte er faktisk det turraste. Eg har hatt 3 forelesingar i faget og eg veit ikkje heilt kva forelesaren pròver à fortelje. Det er mest ein filosofi-monolog i 1 time og 45 min om korleis litteraturen har modernisert seg frà 1200-talet og framover. Ikkje noko kontemporaert enno, og ikkje innan rekkevidde heller. I dag vurderte eg à gà heim istaden. Etter slike dagar stikk eg innom ein pasticceria pà veg heim. I dag kjòpte eg ein utmerka pizza (pà stòrrelse med ein frukostasjett), ein tramezzino (eit slags smòrbròd i lyst, elastisk bròd, eg bomma og valde den med tunfisk i), og eit kakestykke som var sà sòtt at det fresar i jekslane mine enno.

Men nok om det, eg har eit bilete à vise fram. Grunnen til at det er litt oppsiktsvekkjande er at eg har funne ut korleis eg skal fà bildene over pà pc. Eg mà senda dei frà mobilen til eposten min, og deretter lasta dei ned og leggja dei ut her. Det skal leggjast til at det ikkje blir nokon vane. Mobilbruk er faktisk hakket dyrare her enn i Noreg. Biletet tok eg fòrre helg, dà var det sol og fint ver. I det siste har det vore regn, ganske mykje òg til tider...

Nyhende

No mà de ikkje misforstà: eg har personleg inga nyhende à komma med, unntatt at eg har vore pà forelesingar i det siste. Det har vore interessant, for forelesarane er dyktige. Diksjonen deira er noko anna, eg slit litt med à forstà nokre av dei. Skarring forekjem faktisk pà italiensk (det hòyrest ikkje saerleg fint ut) og lingvistikk-forelesaren min snòvlar. Til gjengjeld er han ganske sympatisk: eg spurde han om noko etter ein forelesning og nàr eg skulle gà gav korsa han meg og gav meg ein Ave Maria pà vegen. Det trengst med den trafikken som herskar her, eg vart nesten pàkòyrd inne pà universitetsomràdet (faktisk), ein bil kom fort og naergàande og sneia hofta mi med spegelen pà passasjersida. Eg merka ingenting (det er ikkje noko eg skryt pà meg), men spegelen gav litt etter for tròkken. Verst for eigaren, eg er iallefall meir solid enn ein italiensk bil!

Kva nyheitar gjeld tenkte eg at eg skulle fortelje om kva som skjer her nede. Eg kjòper ofte lokalavisa her nede, den heiter Il Mattino og er litt betre enn Sogn Avis. Det som har vore hovudoppslag i det siste er at nokre unge menn kòyrer rundt pà moped og knappar vesker hjà gamle damer, saerleg etter at dei har vore pà postkontoret og heva trygda. For tre dagar sidan var det ei som dòydde av hjerteattakk rett etter tumultane, og no snakkast det om à investera i overvàkningskamera over heile byen. Ein annan stor sak er klima-endringane, som er ganske store her nede. Det viser seg at mi oppfatning av at temperaturen her nede var hòg stemte bra, for vàren har kome ein mànad pà forskot i àr og frukt og grònsaksforhandlarane pà marknaden her i byen (som eg ofte passerar) fortvilar fordi det blir ubalanse i marknaden og varene held làgare kvalitet. Enkelte stader er visst kornet allereie halvmeteren hògt. Dette seier meg ingenting, sidan me stort sett har dyrka poteter og gulròter heime. Ellers har musikkfestivalen i San Remo gàtt av stabelen, det fekk eg heldigvis ikkje med meg. Er det noko italienarar ikkje er sà gode pà sà er det musikk (ikkje no lenger iallefall).

No har eg rett og slett ikkje meir à bidra med, sà eg gàr og legg meg. Adjò.

Forelesing

I dag var eg for foerste gong paa forelesing her nede. Det blei litt selsomt, for auditoriet var saa fullt at 10-12 uheldige sjeler maatte sitja paa golvet. Ei av dei sjelene var meg. Det var forsaavidt greitt nok det. Forelesinga derimot var meir skremmande, for innhaldet var vanskeleg aa tyda. Det handlar for tida om analyse av poesi fraa midten av 1200-talet. Heldigvis har eg kjoept ei bok som er anbefalt for dei som ikkje foelgjer kurset saa eg skal alltids klara meg, men dette var hakket verre enn anlysering av bergartar med Daniel Vehusheia.

Eg skal paa ei forelesing til i dag, det er kl. 16.30. Det er fordjupning i lingvistikk, saa det blir vel enklare. Ellers maa eg handle diverse ting og, eg foeler eg blakkar meg nesten. Eit par boeker, deriblant ei italiensk ordbok som veg 3 kg og kostar 71 euro. Eg maa ha nokre husholdningsartiklar og, men det er vel ikkje saa spennande aa lesa om. Eg betalte forresten husleiga i dag: 1700kr eller litt mindre. Ha-ha!

Eg tenkte i dag at eg skulle gaa og ete i ei studentkantine, det er nokre av dei her. Det er ganske billig og saant, men koen var saa naadelaust lang at det var berre aa gje opp. Mat faar ein andre plassar òg.

Helvetes retningssans!

Paa eit punkt er den totale motsetningen til Alexander Zwart: medan han kan springa omkring i kva slags by som helst og likevel alltid finna fram paa mirakuloest vis, kan eg gaa meg vill i ein telefonkjosk naar tilhoeva tillet det. I dag tillot tilhoeva dette, og eg som skulle gaa fraa studenthybelen min til der eg skal ha forelesing (det skal eg i morgon) gjekk meg vill og havna i ein annan del av byen. Greitt nok med tanke paa at bysentrum ikkje er saa stor og gatene er smaa og mange, men eg presterte altsaa aa gaa i gater eg har gaatt i fleire gonger foer utan heilt aa kjenne meg att. Det ringte iallefall ikkje nokon bjelle, der eg gjekk. Eg fann fram til slutt. For dei som er kjende i byen, eg skulle til Palazzo Malduro som ligg ved Piazza Mazzini, enkelt aa finne (etter italiensk standard) men enda opp ved Basilico del Santo. For dei som kjenner byen seier dette ein heil del om retningssansen.

Naar eg foerst var nede ved denne store kyrkja (del Santo) kjoepte eg meg ein kaffi paa ein fin liten kafè / restaurant. Dette er ein turiststad eigentleg, saa kaffien var bokstavleg talt dobbelt saa dyr som ellers (den kosta 1,7 euro). Men saa var den og dobbelt saa sterk som noko anna eg har smakt, til og med muttra hadde sett den i vrangstrupen om ho hadde drukke den litt vel kjapt. Faen ikkje rart dei smaa espresso-koppane er saa tjukke, ellers ville kaffien ha etsa seg beint gjennom.

No opnar butikkane att snart, og det passar bra. Eg skal ha meg ein liten pizza!

Folk og fe her nede

No har eg vore her nede ytterlegare ein dag, og eg gjer meg stadig opp tankar om italienarane eg ser her nede. Ein ting er dei paafallande mange norskeflagga eg ser paa klede og sekkar og baggar og saant her nede, det er nesten litt urovekkjande. Ein annan ting som er typisk her er bruken av synskorreksjon, det vere seg briller. Eg skal banne paa at minst halvparten av dei italienske kvinnene under pensjonsalder brukar briller, og det verkar ikkje som utvalget her nede er det heilt store for alle har slike litt firkanta med litt tjukk innfatning. Nokre har teke seg bryet med aa leike med fargar, eg har saagar sett rosa innfatning, men stort sett er det svart eller kvitt. Greitt nok for meg.

I dag har eg handla dei fleste boekene eg skal ha, og sjoelv om litteratur generelt er billegare her, er det inga valdsam forskjell. 116 euro brukte eg i dag, og eg har eit par oppslagsverk igjen, i tilleg til at eg kjoepte nokre boeker allereie i desember via internett.

Ellers er det ikkje mykje aa rapportera. Ein litt nevneverdig sak er kanskje at det er mange ferdigutdanna studentar som vert feira her, dvs. dei har fullfoert ein treaarig grad som gjev dei tittelen dottore og daa maa dei skjemmast ut paa aller verste vis i full offentlegheit, utkledd som alt mogeleg drit og innsmurt med mjoel og champagne medan dei les hoegt dikt som medstudentar og vener har skrive om dei. Det er ikkje flatterande dikt, men med promille har alt ein tendens til aa gaa. Utanom alt dette har eg i dag greid aa finna ut kvar eg skal ha forelesningane mine, og det var ikkje ein enkel jobb. Eg maa rett og slett kjoepa meg eit stoerre og betre kart, trur eg.

No er siestaen over, eg skal faen meg ut og ta meg ein kaffi og spankulera omkring som den Laerdoelen eg er!

Trygt i havn

Eg er altsaa trygt framme her nede, og etter aa ha budd dei tre foerste nettene i ein slags universitets-gjestebolig har eg no faatt rommet mitt. Det held ikkje verdens hoegaste standard, denne plassen, men rommet mitt er bra og beint ut kan det sjaa ut som ein dass her. Eg har trass alt budd i Ovre Ardal og komme fraa det med livet i behald.

Maten her nede er god, kaffien er jaevlig god, og temperaturen ligg jamnt over paa rundt 17 grader har eg inntrykk av. Greit for meg. Men det er nok lett aa sjaa at eg ikkje er italienar, eg er den einaste som gaar rundt ute i tskjorte medan dei innfoedde gaar med vinterjakke. Dei maa ha medfoedde kjoeleelement i innvollane, eg held paa aa daue berre eg spaserar litt fort i sola.

Enkelte ting er sjoelvsagt ikkje paa plass enno, og det kan eg takka den fraaverande ordenssansen her nede for. Det er heilt klin umogeleg aa finne ut naar eg har forelesningar, saa seinare i dag maa eg ta ein runde og forhoeyre meg om dette. Det er heller ingen leik, for alt er stengt mellom 13 og 15. Faen.

No maa eg rydde rommet mitt. Eg skal proeve aa skrive her iblant, men det er saa forbanna fortaerande at tre velkjente vokalar manglar pa tastaturet og pc-ane her maa vera innkjopt under fascistregimet, saa seint som dei gaar.