Eg er heime, berre for å ha det klart

Eg kan ikkje anna enn å skjemmast litt over at eg ikkje har rapportert frå dei siste to dagane i Roma og turen heim, men eg har vore så oppteken med å kjøpa julegåver og drikking av kaffi at det har reint gått i gløymeboki. No skal eg ikkje prøva å billa nokon inn at det var hendelsesrike dagar, den 3. og 4. desember, men eg kan raskt gje ei oppsummering.

Siste dagen tok eg ein runde i området og takka for meg på instituttet, kjøpte 7 hekto kaffi til å ta med heim, drakk ein siste kaffi på stamkafeen (og ynskte dei god jul) og tok ein runde for å handla inn ferskvarer å ta med til Noreg, etter ynskje særleg frå Henriette. Parmaskinke og pecorino-ost. Då eg skulle kjøpa desse siste varene i ferskvarebutikken eg føretrekk, mest på grunn av dei sjarmerande gamle mennene som jobbar der og som ikkje har vore så nøye på tannpussen i tidlegare år (han eine har sikkert berre 25% av tennene intakt), fekk eg beskjed om å komma att om morgonen dagen etter, før eg skulle reisa. Då kunne han vakuumpakka varene mine og då heldt dei seg mykje betre. Det var ein god idè. Varene haldt ei stund heime i kjøleskåpet, men me fekk no ete dei opp i høveleg tid loll.

Når det gjeld heimreisa vart eg litt forseinka fordi bussen til togstasjonen var så treig i morgonrushet. Difor fekk eg litt lite tid på flyplassen, men noko fare var det ikkje. Eg såg sågar ein kjendis der, han fotografen Morten Krogvold. Han skulle sjekka inn hjå SAS, berre så det er klart. Flyturen til Oslo frå Roma var litt seig. Eg bad om å få plass ved vindauget, og det fekk eg på sett og vis. Problemet var berre at akkurat der som eg sat var det ikkje vindauge! Det var ekstremt keisamt, for turen er på drugt to timar og då blir det i lengda pyton med berre ei sudoku-bok. Verre var det at bak meg sat ei gruppe middelaldrande norske damer som hadde vore på ferie i Roma og som var så fulle av inntrykk og raudvin at eg hadde foretrukke å byta dei ut med ungar med ADHD og kolikk. Dei bestilte konjakk og kvitvin både ein og fleire gonger og måtte fortelja flyvertinna om alt dei hadde sett og ete. Ellers var turen grei. I Oslo handla eg tax free-varer medan eg venta på bagasjen, og så droppa eg den hjå SAS att. Så var det berre å finna eit ledig toalett, og då eg endeleg hadde funne det var det berre å hiva seg inn på flyet til Bergen. Eg hadde håpa å endeleg sjå Sør-noreg frå lufta, det var jo skyfritt og alt, men det vart tidlegare mørkt enn eg trudde og alt eg såg var nokre lys langt nede. Framme i Bergen tok eg sjølvsagt flybussen, som var stappande full, og kom meg heim til leiligheita. Der venta Henriette med heimelaga karbonadar og potetmos, og sjeldan har eg smakt så god mat med ketchup på (noter det, Hellstrøm!). Så dusja eg og demonstrerte kaffi-apparata eg hadde kjøpt og så slokna eg på sofaen.

Vel heime i Noreg har eg stort sett sosa omkring etter julegåver og prøvd å gjenoppretta den effektive studieteknikken eg hadde i Roma, utan vidare hell. No er det uansett jul, så det er ikkje så farleg. I dag har eg forresten fått ein epost med tilbod om nytt stipend til å reisa attende til Roma, og det er eg ikkje framand for. Eg har dessutan noko uoppgjort med postverket der nede, som enno ikkje har greidd å senda ekspresspost-pakka mi til Noreg, ein operasjon som skulle ta 3 til 4 virkedagar. Pakkesporinga syner at pakka mi har vorte sendt rundt omkring i Roma, så til Milano, deretter attende til Roma, så til Varese heilt nord i landet, deretter attende til Roma, og der er den enno. Amatørar. Eg har sent ein syrleg klagemail, men den har eg ikkje fått svar på.

Kva skjer i Italia?

Jau, her skjer det litt av kvart, kan eg fortelje. Lite av det har med meg personleg å gjera, men eg har ikkje akkurat slitt meg ut dei siste dagane. Grunnen til det er i hovudsak at eg ikkje har så mykje konkret å gjera her nede no, ettersom eg reiser heimatt på føremiddagen i overimorgon. Då er det beste ein kan gjera å prøva å få gjort ferdig det ein har pusla med her nede, og det har eg i skrivande stund fått i orden. Det gjenstår eigentleg berre å prøvepakka kofferten for å sjekka vekta og korleis eg skal disponera bagasje mellom kolli og handbagasje, ein prosess eg er redd kjem til å ta meir tid enn eg set pris på. I morgon må eg dessutan stikka på postkontoret og senda alle bøkene mine med posten til Noreg, det vert korkje billig eller moro, eg har nemleg førre gongen friskt i minne, eit par glade timar på postkontoret i Padova. No er eg iallefall meir mentalt førebudd og det kan koma godt med. Det er vel litt under 10 kilo bøker og eg treng ikkje rekna med å sjå dei att i 2008, det er no heilt sikkert! Eg får sjå kva eg tek i sekken, noko blir det iallefall. Eg må jo ha litt lesestoff på flyet, og Sudoku-boki eg kjøpte på veg ned har store vatnskader etter eit uvêr.

I morgon skal eg og på instituttet ein siste gong og levera kortet og få att depositumet mitt. Eg må òg seia farvel til vaktmeistaren Nicola og kona hans, biblotekaren Germana og øvrige studentar og studiner, og eg må slepa den forbanna pc-en min heimatt. Medan eg er i området skal eg kjøpa meg billettane for å koma til flyplassen i morgon, så er det gjort. Då skal eg og undersøkja om det er planlagd transport-streik på avreisedagen, for det har eg høyrd rykte om. Når det gjeld streiking er Italia heilt og fullstendig i ein eigen klasse, det går bokstavleg tala ikkje ein einaste dag her nede utan at det er nokon som streikar. Resultatet er ikkje-eksisterande, for det går slik inflasjon i streikingi at ingen gidd å bry seg.

Men kva skjer altså i Italia? Jau, og apropos streik, i Italia har det denne veka vore særs mykje dårleg vêr. Ifylgje Nicola plar det ikkje vera slik om vinteren, sjølv om det regnar snarare enn det snør så langt sør i Europa. Det har vore torevêr nærmast kvar dag og mange stader har elvane gått langt over sine breidder grunna nedbøren. Nokre stader har det kome snø i staden, helst lenger nord, og det er ikkje hakket betre. Då knekk trea og folk kjem seg ikkje til den lokale aviskjosken eingong utan å knekka alt som er i kroppen. Verst er det utvilsamt i Venezia, der tidevatnet saman med sterk vind frå sør har herja stygt med oversvømming. Dette med høgvatn er noko ein må rekna med på ein plass som Venezia, men dette er ikkje langt unna rekord, det er iallefall 20 år sidan liknande vannstand og bos og turistar flyt i tjukke lag rundt i byen. Det meste av kritikken gjeld likevel ikkje dei lokale meteorologane, som har fått på puklane for ikkje å ha greidd å forutsjå springfloa, men fagforeiningane: det er transportstreik der oppe, og trass i at ein ikkje kjem seg turrskodd nokon stad om dagen, går det ikkje så mykje som ein einaste båt der. Folk er sinte, og ordføraren har ikkje spart på krutet.

Kva anna skjer? Det er eindel studentar i opprør grunna nokre reform-greier eg ikkje heilt har fått innsikt i (og eg trur eg let det liggja), og folk planlegg å bruka like mykje peng som i fjor på julegåver, trass den økonomiske tilstanden. Apropos det med julehandel, så har eg lese at ekspeditrisene i Roma frys på seg brokk om dagen. Eit tiltak for å lokka folk inn i butikkane for å få dei til å bruka peng, er å lata butikkdørene stå på vidt gap. Det hjelp, faktisk, folk har lettare for å stikka innom når døri står open, men det har vorte vesentleg kaldare for dei som jobbar der inne. Slik kan det gå.

No skal eg skriva ei hugseliste for morgondagen og så er det hutt heim. Eg må berre venta til torevêret gjev seg for denne gong, det er heftig når det står på.