Gjennombrot i post-saka

I dag har eg gått til den særs hjelpsame biblotekaren Germana og bedt om hjelp til å finna att pakka mi. I går var eg jo på postkontoret som eg sendte pakka frå, venta i ein halvtime på at det skulle bli min tur, og alt eg oppnådde var ein post-tilsett som klødde seg i hovudet og eit grønt nummer eg kunne ringja for å få svar. Difor spurte eg om Germana kunne hjelpa meg, og det gjorde ho.

Fyrst ringte ho ein gong, men tasta inn feil nummer og kom til ei elektroforretning. Så ringte ho korrekt nummer og der var det opptattsignal. Så venta me ein times tid før me prøvde att, og då kom me fram til ein operatør. Det hjalp ikkje ein bete, for datasystemet var nede for augneblinken. Klokka 13 var heile instituttet på eit eigentleg ganske interessant lunsjseminar om pavanes symbolbruk og våpenskjold i barokk-tida (begrepet "heraldikk" vart flittig brukt, utan at eg forstod kva det var for noko), det var over ca. 14. Då prøvde eg og Germana å ringja att, og denne gongen vart det meir sving over sakene.

Kundebehandlaren visste ikkje kva som var årsaka til at pakka aldri kom seg over landegrensene, men det er sannsynleg at det hadde med toll og avgifter å gjere. Det er litt rart når me for det fyste snakkar om bøker, og for det andre nytta eg ei internasjonal pakke som skal komma seg raskt fram i Europa. Det me ikkje kan forstå enno, er at ikkje pakka vart returnert til avsendar, som eg førte opp som Instituttet i Roma. Her har det ikkje komme pakke med mitt namn på, og den står nok på postlageret med ein centimeter støv på. Kundebehandlaren oppretta ei sak på forsendinga, og den skal finnast fram att og sendast til Instituttet sporenstreks. Måndag eller tysdag, sannsynlegvis (det er jo innanfor bygrensene). Om det skjer tør eg ikkje seie, men me har saksnummer så det må gå an å få klarheit i, om naudsynt.

Eg kan iallefall vera muggen over å ha betalt 500kr for pakka utan å få att ein drit, men slik er det med posten. Eg vart anbefalt av Germana å senda det som brevpost (grensa er 2 kilo), det vil faktisk vera billigare og det kjem nestan garantert fram. Så no veit de det!

Helsemessige føretak

Sist gong eg var her nede, i november, tok eg med meg treningskleda for at ikkje kondisjonen min skulle forfalla totalt. I løpet av dei fire vekene jogga eg to gonger, men så budde eg litt dårleg til i eit traffikert strøk, litt langt unna den store parken i Roma der alle joggar. Denne gongen bur eg berre eit par minutt unna denne parken, og eg har bestemt meg for å vera flittig. No skal det seiast at eg går til og frå instituttet kvar dag, noko som utgjer over ein time med spasering dagleg. Dermed kan eg ta det litt meir med ro, men joggast skal det uansett. Faktisk var eg ein tur i går, og det var flott. Vêret her nede er brillefint for ein nordmann av mitt kaliber, det er 10-15 grader og lettskya. Det regna visst mykje før eg kom hit, men no er det bra. Eg ser forresten på yr.no at det er regelrett kaldt heime, særleg i Lærdal. Synd for dykk.

No sit eg på biblioteket på insituttet som vanleg. På veg hit tok eg meg ein cappuccino og kjøpte ei avis, og så stakk eg innom det vanlege bakeriet. Her kjøper eg alltid ei småkake til kaffipausen i halv 11-tida (eg er eit vanedyr), men i dag tenkte eg å prøva noko nytt. Eg såg nokre lekre småkaker, men eg visste ikkje at det var av den typen som vert selde i vekt, og ikkje i antal. Ho bak disken spurde "Kor mykje?" og eg svarte "Ein". Dermed fekk eg ein hekto, og det skulle tilseie 10 stk av desse kakejævlane. Det ser ut til at eg må ha meg iallefall ein joggetur til i løpet av helga om eg ikkje skal gå i pluss kalorimessig, rett og slett.

I morgon vurerer eg å ta trikken inn til sentrum og kjøpa eit par romanar og generelt spankulera rundt. I dag skal eg for det første studera, og for det andre koma til botnas i problema postverket i Italia har laga for meg. Eg var nemlig innom postkontoret eg sende pakka frå, i går, og dei ante ikkje kva som kunne ha skjedd med den. Den har jo reist frå Roma til Milano, nedatt til Roma, heilt opp i nord-Italia att (Varese) og så attende til Roma, så har den tatt ein runde på ymse postkontor her nede før den til slutt hamna på kontor nr. 4. Eg fekk ikkje noko svar på kva som har hendt, berre eit grønt nummer. Me får sjå, eg byrjar å bli lei dette her no...

Bilete frå turen ned

Som sagt så nytta eg kamerafunksjonen på mobiltelefonen på turen ned til Italia. Her er resultata:

Mat, kjøpt på Gardermoen. Pris: det kvite utav auget (= 97 kr.)
Alpane sett ovante
Her tek alpane slutt
Kva har me her? Eit krater? Ein vulkan?
Typisk flatt italiensk landskap

I Roma!

Det er som ein nøgd mann eg kan meddela at eg atter befinn meg i Roma. Staden er som då eg forlét den 4. desember, som mars månad i Noreg. Skilnaden er at alle trafikkreglar berre er rettleiande, og at ein får god kaffi for ein sleik og ingenting. Det siste kan iallefall ikkje seiast om Noreg.

Turen nedover var, som ein kanskje skulle tru, strabasiøs og anstrengjande. Eg har generelt tungt for å slappa av når eg reiser, og det vert ikkje betre av at eg somna kring 1 i natt og vakna av Nattradioen på NRK klokka 3.50. Eg slumra ikkje, men stod opp og tok meg ein dusj, åt litevetta og sa adjø til Henriette. Sistnemnte tykte ikkje det var særleg stas at eg skulle reise vekk, men det hadde eg heller ikkje venta. Så tok eg flybussen til Flesland, lærte meg å sjekka inn på innsjekkingsautomatane til Norwegian, og kjøpte meg ei ny Sudoku-bok: dette er uunnværleg på slike turar.

Eg løyste eit par sudokuar medan eg venta på innsjekking, og då eg vel hadde sett meg i flysetet, som var absolutt heilt bakarst i flyet, kom det to unge kvinner og sette seg på dei to seta ved sidan av. Dette var i seg sjølv ikkje noko oppsiktsvekkjande; det som fekk meg til å sjegla var at ho eine av dei tok fram to blad/magasin. Ho gav det eine - siste utgåve av Se & Hør - til venninna, og beheldt det andre - siste utgåve av Det Nye - sjølv. Ved nærare observasjon kunne eg konstatera at dei hadde bleika håret utan heilt å få det til (det var italiensk standard på hårfargen) og huda bar preg av omfattande solariumsaktivitet.

Medan eg sat der med sudoku-en min kunne eg ikkje unngå å overhøyra litt av samtalen før flyet tok av. Den eine av dei konstaterte følgjande:

- Eg er ikkje redd for å fly, altså, men kvar gong eg set meg i eit fly tenkjer eg at "no skal eg døy"!

Men det slutta ikkje der: vel oppe i lufta henvendte den eine seg til meg og viste til sudoku-bladet eg sat med:

- Sei meg, kva er det slags kryssord?

- Det er sudoku, sa eg, det er meir eit slags tal-spel.

- Åja... du er ein slik luring, du altså? spurte ho, dønn seriøs i tonen.

- Eg er vel meir tolmodig enn ein luring, det er putlete greier.

- Åja... hmm..., svarte ho. Og der slutta heldigvis samtalen. (Ved andre gongs gjennomlesing av denne bloggen ser eg at ein kan få inntrykk av at eg har dikta opp denne samtalen: det er ikkje tilfellet i det heile, eg refererer så ordrett som heilen min tillet.)

Vel framme på Gardermoen tok eg meg ein runde i Tax Free'en og kjøpte ein stor pakning Läkerol, så gjekk eg for å finna meg frukost. Frukost fann eg rett nok, men prisen var i overkant drug. Eg kjøpte ein halvliter appelsinjuice og ein baguette (som eigentleg var ein ciabatta) med kylling, og Oslo Lufthavn Gardermoen presterte med dette å loppa meg for 97 kroner! Det er faen meg så nokon skulle vore skoten, men så er det ikkje kvar dag ein er ute på reis heller, og eg aksepterte det (sidan eg allereie hadde drege kortet).

Deretter sette eg meg på flyet til Italia. Dette var stappande fullt og lukta svakt av eksos, men eg hadde sudoku-boki med og då var alt greitt. Turen var ikkje så mykje å fortelja om, eg greidde nestan å somna då ein liten jentunge vekte meg med å springa opp og ned i midtgangen og ropa "Mamma!". Det var eigentleg ikkje så farleg, for då eg då keik ut vindauget, såg eg rett ned i nokre snødekte Alpar, og eg måtte fram med mobilen min og fotografera litt. Frå Alpane og nedover var det stort sett klår himmel, og det var kjekt. Eg tok mykje bilete.

Då eg hadde landa og funne bagasjen min, kjøpte eg togbillett til Trastevere og sette meg på toget som stod klart. Eg fekk ein komfortabel plass med godt utsyn over bagasjen min (det skal ein ikkje undervurdera i eit land som Italia, det er mange med klåfingrar her). Toget stod lenge og vel, faktisk litt oppsiktsvekkjande lenge, og mange passasjerar hadde byrja å puffa og stønna då ei ung kvinne med koffert på veg ut stakk hovudet innatt i vogni og sa at toget ikkje gjekk likevel. Det hadde fått motorstopp eller noko. Eg kom meg akkurat inn på det andre toget som gjekk same veg, men her måtte eg stå ved utgongsdøri og støa kofferten min som truga med å tippa over heile vegen. Etter toget tok eg taxi til Instituttet og helste på dei eg kjende frå før, fekk nøklar til leiligheita og tok trikken hit.

Før eg tok trikken tok eg meg forresten ein tur ut og kjøpte meg ein god pizzabete og ein cappuccino, og det gjekk opp for meg at hovudverken eg hadde hatt heile dagen ikkje skuldast lite væskeinntak men manglande koffein-inntak! Sjeldan har koffein vore so godt.

Leiligheita eg bur i denne gongen ligg ved endestasjonen til den eine trikkelinja, og held ganske fin standard. Eg såg meg litt om før eg stakk rett ut att for å ta meg ein runde i kjende strøk. Eg stakk innom stam-kaféen og tok meg ein kaffi, så stakk eg innom kaffibutikken og kjøpte kaffi til husbruk, og så kjøpte eg meg ein roman i ein bokbutikk. Det må ein jo ha. På veg heim handla eg dessutan i ein to-etasjes daglegvareforretning, og her la eg att utrulege 30 euro. Ein del av det skuldast innkjøp av pesto, parmaskinke og pecorino-ost (frå no av kjend som PPP). Litt keisamt at eurokursen er på 9 kroner no, men drit óg.

No er eg, åpenbart, i leiligheita. Eg har ete middag og dusja og skal leggja meg temmeleg straks. So trøytt har eg ikkje vore sidan førre gongen eg reiste til Italia.

I morgon skal eg på Posten!! Hald dykk fast, for dette skal eg rapportera ettertrykkjeleg om!

Vêrmelding

Det er ein viss fare for at nokre kanskje har lese i Oslo-avisene og fått inntrykk av at det er mykje dårleg vêr sørover i Europa. Det finst vel dei òg som ynskjer seg til varmare strøk i desse vinterlege månader, og nokre få vil kanhenda reagera med harme over at eg får meska meg ved Middelhavet medan dei sjølve står til knes i ei blanding av snø og vatn og held på å frysa på seg brokk. Då kan denne linken til ei relativt påliteleg vêrmelding for Roma hjelpa på, for å be- eller avkrefta slikt:

Vêrmelding for Roma

I dag er eg på lesesalen som sedvanleg, men i morgon skal eg pakka og lada opp batteria (bokstavleg tala, ein reiser ikkje i nesten eit halvt døgn med flatt batteri på mp3-spelaren!).

Februar i Bergen? Nei!

Som tidlegare nemnt har eg fått tilbod om eit nytt studieopphald i Roma, med stipend og det heile. Det har eg høfleg akseptert, og pengane skal etter sigande vera på full fart inn på kontoen min. I dag fekk eg bekrefta plass i ein leiligheit der nede, og eg bestilte fly. Obs: SAS har i løpet av dei tre siste dagane prestert å dobla prisen på fly frå Bergen til Roma (via København/Oslo), så eg sparde nestan halvannan tusen på å lata Norwegian transportera meg. Så får eg berre håpa at dei ikkje er altfor stramme på bagasjevekt-reglementet sitt.

I Roma skal eg bu på den andre av dei to leiligheitene som instituttet eig. Førre gongen budde eg på Piazza Scotti, no skal eg bu på Via Spinazzola. Leiligheitene er vel mykje det same, men eg hadde føretrekt nabolaget eg allereie har vent meg til. Fordelen med Spinazzola er at den ligg mykje nærare trikken og ein park som er fin å mosjonera i, så det er greitt. Eg skal jobba med masteroppgåva medan eg er der, slik som sist, og får eg gjort like mykje som eg fekk gjort i november i fjor, kan eg sjå fram til ei rolig avslutning på utdanninga mi.

Ein annan ting eg skal ta meg av der nede er å etterlysa pakka med bøker eg sendte der nedanfrå i byrjinga av desember for den nette sum av € 56. Den har eg ikkje sett snurten av, og den har heller ikkje hamna på instituttet. Då må det vera lov å spørja seg om ikkje det italienske postverket er fullstendig inkompetent på det som skal vera den primære oppgåva deira: å senda ei pakke frå A til B. Det er nestan verre enn det norske postverket, og dei har eg slost med før. Den gongen vann eg, men kjenner eg Italia rett skal eg få arbeida hardt om eg vil ha att bøkene mine. Forbanna amøbar!

Om nokon ynskjer å leggja inn bestilling på kaffikokarar eller liknande, får dei ta kontakt. Eg veit at den napolitanske kanna mi fekk god omtale i visse kretsar heime.