Master

No sit eg på den alldeles splitter nye lesesalsplassen min på det alldeles splitter nye Institutt for fremmedspråk. Eg skriv òg på den splitter nye bærbare pc-en min, og i dag har eg kjøpt splitter nytt kontorutstyr. Det einaste som ikkje er splitter nytt er t-skjorta mi, den har eit par år på kragen, og vatnflaska mi, som eg kjøpte då eg byrja å jobbe på Turistkontoret tidlegare i sommar (eg har berre etterfylt med vatn når eg har blitt tyst).

Når ein er mastergradsstudent får ein tilbod om eigen lesesalsplass, slik at ein slepp å springe rundt og finne ledig plass å lese på saman med dei som studerar på lågare nivå. Det er ein ubeskriveleg fordel: eg har i lang tid helde til på Universitetsbiblioteket som er både nyoppussa og modernisert og uhyre fint, men som inneheld fleire idiotar enn bøker. Folk mistar folkeskikken så fort dei går innanfor døra, eg har fleire gonger opplevd at folk snakkar i telefonen ved sidan av meg medan eg har sitte og lest. Det er ganske drøyt med tanke på at det er eit bibliotek. Og ikkje mindre drøyt blir det når ein tek i betraktning at dette er folk som tek høgare utdanning og ofte ser på seg sjølv som menneske med litt meir å tilby enn vanlege dødelege i kassa på Coop. Difor er det no ubeskriveleg kjekt å ha sin eigen plass der eg kan leggja att bøker og drit utan å vera redd for at nokon reiser med det (kven har forresten uansett lyst på ein 10 kilos antologi om eldre italiensk litteratur?) og folk held kjeft med to strekar under. Eg er dog stygt redd for at dette kanskje ikkje vert min permanente plass. Ein må søke om slik plass innan 1. september og ein får fast plass ca. to veker seinare. Eg har berre valsa inn og teke meg ein plass ettersom eg ser på det som ein uting at ledige plassar står her og ventar på meg medan eg må alboga meg fram i Universitetsbiblioteket der folk pinadø sit og et potetgull og slafsar og samtalar normalt og okkuperar plassar for så å gå direkte til ein 3 timar lang caffè latte-pause. Difor kan det hende eg må flytta meg til ein endeleg plass seinare, men det er snakk om eit par meter i såfall, det blir iallefall i same rom. Min djupaste medfølelse går til Henriette som framleis må sloss om plassen på biblioteket ei stund til, resten drit eg både tynt og loddrett i.

UiB

No er eg attendekomen i Bergen og alt det der. Boligmarknaden er verre enn den har vore nokon gong og sjølv om eg har avtalt ei visning på onsdag reknar eg med å bu hjå Henriette nokre veker. Eg tek ikkje det så tungt, sjølvsagt. I dag hadde me begge semesterets fyste forelesning. For min del vart det ei litt selsom oppdaging då eg gjekk til instituttet for å orientera meg om semesteret. Eg hadde jo som kjend (?) ikkje vore på infomøtet, eg prioriterte å jobba 12 timars-vakt på Tristkontoret, så det var viktig å komma litt tidleg og sanka informasjon. Mi første oppdaging er at kontora på italiensk, som no er flytta til ny adresse og spreidd på tre etasjar, var vanskelege å finne fram til. Ikkje noka bombe. Ei litt større bombe var det at me berre er to personar som skal ta master ilag. Eg var førebudd på at me kanskje var tre eller fire, men me skal altså vere to. Talet er to. Ytterlegare selsomt var det at dei to studentane består av meg og mi tidlegare forelesarinne i italiensk (på lågare nivå), Antonella. Ho er italiensk og har vore i landet i to år no, men har inga formell utdanning i italiensk. Difor tek ho master medan ho jobbar som forelesar her. Pensumlista mi er dessutan rekord-kort. Eg må kjøpe ei bok som eg faktisk allereie har bestilt frå Italia men som dei ikkje har på lager, fordømrade idiotane, ei litteraturkunnskaps-bok, og eit kompendium. Resten får eg utdelt. Det står i stor kontrast til mengda bøker eg sat med etter førre semester, i Italia.

No sit eg på universitetsbiblioteket, eg får ikkje mastergradslesesal-plass nett enno. Her er det eigentleg som før, berre at studentane ser enno litt yngre ut enn før. Det er lite ledige plassar og køen framfor kafeen er jævlig lang. Eg har og kika innom studentbokhandelen, men der var køen frustrerande lang og grusom så eg skal vente litt med å handla der. Må ha meg diverse kontorutstyr og skrivebøker treng eg òg. No skal eg ta meg ein real lunsj!

Grusomt fine fakta om Italia

Både tobakk og alkohol er dyrare i Italia enn i Noreg om ein tek utgangspunkt i inntekt. Det vil altså seie at ein må jobbe lenger for å tene det ei halvliter på byen kostar.

Så å seie alle butikkar held stengt måndag føremiddag og onsdag ettermiddag. Det er utruleg irriterande!

Promillegrensa er den same som i Noreg. Dog høyrer promillekontrollar til sjeldanheitene, men om du skulle bli teken har du eit stort problem. Sjå neste punkt:

Kollektivtrafikken er ganske ok i byane men utanfor er den elendig. Alle bussane går innom stasjonen i sentrum, og då tek det lang tid. Trafikkorkar er eit velkjend fenomen.

Ungdom oftast går heim frå bytur i 12-1-tida og drikk vesentleg mindre, og når dei drikk føretrekk dei oftast ”spritz”, ein slags italiensk rusbrus trur eg.

Det er forferdeleg mykje innvandring frå austlegare land som Albania og Romania, og desse utgjer dei lågaste samfunnslaga. Det finst studentar frå desse landa òg, eg vart kjent med nokre av dei, men veldig ofte held dei seg til meir lyssky aktivitetar. Det er jamvel mange frå Afrika, dei er ikkje akkurat meir lovlydige…

Italienarar er jamt over ikkje særleg sterke i engelsk. Nokre av dei snakkar ganske ok sjølv om uttalen er gebrokken så det held, men mange er særs dårlege. Ein kan velje mellom fransk og engelsk som framandspråk i skulen. Sjå dessutan neste punkt.

Dubbing av utanlandske filmar og program er heilt nødvendig i Italia, eller skjønar ingen noko som helst. Ikkje eingong Simpsons får vere i fred, og for ein som er vand med å sjå det på originalspråk er det direkte forstyrrande. Til og med når dei unge set på ein DVD vel dei italiensk audio. Ja, jamvel the Osbornes hadde italienske stemmer. Det forklarar nok i stor grad kvifor dei er såpass svake i engelsk, og vice versa.

Bruk av mobiltelefon kostar tre gonger så mykje som i Noreg.

Det er mindre kaffidrikking, i den forstand at ein berre drikk espresso, som jo er krutsterk og kjem i små mengder. Det er fort gjort å hiva i seg mange koppar i løpet av ein dag, men det blir ikkje mange desiliter uansett.

Italiensk fjernsynsunderhaldning er noko av det dårlegaste som finst.

Italiensk populærmusikk er, som i dei fleste land, heilt forferdeleg. I Italia er det romantiske hjerte/smerte-balladar som er det store, ikkje akkurat noko overrasking. Nesten alle, både damer og herrar, set stor pris på denne musikken og tek seg ikkje fem eurocent for å syngja høgt på dei mest upassande tidspunkt og stader. Dei som ikkje likar slik musikk likar som regel skandinavisk metall, og det er stas. Noreg har særdeles høg status i Italia slik sett.

Ein må alltid skilje mellom ”italiensk” og ”dialekt”: dialektane kan variera svært mykje, også innbyrdes, og mange av dei har status som eigne språk. Grunnen til dette er at toscana-dialekta for lenge sidan vart vald som litterært språk (og på mange måtar erstatta bruken av latin) og dermed har vorte det offisielle språket for heile landet. Sidan undervisning og det meste av media er på italiensk tapar dialektane ofte terreng sjølv om dialektane står ganske sterkt, noko som til dels kan vera eit resultat av den tydelege skilnaden mellom italiensk og dialekt, til forskjell frå situasjonen i Noreg. Dialekta i Padova heiter ”veneto” og er ikkje akkurat ein fryd for øyret. Men det finst verre.

Åtvaring!

Har du tenkt deg nedover på Lærdalsøyri i dag eller i morgon? Her er eit særdeles godt tips: ikkje reis! Eg kan bekrefta at tilstandande er uuthaldelege, iallefall for meg. Det er fotballturnering her denne helga, og det er jo vel og bra, men dette medfører at Lærdal sentrum er fylt til fjellskrentene med 10-15 år gamle ungar som ikkje veit kva det å halda kjeft og ta omsyn til andre betyr. Greitt at det er ungar me snakkar om, men det er bra mange av dei. Heldigvis er det få av dei som kjem innom her for å sjå på postkort og laga lyd. Dei er vel mest opptekne med å sparka på lærballane sine. Eg observerte desse lydkanonene og deira trenarar og foreldre, ofte dei same personane har eg inntrykk av, når eg var borte på Coop for å handla juice og slikt. Det er merkverdig kva for tankegangar dei har rundt kosthold og aktivitet, desse ungane. Dei stod og ribba snop-hyllene med ein grådigheit eg ikkje har sett sidan eg og Tor slapp ein sukkerbit i ei maurtue oppe på bakkane. No må eg leggje til at foreldra også har ein tendens til å vera i godt hald. Hadde det ikkje vore for alle treningsjakkene med idrettslag-påskrift under nakkesvoret hadde eg sverga på at det var ei gruppe danske bubilturistar. Resultatet av denne turneringa er at det knapt finst ein teltplass att her i området og ved same arrangement i fjor måtte eg sende folk over Hemsedalsfjellet for å finne stader å sove. Bonus: dei fleste av dei som er på turneringa, og skremmande nok i hovudsak vaksne, går med slike forkasteleg stygge plastsandalar med hòl i, slike som mange brukar for tida. Eg vemmast, og ikkje så reint lite heller. Om eg ikkje likar fotball frå før blir det ikkje betre denne helga. Men dei får berre halde på.

Som ein slags link til noko av det eg skreiv ovanfor, har eg byrja å undra meg om korvidt det er sunt å vere sunn. Det høyrest ut som eit debatt-tema frå eit TV2-program, men det eg meiner er at dei som eg ser her i traktene som er verkeleg sunne, og det er i hovudsak sykkelturistar, er dei som ser mest usunne og fysisk raserte ut av alle personar. I dag var det innom ei som skulle sykle til Oslo, ho ville vete korleis vegane var over til Hemsedal og korti butikkane stengde, og ho såg ut som ho hadde røykt pipe samanhengjande sidan ho var 5 år eller noko. Når ein er så etter boka sunn, og samtidig ser så til de grader usunn ut får eg det ikkje til å stemme. Som ein bonus vert dei stygt herja av sollyset og har ein unaturleg rustbrun farge i trynet og på armane og ansiktet ser ut som tørt, semska skinn.

Nok om dette. Det finst lyspunkt i kvardagen og. Eg har nett vore borte på bakeriet og kjøpt meg finske bakevarer, og det er godt. Dei er glade i å bruka smørdeig der oppe, det skal dei ha. Eg har lagt att mykje peng i kassapparatet hennar Maija, men faen heller, det er bra mat.

Alt er som før + at eg er forbanna

Overskrifta er i høgste grad ærleg. Eg er framleis heime hjå Dinosaurane, som ein seier i norske ungdomsfilmar, og eg jobbar mykje på turistkontoret. Eg er for å vera ærleg litt lei av å fortelja korhen campingplassane er og å lesa bussruter høgt på engelsk, men trafikken har roa seg og no går det an å lesa nokre av desse italienske romanane eg tok med meg frå Italia. Eg overraska positivt eit italiensk par som sleit veldig med engelsken når dei spurde om når ferja som skal til Gudvangen gjekk og eg svara nonchalant "sidan de er italienske svarar eg dykk på italiensk, om de ikkje har noko imot det". Det fall i god, italiensk jord. Derimot har engelsken vorte eit nivå dårlegare og tysken ligg i ruinar med dødskramper. Russisk har eg ikkje tord å snakka enno, men eg har spurt ein franskmann om kor mange frimerke han skulle ha på fransk. Svaret var huit, altså åtte, men eg hadde berre sju frimerke att. Det heile løyste seg med eit norsk frimerke og nokre 50 øres-frimerke. Wendelbo ordnar opp.

No skal eg ikkje gløyme overskrifta. Eg er i skrivande stund steik forbanna og det har sjølvsagt si årsak i ting som har med data å gjere. Det gjeld heldigvis ikkje min nyinnkjøpte Acer med 2 Gb ram og 4 usb-portar (men utan blåtann), men eg kan kjapt leggja til at nye Windows Vista har fått det til å svartna meir enn ei gong. Det som gjer meg skappleg forbanna er at eg har prøvd å kobla Nokia'en min til pc-en heime med ein usb-blåtann-sak som eg kjøpte i vinter. Fram til no nyleg har dette gått som drit i kram snø. Så måtte eg formatera heime-pc'en og etter det har det forsåvidt funka betre (personleg meiner eg at den før formateringa absolutt ikkje kunne fungera dårlegare...). No i aften fekk eg for meg at eg ville kopiera over bilete eg har teke med mobilen, som jo er ein fancy mobil med megapixelkamera og mykje drit, og sidan eg som sagt ikkje har blåtann på Acer'n, ei heller ein kabel eg kan kobla mobilen til pc-en med (det må sjølvsagt kjøpast separat, forbanna drit) måtte eg installera eit Nokia-program på heime-pc'en og installera drivarar for blåtann-saken min. Det har fungert før, no fungerar det på ingen måte lenger. Kvifor? Det må berre Faen sjølv vete. Det eg veit er at det ikkje fungerar lenger og etter å ha kasta bort nestan to timar søvn på installasjon, avinstallasjon, venting og medfølgjande banning vart eg så forbanna at eg omtrent fekk tunnell-syn. No har eg iallefall midlertidig fast innekt og eg vurderar å kjøpa den fordømrade kabelen i morgon. Eg skal eta mine eigne tåneglar på at dei ikkje har den og at dei må bestilla den inn på "2tal Elektro", og at den kostar 1-200 kr meir der nede enn den gjer kvar som helst på internett. Gjer mine ord til skamme, om de vågar!

Avslutningsvis skal eg leggja ut eit bilete eg fekk overført før eg formaterte pc-en heime: eit bilete av ein plakat ein kun finn i Noreg, og ikkje utan grunn. Vel heim.

Tilbake på jobb

No har eg vore i Noreg i to veker og eg kan konstatera at det er lite nytt å melda. Det er dårleg vêr, men det er ikkje nokon nyheit, snarare ei konstatering. Faktisk har eg gått med gensar på dagtid, det seier vel sitt. Eg benyttar dagane på å tena meg nokre småkroner ved å jobba i den glitrande turistnæringa i Indre sogn og eg har faktisk nesten snakka tysk to gonger (men måtte slå over til engelsk ettersom eg ikkje er sterk på fiskesortar på andre språk enn norsk, og knapt nok det). Når bakeriet i Kvalmegården er åpent kjøper eg meg mat der, og eg drikk frykteleg mykje kaffi på kontoret.

I morgon kjem Henriette for å sjå kor grønt det er her om sumaren og kor avsidesliggjande det går an å bu (eg siktar til Raa, sjølv om det finst meir ekstreme stader). I mellomtida jobbar eg og i dag har eg heildag, altså frå 8 til 19. Det går fint, for eg har fått kobla pc-en min til internett og kan sjå gamle episodar av Team Antonsen på nrk.no.