Epilog

Eg har reflektert lett over denne blogginga mi, både min innsats og dens popularitet har sunke i takt med temperaturen eg har vore utsett for under sjølve skrivinga, eg minnast nærmare 35 grader ein gong i slutten av juni... Nostalgia! Eg er no i Bergen og temperaturen er i nærleiken av null. Eg studerar og det er ingenting nytt å melda (anna enn at eg i praksis har flytta ut av kjølerommet mitt i Solheimsviken), og med mindre noko tek fyr kjem eg ikkje til å ha noko nevneverdig å skriva om framover heller.

Det er difor med tungt hjarte (eller eigentleg ikkje) at eg set foten ned i golvbelegget og gjer ende på denne bloggen ein gong for alle. Eg slettar den ikkje, men eg kjem ikkje til å skrive før eg eventuelt reiser vekk igjen. No reiser eg jo heim til Lærdal for å leggja på meg i jula, men det tel ikkje. Det må minst vera utanfor Skandinavia. Adjø.

Søndre Skogvei 22D (tredje etasje)

Eg har no budd ei god stund på den nye hybelen eg tidlegare har omtala, og eg kan ikkje sei det er ein bra plass å bu. Faktisk er det den dårlegaste bustaden eg nokon gong har betalt husleige på, eit par hakk verre enn Håvardsvegen 4B i Øvre Årdal, som jo ikkje akkurat var hverken varm, fin eller praktisk. Problemet er først og fremst kulden, som er påtrengande og berre blir verre og verre. Inne på rommet mitt kan eg få temperaturen opp i eit par og 20 grader (ja, eg har gradestokk), men då må ovnen stå på bortimot max. Når det byrjar å bli slutt på oksygenet må ein setje opp eit vindu eller ei dør, og då synk temperaturen umiddelbart drastisk. Resten av staden er heilt uuthaldeleg: det verkar ikkje som det er snakk om mykje isolasjon og utanfor rommet (i "gangen"), på do (som består av eit vannklosett og ei hylle) og kjøkenet mitt (som ikkje akkurat held fjernsynskjøken-standard) ligg temperaturen no på under 10 grader, faktisk 8 grader på do i dag tidleg. Eg ser det er ein overhengjande fare for forstoppelse.

Men det er mykje anna å irritera seg over og: med klimaet som Bergen har å tilby må eg ta buss fram og tilbake dit eg skal, og det er ei irriterande utgift. Eg føretrekk å gå, men det går ikkje der oppe. På rommet mitt har eg oppdaga at det siv inn kaldluft på to plassar, utanom døra: ved vinduet (akkurat der eg har skrivebordet, typisk nok) og gjennom ei lita dør som fører inn til ein bod. Ved sistnevnte tilfelle treff kaldlufta hovud-enden av senga, og det kan umogeleg vera helsemessig optimalt. På kjøkenet har eg funne ut at komfyren er litt skjeiv, slik at om eg steiker noko i olje renn det ned i eine enden av panna. Kva faen? Det er plent umogeleg å turke klede på mindre enn 5 dagar med mindre ein tek turkestativet inn på rommet og plasserer varmeomnen i ein egna posisjon. Det er forøvrig ikkje lov iflg. kontrakten og det medfører at lufta blir så fuktig at ein bunke ark eg hadde liggjande faktisk byrja å krølle seg. Eg har ikkje innlagt varmtvatn, men eg har ein liten varmtvatn-tank som eg kan varme opp 5 liter i og som er kobla til krana på vasken min (som ikkje er særleg stor og som står i gangen, praktisk på alle mogelege måtar: eg er ironisk!). Diverre er det slik at med den låge temperaturen vert vatnet kaldt igjen på under 2 timar. Eg har faktisk observert is-roser på innsida av tanken. Det minst delikate må uansett vere dusjen. Sjølve dusjkabinettet er nytt og fint, men det står på eit særdeles lite lekkert vaskerom som sjølvsagt held same temperatur som resten av mine bu-areal, altså rundt 10 grader. Då er det lett å gå eit par dagar med feitt hår.

I går kunne eg notere meg enda eit minuspoeng: eg har ein kontorstol med hjul på, og i går rundt midnatt satte eg meg ned på den for å skru av pc-en og sånt. Etterpå skyvde eg den inntil skrivebordet, og då ropte ho som bur i etasjen under meg at eg måtte slutta å bråke fordi ho låg og sov! Det vil med andre ord sei at huset er utruleg lytt, og at eg høyrde ordrett og krystallklart kva ho sa, understrekar poenget mitt. Det er forsåvidt ikkje ei nyheit, eg har lenge vore klar over at det er lytt: eg høyrer tydeleg kva ho seier på telefon og til andre, eg høyrer fjernsynet hennar ganske bra, all bruk av skap og ting med dør er registrerbar, og eg høyrer heilt klart og tydeleg at ho snorkar. Då er det faen meg ikkje mykje isolasjon å skryte på seg i huset.

Eg har sjølvsagt sagt opp kontrakten og eg flyttar forhåpentlegvis den 17. desember, men fram til då må delvis bu hjå Henriette, ettersom eg ikkje orkar å halde meg der oppe i lengre periodar. Eg må diverre og betala husleige ut desember, noko eg har vurdert å diskutere med husverten ettersom eg ikkje finn det riktig å betale full husleige for å bu på ein hybel som er halvt ubebueleg, det er iallefall ikkje verdt 3000 kr. u/straum. Min forgjengar budde angiveleg der i tre år. Då hadde ho ikkje dusj heller, slik som eg har, og korleis ho fann seg i det er langt utanfor mi forstand. Eg kan iallefall seie sikkert at eg skal ut derifrå så fort som det let seg gjere, for det er direkte ubehageleg å bu der no. Men hybelvertane er hyggjelege, eg skal gje dei det.

Litt om hausten og anna skit

Det er tydeleg at det er haust i Bergen, men ikkje så tydeleg som i fjor. Då hugsar eg at det regna konstant i 4 månader og BA skreiv berre om nedbørsrekorden som skulle hem. I år er det eigentleg ikkje betre, for BA skriv berre om gullet som har komme hem og eg vil heller drukna meg i ein sølepytt enn å måtte halde ut alle desse mentalt utfordra som går rundt i byen midt på natta iført brann-klede og brølar. Eg bur eit stykke unna stadium, men ikkje langt nok til at eg får lese i fred. Det er forresten stort sett det eg gjer på den "nye" hybelen min: les. Eg les ganske bra, og når eg ikkje les lagar eg meg kaffi eller ser Seinfeld på pc-en, omgjort til ein slags heimekino i latterleg format, og drikk vørterøl. Knut var på besøk hindagen og påpeikte kor tøft det var at eg hadde kjøleskapet rett attmed sofaen. Eg har forresten klart å lirka meg på internett eit par gonger ved å benytta meg av dei usikra trådlause nettverka i området. Eg har dog ikkje klart dette i det siste.

(Sydnesplassen, der eg har undervisning tirsdagar)

No tek eg stort sett buss til og frå universitetet, og det med bergensbussane er eit kapittel for seg sjølv. Det er heilt fascinerande å sjå nokre av dei typane som sit på bussen min opp til Solheimsviken. Mange raude nasar, dårleg barbering og utsletne gummistøvlar. Det er litt kontrastfylt å deretter ta bussen til Bønes (der svigers bur), for det verkar som det berre er 14 år gamle jenter i joggebukse og kvit jakke som tek bussen i den retningen. Nok om det. I går morgon gjekk eg frå hybelen til Henriette på Gyldenpris og over brua. Til beins, må vite. Eg hadde ikkje paraply, og eg tenkte det skulle gå bra: eg såg nemleg ei mengd nedbørsskyer i retning Sotra, men dei var enno på avstand. Når eg var nøyaktig midt på brua byrja det å hagle, ikkje ei lita skur heller. Midt på brua er ein fullstendig ute av stand til å forsvare seg mot vêr og vind, faktisk er forholda der, midt over Puddefjorden, mykje verre. Eg måtte finne meg i å bli piska av haglet slik at det faktisk gjorde vondt heilt til eg kom meg over på andre sida og kunne søkje tilflukt i eit busskur. Drit, altso. Oppe i 5055 White Trash, der eg bur, regnar det faktisk ikkje særleg mykje. Merkeleg dette.

(Dette er hagl!)

Til slutt ei unyttig historie. Eg tok meg nett ein tur på toalettet, som me jo alle må iblant (særleg etter 3 desiliter kaffi). Eg hadde ikkje før komme meg inn i båsen min før to handverkarar som jobbar i bygget (fakultetsbygget er under ein slags oppussing, og det på skyhøg tid) kom inn. Dei valde å nytte to toalett som ligg rett ved sidan av kvarandre, slik at dei kunne halde samtalen i gang. Eg fekk ufrivillig med meg samtalen, her rekonstruert:

- Har du toalettpapir inne hjå deg?

- Ja.

- ... ja... eg og. Hø-hø-hø.

(Den eine urinerar)

- Dette orkar eg ikkje å høre på. Eg må ta på hørselsvernet med radio på.

- Haha.

Urinatøren forlot deretter, men vaske seg på hendene gjorde han ikkje. Eg skal leggje til at handverkar nr. 2 fekk ein telefon etterpå. Ringetonen på mobilen hans var av typen danseband. Heller ikkje han vaska seg på hendene når han var ferdig.

No har eg fortalt nok for eit par veker. Eg har nett innsett at etter denne veka er det berre to veker med undervisning att. Eg må sjå til å lære noko.

Faen altso!

Som tidlegare omtala bestilte eg for ei kort tid tilbake nokre pc-greier. Skjermen og høgtalarane fekk eg på torsdag, medan eg måtte returnere på postkontoret for å hente dvd-rom’en på laurdag, sidan den hadde havna på Minde. Det vitnar jo om slett arbeid når postnummeret 5055 tilhøyrer Solheimsviken i Bergen og dei presterar å sende den til postkontoret på Minde i god tru om at dei gjer ein god jobb. Det kan hende at dei gjorde det på rein faen òg, ingenting skal vera sagt sikkert når det gjeld posten. På laurdag var ikkje pakka komen og eg fekk beskjed om at tysdag var dagen. Det var eg så dum at eg trudde på og gløymte heilt kor dårleg det norske postvesenet faktisk er. I dag, tysdag, var eg nedom att for å hente denne fordømrade pakka, men den var ikkje komen. Dama bak disken tykte det var snodig og skreiv ut pakkesporinga: det viste seg at desse lavtståande amøbane på posten har sendt den i retur til Oslo. Faen ikkje rart eg blir forbanna.

– Send pakka til postkontoret på Danmarksplass!
– Ok, me sender den til Oslo!

I morgo skal eg pakkespore alt eg orkar og eg går ikkje på postkontoret før eg er bom sikker på at pakka er der. Og er den ikkje der skal eg gje så mykje kjeft at posten må henta inn eit heilt kriseteam med psykologar for sine ansette. Idiotar.

Nok om det. I går gjekk eg til universitetet og i lunsjpausen gjekk eg ned til Bystasjonen og kjøpte meg eit busskort. Eg antek at det er lett å tolke dette. Det er ikkje snakk om at eg gidd å trakka omkring i slik ulendt terreng fram til jul, eg skal ta buss. Det stemmer, fram til jul. Henriette reiser til England rett over jul og flyttar ut frå studenthybelen sin rett før jul, etter eksamenane. Då flyttar eg inn der og blir buande til ho er vel attende. Då kan me heller finna oss ein plass der me kan bu ilag. Me var i dag på Fantoft (!) og skreiv under ein framleigekontrakt, og dermed må eg flytta allereie om to månader. Ganske nøyaktig faktisk, me har planar om den 17. desember. Eg har siste eksamen den 14. og rekk slik sett både å flytte og å hogge grantre heime. Staden eg bur på no er ikkje uuthaldeleg, men det er kjedeleg når det er utetemperatur på gangen, badet og kjøkenet. Eg har ein billig gradestokk, den skal eg henga ut i gangen no berre for å sjå kva resultatet blir. På studentboligane på Gyldenpris er det mykje finare, større og meir moderne, eg har eige bad i leiligheita og dusjen er på same stad (i motsetning til her), og det er billigare. Tilgang til internett får eg òg, og eg slepp å betale nettleige til BKK, eg unnar dei fint lite. Kabel-tv er det dessutan og, pluss at det er mykje nærare fakultetet mitt. Like attmed fakultetet opnar dessutan snart det nye studentsenteret, og eg er sugen på å byrje å trene att. Det er vanskeleg å få til her, ettersom det nærmaste treningssenteret ligg nede på Danmarksplass og kostar ca. 400 kroner i månaden for studentar. Ikkje aktuelt. Hjå studentsamskipnaden kostar tilsvarande 700 i halvåret. Lyspunkt er det likevel, i går traff eg Morten på bussen, han bur maks 50 meter unna meg. Fire gater nedanfor bur Knut, og Jon arbeidar nedi her òg. Men eg flyttar lell!

Posten skal (på ingen måte) fram!

Det er lenge sidan eg har vore imponert over det norske postvesenet, og det blir slett ikkje betre med åra! Eg har som kanskje (berre kanskje) kjent flytta inn i ein liten hybel som eg har heilt for meg sjølv, litt over Danmarksplass. Solheimsviken heiter det her. Postnummer og –stad er no 5055 White Trash. Det er så mykje ekle folk her oppe at det er heilt utruleg. Før eg i praksis hadde flytta inn her var eg på den lokale Joker-butikken oppe i hogget, det var søndag og butikken var søndagsope. Eg er, når sant skal seiast, ikkje eit overklassemenneske, men det var eit regelrett kultursjokk å stå i den svært så lange butikkøen. Folk her oppe verkar generelt å vere, styggare, dvaskare i haldninga og i påklednaden, meir uflidde og sjuskete og det er tydeleg at dei er glade i billige pølser og First Price-ketchup, og sjølvsagt øl. Når det gjeld husa her oppe ser det ut som om mange har byrja å pusse opp og stelle i stand utearealet for så å plutseleg ombestemma seg og berre late det stå slik til skrekk og advarsel. Det er og mykje utlendingar her: mange arabarar som av ein eller annan grunn går med frykteleg tunge steg, og sjølvsagt austeuropearar som alltid reparerer bilen eller lossar skitne møblar og bereposar med gudane veit kva ut av denne. Eg er ikkje fordomsfull no, eg ser nemleg med eigne auge at det står LV og PL på bilskiltet. Dei har sjølvsagt kjeften full av filtersigaretter og verkar aggressive mot kvarandre. Spanande å bu i eit multikulturelt samfunn, altså. Og midt oppi dette white trash-helvetet har eg funne meg ein hybel. Det er ein ganske ok hybel, men eg klagar støtt og stadig over dei upraktiske løysingane og at det her og der er rom for oppussing. Kan hende eg har vorte snobbete, men eg har då budd i Russland for eit par år sidan og nokre huslege likskapar er det å registrere seg. Nok om det. Eg har det eg treng, særleg ettersom eg var på IKEA her forleden, apropos white trash, altså, og brukte ikkje så reint lite peng på omtrent alle kategoriar av interiør. Det inkluderar ei god madrass, eit skrivebord, ei bokhylle som nesten tek for mykje plass og ein kontorstol som er dritgod å sitje i men som eg ikkje kan bruke i særleg grad etter leggjetid, ettersom ho som bur under meg har soverom rett under hybelen min og blir litt muggen av lyden av kontorstol-hjul som rullar over golvet. Eg skal ikkje sei noko på det, men det var ein strek i regninga.

No sporar eg visst av. Eg stod opp i dag og åt ein liten frukost og fikla litt med Gamle dampen, altså PC-en min. Eg har ikkje internett her så eg har strippa den for alt som heiter brannmur og antivirus og program ein normalt har i samband med internett, og no går den som eit vått såpestykke på ein spegel! Eg har og kjøpt meg ein flatskjerm, 19 tommar, sjølvsagt widescreen og til ein særs overkommeleg pris, og skapplege pc-høgtalarar slik at eg i mangel på fjernsyn, som eg jo ikkje likar noko særleg uansett, kan sjå seriar eg har lasta ned: Seinfeld, Simpsons, etc. Eg har frykteleg mykje. Når eg hadde ete og dusja og styra litt her, gjekk eg ned på sjølve Danmarksplass. Når eg bestilte pc-skjermen og –høgtalarane bestilte eg i same slengen ein DVD-rom til pc-en sidan eg ikkje hadde ein slik ein. Akkurat denne pakka var ikkje å hente på postkontoret på Danmarksplass, den hadde ved eit uhell havna på Minde. Typisk. Ho som jobba der sa at det skjedde ofte, noko som får meg til å lure på om inkompetens er eit krav for tilsetjing i Posvesenet. Uansett ringte ho dit og bad dei om å sende pakka ned slik at eg kunne hente den. Dette var på torsdag og den ville nok ikkje kome på fredag, sa ho. Men laurdag var det berre å komme. Då skulle den sannsynlegvis vere der. Sannsynlegvis, sjølvsagt. I dag er det laurdag og eg var nede for å handla på den o’ store Coop Mega-butikken tidlegare. Ein må vera tidleg ute, for postkontora likar ikkje å halde ope så lenge, det skulle vel teke seg ut. Der fekk eg ikkje overraskande beskjed om at pakka diverre ikkje var komen. Eg sa at det var greitt, eg fekk heller ta ein tur på måndag. Nei… det gjekk ikkje. Dei fekk ikkje pakker på måndagar, eg måtte heller kome på tysdag. Det er faen meg så provoserande typisk. Shabby folk som jobbar i ei shabby bedrift på ein shabby stad.

Som ein rein (i den grad noko er reint i denne delen av byen) bonus gravde eg i postkassa for å sjå om det var noko post til meg når eg var nesten heime. Eg har eige postkasse på andre sida av gata. Der var det ingenting. Eit eldre og ubarbert par passerte meg akkurat i det eg lukke postkassa og mannen kommenterte: ”Issje nåke pængebrev i dag hællær? Ha-ha-ha!” Herleg. ”Nei, det er forjævlig” sa eg berre. Det er ikkje heilt sant, i dag skal eg og Henriette på kino, så ting kunne vore verre. Eg går sjeldan på kino, sist gong var i februar 2001 og då såg eg Exorsisten i ny version. Før den tid skal eg sjå om det går an å koka seg mat på 2 kvadratmeter kjøken.

"Haustferie"

Det heiter ikkje haustferie når ein er på universitetet, det heiter "studieveke". Då er det ikkje undervisning og ein kan reise heimatt til sine håpefulle og studera der. Eg kom i går, Henriette kjem torsdag og sanneleg kjem ikkje Ingvild òg på fredag. Det betyr at eg har idag og i morgon på å studere for ei heil veke, og det er ikkje noko problem. I utgangspunktet.

Nok om det. Sundag var eg endeleg oppom i Søndre Skogveien 22D for å skriva under kontrakt og få nøklane til krypinnet mitt. Det er i høgste grad eit krypinn, men det er sjarmerande på eit slags slavisk vis og eg reknar ikkje med å bli buande der så lenge som t.d. i Nygårdsgaten. Seinare same dag kom Vegard med alle sakene eg hadde gøymt unna i Fana og eg fann ut at eg har forjævlig mykje bøker. Eg veit ikkje om det held å skaffe seg éi bokhylle eingong, så gale er det. Eg må nemlig sjå å komma meg til Ikea når eg er attendekomen i Bergen neste veke. Eg må ha seng og bokhylle og skrivebord, sidan nokre av tinga som stod på hybelen var litt uefne. Hybelen litt i Solheimsviken, eit ganske typisk "white trash"-område, har eg fått inntrykk av. Heldigvis er det drøye 10 minutt å gå til Gyldenpris og Knut bur fire gater nedanfor meg. Det er butikkar i umiddelbar nærleik òg. Utsikta frå vindauget i gangen er slik:

Eg pakka ut det meste på søndag og pakka i same slengen kofferten min. Så reiste eg til Lærdal tidleg på dagen og vart møtt av eit syn som fekk meg til å tenkje på haust:

Det er på ein måte alltid haust i Lærdal... Vel heime fekk eg mat og eg fekk sendt kleda mine til Gunnlaugs Vaskeri AS. Jaggu låg det ikkje ein pose maltblokk og venta på meg heime! Den tok eg og la i ei skål på stett. Så kokte eg kaffi og baud Lysnø (Arild Lysne, tidlegare Paulsen) på gjestabod via mms med dette biletet. Han klarte ikkje å seie nei.

I dag skal eg lese til går i koma. Det gler eg meg mykje til.

Skral helse

Høyrest utruleg ut ja, men helsa mi har fått seg ein smell. Det dreier seg sjølvsagt om haustens første forkjøling, det er iallefall det eg trur det er, og eg har vorte råka godt og grundig. Det byrja faktisk laurdag ettermiddag, då eg var med slekt og familie i Fana og feira bursdag. Det var ikkje anna enn litt knitring i augene og øyrene og sundagen var omtrent lik, utan særleg ubehag. Eg var dog litt tung i fysikken etter temmeleg høgt inntak av mat og sukker.

Frå mandag av og framøver har eg vore skral, men berre i den forstand at eg har vore tett i kraniet, vore svimmel og kvalm. Ikkje noko forkjøling, berre ubehag. Samstundes låg Henriette i fosterstilling med høg feber. Dagane på lesesalen har vore korte og ganske ineffektive grunna min situasjon, og dei siste dagane har eg vorte ytterlegare skral. I dag har eg ikkje vore ute av hybelen til H., eg skal sitje her og lese litt og ta det med knusande ro, og utpå kvelden skal eg raga meg ned på Inside og eta meg ein burger (den er forbanna god). Ellers skal eg berre bevege meg minst mogeleg.

I morgon skal eg forresten opp på ein hybel eg kika på sist sundag og skriva under kontrakt og få nøklar. Då har eg eigen plass å bu, og det er nok på høg tid. Det er ein kjekk liten plass, øvst i eit hus i andre etasje. Eg betalar 3000 kr, berre straumforbruk (ikkje nettleige!) og det er ikkje så langt unna sentrum. Det er litt oppover på Danmarksplass, men det skal eg tole. Ulempa med staden er at den er litt umoderne av seg og kanskje og litt upraktisk på enkelte punkt, men eg tykkjer det er ein fin pris å betala for å sleppe å måtte bu med andre. Eg skal presentera bilete og sånt når eg har fått installert meg, noko som neppe blir umiddelbart: eg må til Fana og henta alt skrotet mitt og eg må til Ikea og handla mykje anna skrot. Deriblant ei seng og ei bokhylle. Det som er ulempa er at eg har haustferie frå i dag av, altså eg har ikkje undervisning neste veke, og då vil eg til Lærdal ein tur. Eg reiser dermed antakelegvis måndag, og Henriette kjem etter på torsdag. Altså bør eg få gjort så mykje som mogeleg mtp. leiligheita i morgon og sundag, men det kan bli hardt.

No skal eg ta meg ei vørterøl, og de bør dykk gjere òg!

Master, og ikkje stort meir å sei

Mja, eg er framlei masterstudent og det skjer eigentleg ikkje noko som helst. Det einaste er at i dag måtte eg og mi medstudine på italiensk forflytte oss frå den halvstore lesesalen me har halde til i i eit par veker, til ein temmeleg stor lesesal i etasjen under. Den var ferdiglaga for ei knapp veke sidan. Her skal de få sjå:

Og her sit eg og gjer, strengt tatt, fint lite. Med mindre eg skulle få eit lite raptus...:

Som de kan sjå, er den passeleg stor og har eit visst ikea-preg over seg, ettersom pultane er type heimekoseleg furu (trur eg). Stolane er gode å sitje på, når dei står med beina ned mot golvet sjølvsagt, og eg har allereie fylt opp hylla mi over sjølve pulten. Eg sit utanfor biletet til venstre, heilt attmed glaset. Eg har fylt vinduskarmen med ymse koffeinhaldige produkt og eg har ein fin plass attmed veggen der eg kan kila fast den fordømrade pc-veska mi. Det er i hovudsak historiestudentar her, eg trur det er ein del frå religionsvitskap òg, pluss åtte frå fransk og tre frå italiensk: eg, Alessandra og ei eg ikkje veit kven er som ligg eit år foran i løypa. Dei øvrige språkstudentane sit for det meste der eg sat tidlegare. Det er litt meir shabby der av ein eller annan grunn. Dessutan trur eg inneklimaet her er langt betre. Men eg fekk diverre ein plass nære inngangen, og det kan by på irritasjon ettersom folk kjem og går.

Som ein liten bonus kan eg her syna utsikta eg er belemra med:

Ein ting som har skjedd, som eg nett no kom på, er at eg har fått publisert eit temmeleg aggressivt lesarbrev i studentavisa Studvest. Det er ei gratisavis for studentar i Bergen og høver seg best som toalett-lektyre. Lesarbrevet sendte eg inn berre for eit par dagar sidan, så eg regna med at det eventuelt ville kome i neste nummer, men det kom altså i avisa som kom ut i dag (den kjem ut kvar onsdag). Eg var litt overraska over at dei ville trykkja det, og dei hadde rett nok sensurert nokre ord, men sjansen for at nokon blir provosert er til stades. Sjansen for at nokon nikkar anerkjennande er dog betydeleg meir til stades. Eg reknar med at denne kan leitast fram på websidene til Studvest, men eg har ikkje funne det der enno. Eg skal leggja ut link når eg gjer det.

Ellers er det ingenting å melda. Eg skal lese om manierismen, og det er inga leik!

Meir master

Her skjer det ikkje så mykje som er verd å skriva om, men eg skriv likevel. Åpenbart.

Eg har dei siste par vekene lagt meg i selen for å ordna meg eit utvekslingsopphald også til våren, som jo hadde passa bra bl.a. sidan Henriette planlegg å reise utanlands også (men ikkje til Italia). Som eg tidlegare har erfart er det å finne ut kva kurs ein kan ta i utlandet og så faktisk finne kursa på heimesidene til dei italienske universiteta og dermed bekrefta at kursa går og slikt, det er ein langsam og seig prosess. Eg gjekk på med dødsforakt og maste usedvanleg mykje på min foreleserinna mi som jo har god greie på slikt, og eg har faktisk komme fram til ei lang liste med fag som eg verkeleg kunne tenkt meg å ta i Firenze. Ein må berre finne ut kva fag som faktisk har noko føre seg å ta, mtp. masteroppgåva eg skal bruka neste skuleår på.

Så var eg omkring for å forhøyre meg litt om dei mest banale ting. Då fekk eg høyre at eg ikkje kan få utveksling gjennom Erasmus meir enn ein gong, og har brukt mi gong. Fleire gonger får eg ikkje. Det er noko som heiter Freemover men det kan eg heller ikkje ta av div. grunnar. Dermed trur eg faktisk det er umogeleg å ta eit semester ved eit universitet i utlandet for min del, med mindre eg reiser heilt på eiga hand og det har eigentleg ikkje noko føre seg... Eg skal no undersøka litt korleis ståa er lell. Det er ikkje -så- farleg om eg må vera her i byen uansett. I går fann eg ut at me har ein te- og kaffi-krok her!

Bonus: eit haustleg Gyldenpris.

Master

No sit eg på den alldeles splitter nye lesesalsplassen min på det alldeles splitter nye Institutt for fremmedspråk. Eg skriv òg på den splitter nye bærbare pc-en min, og i dag har eg kjøpt splitter nytt kontorutstyr. Det einaste som ikkje er splitter nytt er t-skjorta mi, den har eit par år på kragen, og vatnflaska mi, som eg kjøpte då eg byrja å jobbe på Turistkontoret tidlegare i sommar (eg har berre etterfylt med vatn når eg har blitt tyst).

Når ein er mastergradsstudent får ein tilbod om eigen lesesalsplass, slik at ein slepp å springe rundt og finne ledig plass å lese på saman med dei som studerar på lågare nivå. Det er ein ubeskriveleg fordel: eg har i lang tid helde til på Universitetsbiblioteket som er både nyoppussa og modernisert og uhyre fint, men som inneheld fleire idiotar enn bøker. Folk mistar folkeskikken så fort dei går innanfor døra, eg har fleire gonger opplevd at folk snakkar i telefonen ved sidan av meg medan eg har sitte og lest. Det er ganske drøyt med tanke på at det er eit bibliotek. Og ikkje mindre drøyt blir det når ein tek i betraktning at dette er folk som tek høgare utdanning og ofte ser på seg sjølv som menneske med litt meir å tilby enn vanlege dødelege i kassa på Coop. Difor er det no ubeskriveleg kjekt å ha sin eigen plass der eg kan leggja att bøker og drit utan å vera redd for at nokon reiser med det (kven har forresten uansett lyst på ein 10 kilos antologi om eldre italiensk litteratur?) og folk held kjeft med to strekar under. Eg er dog stygt redd for at dette kanskje ikkje vert min permanente plass. Ein må søke om slik plass innan 1. september og ein får fast plass ca. to veker seinare. Eg har berre valsa inn og teke meg ein plass ettersom eg ser på det som ein uting at ledige plassar står her og ventar på meg medan eg må alboga meg fram i Universitetsbiblioteket der folk pinadø sit og et potetgull og slafsar og samtalar normalt og okkuperar plassar for så å gå direkte til ein 3 timar lang caffè latte-pause. Difor kan det hende eg må flytta meg til ein endeleg plass seinare, men det er snakk om eit par meter i såfall, det blir iallefall i same rom. Min djupaste medfølelse går til Henriette som framleis må sloss om plassen på biblioteket ei stund til, resten drit eg både tynt og loddrett i.

UiB

No er eg attendekomen i Bergen og alt det der. Boligmarknaden er verre enn den har vore nokon gong og sjølv om eg har avtalt ei visning på onsdag reknar eg med å bu hjå Henriette nokre veker. Eg tek ikkje det så tungt, sjølvsagt. I dag hadde me begge semesterets fyste forelesning. For min del vart det ei litt selsom oppdaging då eg gjekk til instituttet for å orientera meg om semesteret. Eg hadde jo som kjend (?) ikkje vore på infomøtet, eg prioriterte å jobba 12 timars-vakt på Tristkontoret, så det var viktig å komma litt tidleg og sanka informasjon. Mi første oppdaging er at kontora på italiensk, som no er flytta til ny adresse og spreidd på tre etasjar, var vanskelege å finne fram til. Ikkje noka bombe. Ei litt større bombe var det at me berre er to personar som skal ta master ilag. Eg var førebudd på at me kanskje var tre eller fire, men me skal altså vere to. Talet er to. Ytterlegare selsomt var det at dei to studentane består av meg og mi tidlegare forelesarinne i italiensk (på lågare nivå), Antonella. Ho er italiensk og har vore i landet i to år no, men har inga formell utdanning i italiensk. Difor tek ho master medan ho jobbar som forelesar her. Pensumlista mi er dessutan rekord-kort. Eg må kjøpe ei bok som eg faktisk allereie har bestilt frå Italia men som dei ikkje har på lager, fordømrade idiotane, ei litteraturkunnskaps-bok, og eit kompendium. Resten får eg utdelt. Det står i stor kontrast til mengda bøker eg sat med etter førre semester, i Italia.

No sit eg på universitetsbiblioteket, eg får ikkje mastergradslesesal-plass nett enno. Her er det eigentleg som før, berre at studentane ser enno litt yngre ut enn før. Det er lite ledige plassar og køen framfor kafeen er jævlig lang. Eg har og kika innom studentbokhandelen, men der var køen frustrerande lang og grusom så eg skal vente litt med å handla der. Må ha meg diverse kontorutstyr og skrivebøker treng eg òg. No skal eg ta meg ein real lunsj!

Grusomt fine fakta om Italia

Både tobakk og alkohol er dyrare i Italia enn i Noreg om ein tek utgangspunkt i inntekt. Det vil altså seie at ein må jobbe lenger for å tene det ei halvliter på byen kostar.

Så å seie alle butikkar held stengt måndag føremiddag og onsdag ettermiddag. Det er utruleg irriterande!

Promillegrensa er den same som i Noreg. Dog høyrer promillekontrollar til sjeldanheitene, men om du skulle bli teken har du eit stort problem. Sjå neste punkt:

Kollektivtrafikken er ganske ok i byane men utanfor er den elendig. Alle bussane går innom stasjonen i sentrum, og då tek det lang tid. Trafikkorkar er eit velkjend fenomen.

Ungdom oftast går heim frå bytur i 12-1-tida og drikk vesentleg mindre, og når dei drikk føretrekk dei oftast ”spritz”, ein slags italiensk rusbrus trur eg.

Det er forferdeleg mykje innvandring frå austlegare land som Albania og Romania, og desse utgjer dei lågaste samfunnslaga. Det finst studentar frå desse landa òg, eg vart kjent med nokre av dei, men veldig ofte held dei seg til meir lyssky aktivitetar. Det er jamvel mange frå Afrika, dei er ikkje akkurat meir lovlydige…

Italienarar er jamt over ikkje særleg sterke i engelsk. Nokre av dei snakkar ganske ok sjølv om uttalen er gebrokken så det held, men mange er særs dårlege. Ein kan velje mellom fransk og engelsk som framandspråk i skulen. Sjå dessutan neste punkt.

Dubbing av utanlandske filmar og program er heilt nødvendig i Italia, eller skjønar ingen noko som helst. Ikkje eingong Simpsons får vere i fred, og for ein som er vand med å sjå det på originalspråk er det direkte forstyrrande. Til og med når dei unge set på ein DVD vel dei italiensk audio. Ja, jamvel the Osbornes hadde italienske stemmer. Det forklarar nok i stor grad kvifor dei er såpass svake i engelsk, og vice versa.

Bruk av mobiltelefon kostar tre gonger så mykje som i Noreg.

Det er mindre kaffidrikking, i den forstand at ein berre drikk espresso, som jo er krutsterk og kjem i små mengder. Det er fort gjort å hiva i seg mange koppar i løpet av ein dag, men det blir ikkje mange desiliter uansett.

Italiensk fjernsynsunderhaldning er noko av det dårlegaste som finst.

Italiensk populærmusikk er, som i dei fleste land, heilt forferdeleg. I Italia er det romantiske hjerte/smerte-balladar som er det store, ikkje akkurat noko overrasking. Nesten alle, både damer og herrar, set stor pris på denne musikken og tek seg ikkje fem eurocent for å syngja høgt på dei mest upassande tidspunkt og stader. Dei som ikkje likar slik musikk likar som regel skandinavisk metall, og det er stas. Noreg har særdeles høg status i Italia slik sett.

Ein må alltid skilje mellom ”italiensk” og ”dialekt”: dialektane kan variera svært mykje, også innbyrdes, og mange av dei har status som eigne språk. Grunnen til dette er at toscana-dialekta for lenge sidan vart vald som litterært språk (og på mange måtar erstatta bruken av latin) og dermed har vorte det offisielle språket for heile landet. Sidan undervisning og det meste av media er på italiensk tapar dialektane ofte terreng sjølv om dialektane står ganske sterkt, noko som til dels kan vera eit resultat av den tydelege skilnaden mellom italiensk og dialekt, til forskjell frå situasjonen i Noreg. Dialekta i Padova heiter ”veneto” og er ikkje akkurat ein fryd for øyret. Men det finst verre.

Åtvaring!

Har du tenkt deg nedover på Lærdalsøyri i dag eller i morgon? Her er eit særdeles godt tips: ikkje reis! Eg kan bekrefta at tilstandande er uuthaldelege, iallefall for meg. Det er fotballturnering her denne helga, og det er jo vel og bra, men dette medfører at Lærdal sentrum er fylt til fjellskrentene med 10-15 år gamle ungar som ikkje veit kva det å halda kjeft og ta omsyn til andre betyr. Greitt at det er ungar me snakkar om, men det er bra mange av dei. Heldigvis er det få av dei som kjem innom her for å sjå på postkort og laga lyd. Dei er vel mest opptekne med å sparka på lærballane sine. Eg observerte desse lydkanonene og deira trenarar og foreldre, ofte dei same personane har eg inntrykk av, når eg var borte på Coop for å handla juice og slikt. Det er merkverdig kva for tankegangar dei har rundt kosthold og aktivitet, desse ungane. Dei stod og ribba snop-hyllene med ein grådigheit eg ikkje har sett sidan eg og Tor slapp ein sukkerbit i ei maurtue oppe på bakkane. No må eg leggje til at foreldra også har ein tendens til å vera i godt hald. Hadde det ikkje vore for alle treningsjakkene med idrettslag-påskrift under nakkesvoret hadde eg sverga på at det var ei gruppe danske bubilturistar. Resultatet av denne turneringa er at det knapt finst ein teltplass att her i området og ved same arrangement i fjor måtte eg sende folk over Hemsedalsfjellet for å finne stader å sove. Bonus: dei fleste av dei som er på turneringa, og skremmande nok i hovudsak vaksne, går med slike forkasteleg stygge plastsandalar med hòl i, slike som mange brukar for tida. Eg vemmast, og ikkje så reint lite heller. Om eg ikkje likar fotball frå før blir det ikkje betre denne helga. Men dei får berre halde på.

Som ein slags link til noko av det eg skreiv ovanfor, har eg byrja å undra meg om korvidt det er sunt å vere sunn. Det høyrest ut som eit debatt-tema frå eit TV2-program, men det eg meiner er at dei som eg ser her i traktene som er verkeleg sunne, og det er i hovudsak sykkelturistar, er dei som ser mest usunne og fysisk raserte ut av alle personar. I dag var det innom ei som skulle sykle til Oslo, ho ville vete korleis vegane var over til Hemsedal og korti butikkane stengde, og ho såg ut som ho hadde røykt pipe samanhengjande sidan ho var 5 år eller noko. Når ein er så etter boka sunn, og samtidig ser så til de grader usunn ut får eg det ikkje til å stemme. Som ein bonus vert dei stygt herja av sollyset og har ein unaturleg rustbrun farge i trynet og på armane og ansiktet ser ut som tørt, semska skinn.

Nok om dette. Det finst lyspunkt i kvardagen og. Eg har nett vore borte på bakeriet og kjøpt meg finske bakevarer, og det er godt. Dei er glade i å bruka smørdeig der oppe, det skal dei ha. Eg har lagt att mykje peng i kassapparatet hennar Maija, men faen heller, det er bra mat.

Alt er som før + at eg er forbanna

Overskrifta er i høgste grad ærleg. Eg er framleis heime hjå Dinosaurane, som ein seier i norske ungdomsfilmar, og eg jobbar mykje på turistkontoret. Eg er for å vera ærleg litt lei av å fortelja korhen campingplassane er og å lesa bussruter høgt på engelsk, men trafikken har roa seg og no går det an å lesa nokre av desse italienske romanane eg tok med meg frå Italia. Eg overraska positivt eit italiensk par som sleit veldig med engelsken når dei spurde om når ferja som skal til Gudvangen gjekk og eg svara nonchalant "sidan de er italienske svarar eg dykk på italiensk, om de ikkje har noko imot det". Det fall i god, italiensk jord. Derimot har engelsken vorte eit nivå dårlegare og tysken ligg i ruinar med dødskramper. Russisk har eg ikkje tord å snakka enno, men eg har spurt ein franskmann om kor mange frimerke han skulle ha på fransk. Svaret var huit, altså åtte, men eg hadde berre sju frimerke att. Det heile løyste seg med eit norsk frimerke og nokre 50 øres-frimerke. Wendelbo ordnar opp.

No skal eg ikkje gløyme overskrifta. Eg er i skrivande stund steik forbanna og det har sjølvsagt si årsak i ting som har med data å gjere. Det gjeld heldigvis ikkje min nyinnkjøpte Acer med 2 Gb ram og 4 usb-portar (men utan blåtann), men eg kan kjapt leggja til at nye Windows Vista har fått det til å svartna meir enn ei gong. Det som gjer meg skappleg forbanna er at eg har prøvd å kobla Nokia'en min til pc-en heime med ein usb-blåtann-sak som eg kjøpte i vinter. Fram til no nyleg har dette gått som drit i kram snø. Så måtte eg formatera heime-pc'en og etter det har det forsåvidt funka betre (personleg meiner eg at den før formateringa absolutt ikkje kunne fungera dårlegare...). No i aften fekk eg for meg at eg ville kopiera over bilete eg har teke med mobilen, som jo er ein fancy mobil med megapixelkamera og mykje drit, og sidan eg som sagt ikkje har blåtann på Acer'n, ei heller ein kabel eg kan kobla mobilen til pc-en med (det må sjølvsagt kjøpast separat, forbanna drit) måtte eg installera eit Nokia-program på heime-pc'en og installera drivarar for blåtann-saken min. Det har fungert før, no fungerar det på ingen måte lenger. Kvifor? Det må berre Faen sjølv vete. Det eg veit er at det ikkje fungerar lenger og etter å ha kasta bort nestan to timar søvn på installasjon, avinstallasjon, venting og medfølgjande banning vart eg så forbanna at eg omtrent fekk tunnell-syn. No har eg iallefall midlertidig fast innekt og eg vurderar å kjøpa den fordømrade kabelen i morgon. Eg skal eta mine eigne tåneglar på at dei ikkje har den og at dei må bestilla den inn på "2tal Elektro", og at den kostar 1-200 kr meir der nede enn den gjer kvar som helst på internett. Gjer mine ord til skamme, om de vågar!

Avslutningsvis skal eg leggja ut eit bilete eg fekk overført før eg formaterte pc-en heime: eit bilete av ein plakat ein kun finn i Noreg, og ikkje utan grunn. Vel heim.

Tilbake på jobb

No har eg vore i Noreg i to veker og eg kan konstatera at det er lite nytt å melda. Det er dårleg vêr, men det er ikkje nokon nyheit, snarare ei konstatering. Faktisk har eg gått med gensar på dagtid, det seier vel sitt. Eg benyttar dagane på å tena meg nokre småkroner ved å jobba i den glitrande turistnæringa i Indre sogn og eg har faktisk nesten snakka tysk to gonger (men måtte slå over til engelsk ettersom eg ikkje er sterk på fiskesortar på andre språk enn norsk, og knapt nok det). Når bakeriet i Kvalmegården er åpent kjøper eg meg mat der, og eg drikk frykteleg mykje kaffi på kontoret.

I morgon kjem Henriette for å sjå kor grønt det er her om sumaren og kor avsidesliggjande det går an å bu (eg siktar til Raa, sjølv om det finst meir ekstreme stader). I mellomtida jobbar eg og i dag har eg heildag, altså frå 8 til 19. Det går fint, for eg har fått kobla pc-en min til internett og kan sjå gamle episodar av Team Antonsen på nrk.no.

Fingøøø!!

Skulle vel ikkje vera vanskeleg å tolke den overskrifta der, eg er heime hjå grytene hennar mor. Då eg kom i går ettermiddag fekk eg kjøtkaker og sundkokte poter til middag, og etterpå åt eg ein halv boks norsk fløyte-is. Her er det adskillig betre vêr enn det var både i Bergen, Barcelona og Padova, temperaturen held seg litt under 20 grader og det er ein litt kjølig trekk i lufta. Regnet er så slapt at det når ikkje bakken eingong. Eg har funne meg til rette på verandaen med den nye læpptåppen min og sanneleg har eg ikkje sjenka meg ein kopp norsk budlevatn (kaffi).

Eg kom som sagt heimatt i går ettermiddag og då hadde eg ikkje vore her sidan 25. februar. Snøen er vekke og polakkane har okkupert leiligheita mi, men ellers var det ikkje ein stein som hadde flytta på seg, om ein då ser bort frå at det har rasa einkåleini uppi Haojårvi. Eg har lempa ut all overvekta frå kofferten min, det var jo eindel. Kaffien eg kjøpte med meg har eg allereie byrja å drikke på; gåvene eg kjøpte til tantene mine har eg seinast i ettermiddag sykla ned og avlevert, og samtidig fekk eg ein kopp kaffi; muttra har vaska kleda mine, og så bortetter. I Bergen kjøpte eg meg klede og sko for mange pengar (noko eg ikkje gjorde i det heile tatt medan eg var på kontinentet faktisk, slå den) og eg kjøpte meg eit nytt par briller sidan dei gamle var for svake. Desse fekk eg samme dag som eg kjøpte dei, glasa vart slipte på ein halvtime: fantastisk. Eg åt mykje og drakk eindel vørterøl og eg traff Pønkaren på Inside òg. I går var eg på Øyri og såg ein særs deprimerande film med Gudmund, som etterpå vart med hit for ein kopp kaffi. Eg har eigentleg berre gått glipp av ein einaste ting medan eg var borte, og det var slosskampen på Stavarekkja. Synd og skam, det var visst eit knoke-oppgjer utan sidestykkje. I morgon skal eg byrje på jobb på Turistkontoret. Eg skal komma tidleg og læra meg på nytt korleis ein brukar kassapparatet og diverse ting eg forlengsk har gløymt. No skal eg spela tetris. Adjø.

Grøn kommune, det må no vera Lærdal!

Approdato a Bergen

Ja, litt italiensk overskrift for å vise kva eg har lært der nede, "approdare" tyder "å landa" men som regel i overført betydning. Eg hugsar ikkje heilt kva verbet for å landa eit fly er, eg trur det er "atterrare" men eg er jo ikkje sikker. Eg har altså komme meg heimatt til Noreg og eg ska helse og seie at klimaet var etterlengta. For tida sit eg på den vetle studenthybelen til Henriette og skriv på den nye bærbare pc-en min som eg bestilte før eg forlot Spania. Det er ein Acer som vann ein test og det er bra nok for meg. Pc-en er prima, den. Har Windows Vista og alt, kva meir kan ein ønskje seg? Innebygd webcam for eksempel? Jau, det har den og. No innsåg eg nettopp at eg ikkje har skrive på bloggen etter at eg kom heimatt så eg burde vel fortelje om turen. Alle vil vel høyra om den...

Dei siste dagane gjekk eg og tantene mine ut og spiste tapas, den siste kvelden vart det og heimelaga spansk mat og eg vil eigentleg påstå at Spania ikkje ligg tilbake for Italia i matvegen (sjølv om pastaen er noko for seg sjølv. Pizza er eg så grundig lei av no at eg vil ikkje prata om det eingong). Måndag morgon tok eg farvel med tante Vigdis og så gjekk eg og Gemma til undergrunnsbana. Eg sette igjen eit par handkle og eit par dritbillige sko der som dei kunne kasta eller bruka, alt etter kva dei ville, og dessutan hadde eg ommøblert litt i bagasjen og flytta bøkene over til sekken. No var kofferten berre 22 kilo. Den var tung å dra på likevel, for trappeoppgangar og gater er ikkje tilpassa folk med store koffertar. Gemma følgde meg heilt til flyplassen og hjalp meg litt der nede, ettersom det herskar fullt kaos i Spania no som ferien så smått er i gang og alle skal ta fly. Me vart ståande og prata i innsjekkingskøen med ein argentinsk familiefar som eg misteinkjer at var stinn i gryn. Så takka eg for opphaldet og smaug meg gjennom sikkerheitskontrollen og kjøpte meg overprisa sandwichar og deretter gjekk eg og venta på ombordstigning. Det skulle bli ei lang venting. Flyavgangen stod oppført som 12.30 overalt, og klokka 12.40 byrja dei å sleppa folk ombord. Inne i flyet stressa kjerringane i skjørt med å få oss raskt på plass slik at me rakk avgangstida, men me missa med eitt simpelt minutt og måtte venta på ny avgangstid. Etter circa ein time fekk me ta av. Eg tok eit fint bilete av Pyrineane (eg var velsigna med vindusplass og godt vêr):

Klikk på biletet så vert det stort og gilt! Me landa sjølvsagt godt forseinka i Oslo og så fort eg kom meg ut av flyet sprang eg bort på Tax Free'en og handla for godt over tusenlappen og fekk samtidig kvitta meg med dei siste euro'ane. Så fann eg bagasjen min, gjekk ut, gjekk innatt (slik gjer ein det på Gardermoen) og droppa bagasjen min, som det jo heiter. Der fekk eg beskjed om at eg eigentleg måtte sjekka inn på nytt og ikkje berre droppa bagasjen fordi flyet eg skulle ta vidare til Bergen allereie hadde reist pga. forseinkinga frå Spania, men det gjekk. Eg fekk derimot ikkje boardingkort, så det måtte eg be om i ein annan skranke. Men det gjekk greitt. På Gardermoen spiste eg ein baguett og drakk ei flaske Pepsi til den beskjedne prisen på 81 kroner... Godt å vera i Noreg att. Medan eg venta såg eg forresten to kjendisar: Steinar Sagen og ei kjerring frå God Morgen Norge. Det er ikkje mykje å bry seg om.
Eg venta i halvannan time før eg reiste vidare til Bergen og det var overskya heile vegen. Som forventa, altså. Vel framme henta eg bagasjen min og venta i ein halvtime på flybussen utanfor flyplassen i 15 varmegrader og overskya vêr. Det var heilt greitt, eg har sakna den friske lufta sidan eg reiste, omtrent. Så tok eg bussen til Gyldenpris der Henriette venta på meg. Medan eg dusja av meg 12 timar med reising lagde ho steikte pølser og potetstappe (eg har vore underernært på poteter i lang tid) og det smakte jævlig bra.

Dei siste dagane har eg ikkje gjort så mykje. Eg har tusla omkring i byen og eg har pusla med den nye pc-en min. Mykje ein kan finna på med ny pc. No skal eg snart skriva eit reisebrev til Helg og Kvardag, for det har eg lova. Her i byen blir eg til onsdag neste veke og så reiser eg heim. Då er Kom Haimatt-festen over; eg kjem heimatt når eg vil, ikkje når andre vil!

Meg som turist

Eg har vore turist i Barcelona i det siste, og det er kjekt fordi det er ein svært fin by. Det einaste eg har å utsetje på staden er at det kan lukta ganske stramt av kloakk i gatene nær sjøen, men storbyar er strengt tatt ikkje noko ein forbinder med god lukt. Klimaet her er meir Oddbjørn-vennleg og, men det har eg vel allereie nemnt minst ei gong. I forigårkveld, om det er korrekt å bruka den ordkombinasjonen, var me på tapasbar. Det gjentok me i gårkveld og, på ein annan stad sjølvsagt, og det var snadder (med eit klart unnatak representert av utvatna oliven).

Før me åt var me i kaiområdet. Der låg det mange digre seglskuter og nokre av dei kunne ein til og med vitje. Det var vel 6-7 slike store seglskip frå forskjellige nasjonar, eg trur det er noko som foregår om dagen, men det foregår såpass mykje her no at eg har ikkje brukt hovudet mitt på det. Eg tykte det var interessant å sjå på skipa og korleis dei representerte sine respektive nasjonar, for det var mykje skilnader ute og gjekk. Me var ombord på eitt: det var italiensk og dei spelte slek amore-ballade-drit som eg har fått overdose av under opphaldet mitt i Padova. Skipet ellers var flott, det. Ved siden av låg eit spansk og enda eit italiensk skip, og så kom me til ei skute som skilde seg kraftig ut. Den var frå Ecuador og på dekk var det støyande livemusikk og bånn måk dansing til mellom-amerikanske rytmar. Eg er ikkje glad i slik musikk og heller ikkje dansing, og heile skuta verka som noko jalla greier, ei slags sigøynarskute (om eg skal kalla det noko, eg er vel vitande om at sigøynarane høyrer Sør-europa til). Ved sidan av låg den rake motsetninga - ei russisk skute. Der var det ingen på besøk ombord. Matrosane stod og stirra tomt utover land frå rekkverket (eller heiter det ripa?) og det var ikkje mykje som minna om festen på nabobåten. Personleg hadde eg vald den russiske båten om eg måtte velje å gå ombord i ein av desse to. Den siste båten var nederlandsk og svært uformell. Ingen overraskingar der heller, altså.

Eg la kameraet att heime denne kvelden og det er fortærande. I dag tok eg det med når me var oppe i ein park over byen, designa av den genierklærte (og vel så det) arkitekten Gaudì. Den var stappfull av turistar, men den var fin likevel. Kva som skjer i kveld veit eg ikkje, men det blir ikkje særleg seint for Vigdis må på arbeid i morgon og dessutan går flyet mitt 12.30. Eg minner og om at eg ikkje er å nå på mitt italienske nummer lenger. No skal eg krangla til meg ein boks leskande tonic water.

Redigert: No var eg nær ved å gløyme gårsdagens store hending!! Etter ar me hadde komme oss tilbake til leiligheita sjekka eg eposten min medan Vigdis vatna blomane på terrassen (bostavleg tala, altså) og Gemma gjorde eit eller anna. Etter kvart vart me merksame på at det var eindel støy i trappeoppgangen (leiligheita ligg i 4. etg) og nokon prøvde å ringje på utanfor leiligheita under, og det mange gonger. Etter kanskje 10 min. ringte det på her oppe og Gemma åpna. Det var ein flokk brannmenn. Ho slapp dei inn og fire brannmenn og ein politimann masjerte resolutt ut på terrassen og lempa utover tau og klatreutstyr. Dei skulle klatra ned til leiligheita under, fordi ho som bur der ikkje gav teikn til liv. Det var sonen som hadde ringt. Sekund før den eine skulle klatra over og fira seg ned vart det heile avlyst: dama under kom heimatt i grevens tid. I etterkant fekk me vete at sonen, som hadde ringt politiet fordi han var uroleg for mora, budde to minutt unna og hadde nøkkel til leiligheita. Og det var det heile.

Bellede

Her følgjer eit lite utval bilder som eg har overført frå mobilen til pc-en hennar tante med ein kabel som eg vurderte å kjøpa tidlegare men som kosta finskjorta (40 euro) og derfor gav beng i, men som ho tante heldigvis hadde liggjande og dermed tillet bruk av, difor denne post-italia-samlinga av bilete hovudsakleg frå Italia men også frå Spania, der eg jo som kjent held meg no og ikkje heilt kan unngå å fotografera med mobilen min som jo nesten er meir kamera enn mobil og som har fleire knappar enn skjorteavdelinga på Dressmann, om de tek poenget.

Om de klikkar på bileta vert dei større!!

Ein av alle desse idylliske kanalane i Padova.

God stemning utanfor, der ein tilbrakte ofte fleire timar i strekk utan å gjere anna enn å drikka kaffi og få god trening i muntleg italiensk.

God stemning under ein bursdagsfeiring helga før eg reiste.

Uvêr på veg utanfor den historiske universitetsbygningen (frå 1222) og eg er langt heimefrå utan paraply. Det betyr at ein må søke tilflukt i ein iskrem-bar.

Katten til Vigdis og Gemma (Sirius) som et små tomater. Eg er upopulær hjå dyret.

Gata som eg budde i: Via Belzoni.

Henriette snikfotografert på ein snasen kafè.

Volleyballturneringa på Ederle. Vertane vann.

Utsikt frå verandaen til Vigdis og Gemma.

Temperaturen i Barcellona

er betre enn i Padova! Det er ikkje så trykkande og stagnert luft her og eg slit litt mindre enn frykta. Men ein blir klebrig av å gå rundt ein dag i byen og sjå på ting og i dag skal vertskapet rydda og vaska (grunna katteallergi) og eg skal gå gjennom bagasjen og gje frå meg det eg ikkje ser som heilt naudsynt. Det inkluderar handkleda og sjampo/balsam og slikt. Så skal eg snika ordboka oppi sekken min og dermed burde det iallefall i teorien ikkje vera fare for å betala overvekt. SAS er vel stort sett sympatiske slik, men eg tek ikkje sjansen.

Torsdag kveld var det grilling på verandaen her. Det var bra grillmat, det må eg seie. I går var eg og Gemma på tur og såg ei kyrkje som var påbegynt i 1882 men enno var langt frå ferdig. Slik går det når fagforeininga får styre løpet. Sagrada familia heitte kyrkja. Den var fin, iallefall på innsida. Så gjekk me til det gamle sjukehuset, og det var flotte greier det òg. Så returnerte me. Om kvelden gjekk me ut og tok trikken til havneområdet, som var OL-landsby for 15 år sidan om eg hugsar korrekt. Så åt me tapas, det var snadder, og så var det heimatt. I dag er det roleg og i morgon veit me ikkje enno: det er ikkje tradisjon å planleggja ting her nede. Måndag er det hutt heimatt, flyet går allereie 12.30.

Italia -> Spania

No er eg framme i Spania, med andre ord gjekk turen som den skulle. Det var ingen grunn til å mistenkja anna, om ein då ser bort ifrå mogelegheita for spontan jernbanestreik hjå dei italienske statsbanene, noko som jo Henriette fekk erfare. Eg stod opp grytidleg, halv 8, og spiste ein særs lett frukost og pakka siste rest og gjekk til jernbanestasjonen. Der kjøpte eg meg avis og venta på toget. Togturen var to timar i torturkammeret på grunn av verdas mest irriterande medpassasjerar av typen White Trash. Eg skal fortelje kjapt: det var ein gjeng ungdommar som sat bak meg i vogna. Eg såg ein stygg gut med raudt hår og ei stygg jente, og eg høyrde to til. Dei sat og prata høgt høgt høgt, på den styggaste varianten av veneto-dialekt ein kan tenkja seg, og han stygge guten med raudt hår verka rett og slett å ha lite handbagasje. Og kva sosiale antenner gjeld trur eg han låg på minussida og vel så det. Han dreiv og tulleringte med mobiltelefon, og han føretrakk å bruka høgtalarfunksjonen på mobilen og. Og så lo han og var generelt mitt største hat-objekt så langt dette året. Han såg rimeleg teit ut og, litt lita cordfløyelsbukse, tresko og joggedress-overdel, og dumt flir. Eg prøvde å lesa bok, men det måtte eg fort gje opp. Når eg gjekk av i Milano gjekk dei og av (då såg eg at ei av dei faktisk var mora til heile gjengen, noko som gjer det heile enno meir urovekkande), og då såg eg mykje himling med augene hjå dei andre. Nok om dette.

Frå Milano tok eg flybuss til Malpensa, der strena eg inn og sjekka inn bagasjen. Alitalia tillet som SAS 20 kg bagasje. På veg ned vog kofferten min 16 kg, og når eg leverte kofferten denne gongen vog den pinadø 26,5! Eg veit godt at ein regelen seier 8 euro for kvar kilo overvekt og var allereie i gong med å tenkje ut kva eg skulle kaste, men dama i skranken sa ingenting og dett var dett. For å vere på den sikre sida vurderar eg å kvitta meg med enkelte ting før eg reiser vidare, men det tar eg seinare. Etterpå dinerte eg på flyplassen, tok ein kaffi, leita i ein halvtime (!!) etter toalett, og etter ytterlegare venting tok eg flyet til Barcelona. Grei tur, fin utsikt, eindel turbulens og gratis mat! På flyplassen i B. måtte eg leite nokså lenge for å finna ut i kva terminal bagasjen havna, og etter bagasjen møtte eg tante Vigdis og Gemma. Vigdis hadde eg ikkje sett på 10 år. Me tok tog til leiligheiten deirast som ligg ikkje langt frå Torre Agbar i ein fin del av byen. Eg fekk mat (etter bestilling). Dei har ein katt som heiter Sirius, ein hankatt med traumatisk fortid som hatar menn og det inkluderar dermed i høgaste grad meg. Eg sov på rommet der sandkassa hans tidlegare stod og har dermed trengt meg inn på hans territorium og det er upopulært. Resultatet er at eg må totalt ignorera han. Får me augekontakt går han til angrep. I dag tidleg sat eg i stova og sjekka epost. Så kom han snikande opp i sofaen ved sidan av meg, tilsynelatande med gode intensjonar. "Pus-pus-pus" sa eg, og han reagerte med å hogga etter meg og hvesa som eit punktert dekk. Eg måtte bokstavleg talt springa vekk og ropa på hjelp. Men så lenge eg ignorerar går det greit.

I dag var Vigdis på jobb og eg og Gemma tok ein rundtur i Barcelona sentrum. Det er ein av dei finare byane eg har vore i (men ingenting slår St. Petersburg), og metroen er rein som eit privatsjukehus. Gatene også, stort sett. Me såg på diverse ting som eg ikkje heilt kjem i håg no, men som eg har teke bilete av, og det til gangs. Utpå ettermiddagen sette eg og Gemma oss på ein uteservering for å ta ein kaffe. Medan ho bestilte såg eg gjennom biletene på kameraet, og då kom ei særdeles godt påsegla dame (av den typen som ikkje er så nøye på utsjånaden men heller prioriterar det å få seg noko å drikke, om de skjønar) og spurte om eg hadde ein sigarett. Dette er noko eg har resonnert meg fram til i etterkant. Eg forklarte på italiensk-spansk at det hadde eg ikkje, og da heldt ho eit valdsamt leven og påstod at eg hadde fotografert ho og dei forfylla rennesteinskollegaene hennar, som om eg under nokre omstendigheiter liksom skulle ha interesse av å foreviga ein gjeng søreuropeiske drankarar som aldri har sett ein tannkost utan emballasje og som har drukke større mengder rein sprit enn eg nokon gong kjem til å drikka vatn. Ho fekta med armane og peika og prøvde å gripa etter kameraet på eit tidspunkt, men eg utkonkurrerte ho lett når det gjaldt bevegelegheit og koordinasjon. Ho resignerte litt og når Gemma kom gav ho opp, men slengde frå eg eit par kraftsalver før ho gjekk tilbake til murveggen sin der kollegaene hennar sat. Me drakk kaffi og tok det med ro før me returnerte til leiligheiten. No har vertane mine teke siesta, og eg har skrive blogg. I morgon skriv eg meir.

Siste dag

No er eg inne i mitt siste døgn her, utan at eg græt mine bitre tårar av den grunn. Ikkje at eg ikkje likar meg her nede, men eg har ting å ta meg av heime. Dessutan er det forholdsvis enkelt å reisa ned hit, ikkje er det dyrt heller om ein berre veit å handsama sas.no. Og det gjer eg! Eg må berre passa på å ikkje reisa hit i juli og august, det har eg ikkje fysikk til med denne varmen. Det har seg faktisk slik at varmen på ingen måte har nådd toppen enno, det blir fort 5-10 grader varmare utover sumaren.

I går var det ein såkalla laurea her, ein muntleg fremleggjing av noko som tilsvarar ei bacheloroppgåve, med påfølgjande feiring. Dette har eg vel nevnt før, men eg kan godt gjenta meg sjølv: når ein universitetselev fullfører denne oppgåva og dermed den treårige graden (triennale) får han/ho tittelen dottore(ssa) og det vert feira dugeleg med familie og vener. I tilfellet i går var det ei som bur her som heiter Debora som framførte oppgåva si i psykologi om behandling av narkomane, og me var ein heil gjeng som såg på framføringa. Ho var visst så nervøs tidlegare på dagen at ho bokstavleg talt var sengjeliggjande, men det gjekk over. Ho gjorde det forøvrig sterkt og fekk 110 i karakter, det er altså toppkarakter på treårsgraden. Det må ein vera nøgd med. Etterpå var det uhyre mykje hyling og kauking medan prosessjonen bevegde seg til eit slags offentleg parkområde nær der me bur. Der måtte ho i alles åsyn kle av seg finstasen og ta på seg ei ku-inspirert drakt som var alt anna enn flatterande. Ved desse markeringane har vener, med hjelp av familien og slik, skrive eit såkalla papiro, eit stor oppslag med ein karikaturteikning, heller ikkje den særleg flatterande, og eit langt dikt på rim som omhandlar studenten, ikkje akkurat flatterande den heller. Ho måtte sjølv lesa høgt opp det som stod på den med ei flaske i handa med eit eller anna sterkt jævelskap i, og når ho las feil (og det gjorde ho ofte) måtte ho ta seg ein dugeleg støyt. Lesinga vart stadig dårlegare, sjølvsagt. Og plakaten var lang. Alle fekk ein kopi, eg har min i bagasjen (for analysering). Etterpå vart ho dynka i mjøl, rå egg og tomatsaus, og om ho ikkje var på sitt mest elegante frå før vart ho ikkje betre av dette. Eg må berre for ordens skuld leggja til at dette er heilt normal feiring blandt studentane her nede. Tre år med hard utdanning og dette er det ein får igjen. Slik er Italia, ikkje rart det er tog-/drosje-/fabbrikkarbeidar-/etc.-streik annankvar dag her nede,kanskje...

Etterpå var det bespisning med familien i hallen i 2. etasje, og frå klokka ni var det fest for alle. Me var ikkje så frykteleg mange, men det er jo eksamenstid. Musikken var høg og støyande og ikkje minst dårleg, og eg tok ein time out. Eg kom tilbake i 11-tida og då var det mindre dansing og meir prating, noko som jo passar meg mykje betre. Eg åt litt fingermat, som det jo heiter, og hadde det kjekt. Klokka 1, ein time på overtid, måtte musikken skruast av av hensyn til andre bebuarar (faktisk) og alle hjalp til med å rydda. Inkludert meg.

I dag har eg vaska tre klesvaskar og vaska rommet mitt ganske bra. Direktøren var innom og godkjendte rommet. Han fekk postkortet med viking-motiv frå Aurland som eg fekk tilsendt frå Tanna, han likte det så godt. Eg har og pakka kofferten no og eg håpar at den ikkje er for tung. Den veg iallefall ein heil del. Eg har litt plassproblem så eg trur faktisk eg må leggja igjen eit sengesett eg tok med heimefrå. Synd, men slik er det. Eg har og lest ut den evinnelege boka eg har slite meg igjennom. I morgon på toget (som går klokka ni) skal eg byrje på ei anna bok som eg trur eg kjekkare. Den vart anbefalt og greier. No i kveld skal eg berre slappa av og ta meg ein dusj, eg luktar kjemiske vaskemiddel, kjøpa meg ein pizza ute og henga utanfor og ta farvel. Mange tek lett til tårene her nede, emosjonelle som dei er, så eg er spent på responsen når eg takkar for meg. Det skal de få rapport på seinare. Fint opphold har det jo vore uansett. Eg blir fortalt at denne studentboligen er utan tvil den kjekkaste og mest sosiale, slik sett veg det godt opp for dei noko umoderne fasilitetane og intenettet som er på 1995-nivå.

Eg skal forresten leggja til ein liten ting: i forigårs tok eg pause med mp3-spelaren min, eg dreiv og leste i den tidlegare nevnte boka for å bli ferdig med den, og då høyrde eg lyden av sirener. Det er vanleg at ambulansane flisar forbi heile tid, men det verka som om denne hadde stoppa utanfor. Eg gjekk ut på gangen og stakk hovudet ut, men såg berre ambulansen som køyrde vidare. Eg brydde meg ikkje meir med det. I går fortalde ein at utanfor kebab-sjappa over gata her, eg har faktisk kjøpt både kebab og pizza der ein del gonger, var det to marokkanarar som hadde kome i munnhoggeri, og den eine hadde køyrd ein kniv i magen på den andre. Det forklarar ambulansen. Det er ikkje noko som foregår ofte her i strøket, det må dog seiast.

No skal eg ut og handla meg litt mat og prøva å gje vekk resten av tinga mine som eg ikkje vil ta med heim: eit par rullar teip, knivar og gaflar og skjeier, ein kilo salt og eit dørslag. I morgon er eg i Spania.

Eg kjem ikkje på ei overskrift

Det er ein vanleg sundag her nede. Eg har ikkje mykje å gjere på så eg har sett meg på datarommet etter å ha vore utanfor å prata om mat, fortalt om kvifor me et middag så tidleg, høyrd på samtalar om samanlikning av obskøne ord i diverse italienske dialektar og mykje anna som eg allereie har gløymt. Om det har ein tendens til å bli svada, det var det iallefall i byrjinga som jo forstår seg, så er det viktigaste at eg pratar så mykje eg greier. Eg studerar jo språk her, det er berre å prata anten det er drit eller kanel. No sit eg altså på datarommet og blir eten av myggen som jo lever godt her inne. Mykje lys, passeleg temperatur og mykje forskjellig blod å suga i seg. Mitt blod har iallefall myggen her nede levd godt på, men også dei innfødde beklagar seg mykje over stikka og verst er det på rommet når ein søv. Då kjem myggen fram etter å ha sneke seg inn i løpet av dagen og gøymt seg i lyset, og stikk der du minst anar det. Eg prøver å sova under sengeteppet men det er ikkje så kjekt når det er så varmt og eg våknar alltid med teppet i ein haug i fotenden og beina så fulle av myggstikk at det ser ut som om pesten har kome til byen. I går oppdaga eg at eg hadde blitt stukke under foten! Det er umogeleg å ikkje oppdaga det, kan eg fortelje dykk, og eg har ergra meg stort over denne kløa. Faktisk har eg teke trappa istaden for heisen berre for å kunne trampa litt ekstra i marmortrappa i håp om å lindra kløa, noko som er urealistisk for jo meir ein klør desto verre vert det. Helsikes udyr dette. Med fare for å gjenta noko eg kanskje har skrive før: ein eg kjenner her frå Torino vart advart før han reiste om at det var to ting han måtte vera oppmerksom på i Padova - myggen og varmen. Han fnaus godt av dette men forstod fort, fortalte han. Eg fnys ikkje, men eg bannar ganske ofte.

No som eg no nærmar meg slutten på opphaldet her har eg byrja å leggja planar, noko eg anser meg sjølv som ganske flink til. I morgon skal eg på stasjonen og kjøpa togbillett, slik at eg har fått gjort det. Eg vil reisa ca. klokka 9 slik at eg er framme i Milano 11-halv 12. Så må eg ta flybussen til Malpensa i omtrent ein time, då er klokka maks halv 1 pluss ein halvtimes slingringsmonn: me seier 13. Så sjekker eg inn og leverer bagsjen, og flyet går 15.30. Om eg må vente eindel går det greit så lenge eg har ei bok å lesa i. I Barcellona skal eg etter planen vera klokka 17.05, og sidan det er Alitalia eg reiser med og ikkje eit billig RyanAir-type-selskap med flybillettar til 1 euro (dei finst ja) så reknar eg med at dette faktisk er realistisk, sjølv om eg jo befinn meg i sør-Europa. Her er alt relativt, særleg trafikkreglar og klokkeslett. I morgon altså togbillett og litt sortering av ting. Kanskje skal eg kasta klede som eg burde kasta, eg må uansett fornya garderoben når eg kjem heim. Kle er omtrent like dyrt her nede som i Noreg så eg gidd ikkje fylla kofferten før eg reiser. Ikkje likar eg å handle klede heller, det er kanskje ikkje eit ukjent faktum. Ellers er det berre å ta det med ro og prøva å lesa ut ei bok eg er lei av.

Tirsdag skal eg vaska rommet mitt og få det inspisert av stutt-tjukken som er direktør her, eg reknar med det skal gå greit, og pakka alt skikkeleg og generelt henga omkring og gjera lite. Eg har ikkje tenkt å koka meg mat sjølv her nede før eg reiser så eg vurderer å hiva kjøkkenutstyr allereie i kveld. Det er jo innkjøpt på marknaden her nede og er så billig og ubrukeleg at det ikkje dug til anna enn å havna i containaren uansett. Dei to siste dagane blir det mat ute. Onsdag går eg herfrå i 8-tida. Då har eg ein time på meg til fots med bagasjen (med hjul på) og det er dobbelt så mykje som eg treng. Det kan vera greitt å ikkje stresse. Eg skal stoppa på ein kjekk og særdeles autentisk matvareforretning borti her og kjøpa meg eit slags smørbrød som dei lagar for to euro. Det er utruleg snadder, eg planlegg å eta det på toget. På toget skal eg og lesa bok, og får eg lyst til å høyra på mp3-spelaren min så gjer eg det og. Eg må berre passa på at det er batteri nok på den. Om kvelden er eg hjå tante Vigdis i Barcellona. Eg satsar på at det ikkje er så høg luftfuktigheit der som det er her, byen ligg trass alt ved havet. Kva eg skal gjera der er ikkje godt å seie, men Vigdis har vel forslag nok. Eg skal ta bilete som ein idiot også her. Eg blir til måndag føremiddag, då reiser eg med SAS til Oslo og vidare til Bergen. Det blir faktisk fyste gong eg flyg over Lærdal, så eg reknar med at det kjem til å vere overskya. Såpass kjenner eg mi eiga flaks. I Bergen skal eg bu hjå Henriette til eg får det for meg at eg skal til Lærdal att, men eg returnerar garantert før den 30. juli. Då skal eg nemleg jobbe på Tristkontoret. I løpet av denne tida skal eg og bestilla meg ein bærbar pc som vil komma til nytte når eg byrjar å studera att. Det er forresten ikkje lenge til: eg har infomøte den torsdag 16. august og eg byrjar med forelesningar allereie måndagen etter. Infomøte trur eg at eg drit i, for å vera heilt ærleg. Det er sjeldan ein får noko veldig stort utav det som ein ikkje kan få orden på seinare, dessutan er eg sett opp på vaktlista heile den veka så eg har orsakingar nok. Så er eg tilbake i Bergen att. Problemet er at eg sannsynlegvis må skaffa meg hybel, men det gidd eg ikkje bry hjernecella mi med no. No skal eg derimot ta meg ein dusj og eta litt pastarestar og lesa bok, og vera godt nøgd med å ha skrive tre lange avsnitt utan eigentleg å ha noko å fortelje.

...Eg kom nettopp på at eg faktisk har noko å fortelje, om enn ikkje noko stort. I går var det ei som bur her som hadde 24-årsdag, og det vart feira av alle som var innanfor rekkjevidde. Eg kom ned i 1. etasje i rett tid, får ein seie. Eg fekk heimelaga tiramisù-kake og brus og alt. Sånn, det var alt.

Eg har vore på tur att!

Ja, det har eg. Endeleg vart det noko av den planlagte bilturen oppover mot Alpane. Me hadde utsett den ei stund fordi me frykta for dårleg vêr, som jo var tilfellet på sist fjelltur. Ikkje at det ikkje var ein kjekk tur, men i fjellet er det fin utsikt som ein ikkje får sett når den lokale super-tåka set inn her i landet. Det var difor kjekt å komma seg avstad. Eg hadde dei snirklete vegane frå førre tur friskt i minnet så eg tok noko som skulle dempa kvalme saman med frukosten og det var grusomt smart. Eg stod opp 9 (merk deg det, Gunnlaug) og Mattia kom i 10-tida med bilen sin utanfor her. Han er italienar og kan dette med mat, så bak i bilen hadde han ein kjølebag med diverse greier, resten av lunsjen skulle me kjøpa på vegen (dei sel jo mat overalt her nede). Me mangla kjøttpålegg og brød. Null problem.

Å komma seg frå A til B her nede går uhyre mykje fortare enn i Noreg fordi dei har Autostrada her. Dessutan er dei ikkje skvetne i trafikken. Fartsgrensa på Autostrada'en er 130 om eg hugsar rett. Mattia låg kanskje 20 km/t over fartsgrensa og vart forbikøyrd opptil fleire gonger. Eg sat med ope vindauge og tok bilete av absolutt alt mogeleg (for dei som vil sjå er det berre å kjøpa småkaker og komma på besøk fom. slutten av juli. Obs: ikkje FirstPrice-småkaker, då er det hutt ut!). Me køyrde i høg hastigheit i minst halvannan time og så tok me av og køyrde innover i nokre dalstrøk. Minna til dels litt om Gudvangen men fjella var høgare og det skremde meg nesten. Me passerte ein by som heiter Belluno, og køyrde oppover i fjellheimen. Det var flust av fjellandsbyar oppover der, folk tek seg ikkje fem øre for å busetje seg på 2000 meters høgde. Folka som bur her ser litt ut som fjellfolk, eg angrar på at eg ikkje snikfotograferte ein som stod i ein daglegvareforretning. Han hadde slagstøvlar, beige og alt for liten kjeledress, kulemage, bustete koste-bart og null tenner! Her kjøpte me kjøttpålegget: er det godt nok for han i beige kjeledress er det godt nok for oss og. Mattia valde ut tre typar kjøtt som me fekk oppskåre i løvtunne skiver. Eg har ikkje peiling på kva det var. Så køyrde me vidare til neste landsby, og då kom me på at me måtte ha brød. Men då var alle butikkane stengde, slik som er vanleg i Italia mellom 13 og 15. Fortærande. Me hadde ikkje anna val enn å køyra vidare utan brød. Me stoppa ved eit par små høgfjellshotell og spurde om me kunne kjøpa brød, men svaret var resolutt nei.

Til slutt dreit me i det og køyrde til toppen av fjellpasset, Passo di Giao, som ligg på 2300 meter og noko. Det var utruleg fint der, utsikta har eg dokumentert godt med kameraet mitt, ikkje ver redde, men det var litt mange motorsykkelturistar der. Utelukkande nederlendarar og tyskarar. Det var ein liten kafè der, men dei selde mat og øl til blodpris så det var daufødd å be om å få brød der. Me åt ein pakke med fylte sjokoladekjeks og såg på tyske småungar som plaga foreldra sine, og så kom me på at me hadde ein melon i kjølebagen! Dermed vart det melon og skinke, og dei som har ete det veit at det er godt, samt grisete. Det var eit gilde utan like. Eg forstod endeleg kvifor Mattia alltid har ei skjærefjøl og ein kjøken-foldekniv i bilen. Etterpå køyrde me nedover mot neste by: Cortina.

Vegen ned dit var grusomt svingete, og hadde det ikkje vore for at eg tok meg ein tablett mot kvalme før eg reiste hadde eg vore oppi den italienske fjellheimen enno. Køyrestilen til Mattia er ikkje tilpassa dei som har lett for å bli bilsjuke. Cortina er ein fin fjellby, men nokså pampete. Det er stort sett skientusiastar med feit lommebok som bur her, men så er det jo ein OL-by. Eg såg hoppbakken og alt. Her nede fekk me kjøpt brød, endeleg. Eg har forsåvidt gløymt å nevna språket i dette området me køyrde gjennom. I tillegg til italiensk og tysk herskar ein lokal dialekt, på same måte som i veneto, men den er heilt anleis. Det er lett å sjå på skilta som hadde stadnamn i to versionar. Men Italia er fullt av sjølvstendige og uforståelege dialektar. Veneto-dialekta blir forresten snakka heilt inn i Slovenia og til dels på Balkan, visste de det? No var me i fjellområdet og her er det eit slags fjellspråk, medan veneto er eit kystspråk kan ein seie. Når me hadde handla inn brød og eg hadde fått teke bilete køyrde me vidare.

Me køyrde ei sløyfe og endte opp att i Belluno. Her køyrde me til ein stad som heiter Longarone. Denne landsbyen vart på 70-talet teken av ei enorm flodbølgje ei natt, som eit resultat av eit valdsamt steinras som endte opp i ein demning, Vajont-demningen, som ligg bokstavleg talt over landsbyen. Heile byen vart utsletta, det var ikkje så mykje som eit husdyr igjen. "Bakdelen" av denne flodbølgja traff sågar ein liten fjellandsby som ligg eit par hundre meter i høgde over demningen, så ille var det. Her vart og mange skylde vekk av vatnet. No bur det ikkje meir enn eit par gamle personar der og byen ser ut som om tida har stått stille sidan før krigen. Eg tok bilete som ein idiot her oppe. Etterpå tok me ein matauk som var av dei sjeldne, og etterpå køyrde me tilbake til Padova att. Trass i Autostrada'en tok det to timar herfrå, og når eg omsider var heime oppdaga eg at eg hadde vore på tur i ca. 10 timar, stort sett i bil heile tida. Eg var fysisk sliten, svært svolten, og før eg la meg oppdaga eg at eg var blitt solbrend gjennom bilvindauget. Festleg. Eg la meg før midnatt og eg trur eg somna før midnatt og. No har eg dusja og stelt meg og føler meg som eit nytt menneske.

Kart over reiseruta, iallefall ein veg...
Wikipedia (engelsk) fortel om Vajont-katastrofa. Kos dykk.

Posten SKAL fram!

Eg har vore nødd å kjøpa ein heil del bøker her nede, og eg har dessutan kjøpt eindel romanar og slikt som eg har lese og skal lesa i. Bøker veg jo litt og det seier seg sjølv at når bagasjegrensa er på 20 kg (handbagasje er 8 kg i tillegg) og eg har eindel å dra på så må ein ty til posten for å få bøkene fram. I går var eg på den lokale nærbutikken og masa meg til to pappkasser, ei til å ha bøkene i og ei anna kasse som eg skar opp og forsterka den første med. Eg vil nødig ha skader på bøkene mine, det får halda at Tor lagar eseløyrer i bøkene mine når han kiker på dei. Det er gale nok. Eg fekk stabla bøkene på perfekt vis i kassa og laga demping med ei gammal avis og det heile (endeleg fekk eg att noko for å ha spelt Tetris i så mange år), og i dag gjekk eg ut og kjøpte meg ein rull teip til 2,50 euro som eg forsegla kassa i det uendelege med. Så limte eg på adressa, den skal til Bergen, og så sleit eg heile greia bort på postkontoret rett borti her. Eg var på dette tidspunktet særs nøgd med pakkejobben min og var dessutan førebudd på å bruka eindel pengar på å sende dette, men det var greit. Vel framme venta eg i 10 min på min tur og når den kom gjekk eg bort til disken og slengte kassa frå meg framfor dama i skranken. Nøgd!

Dama hadde eit uttrykk i anletet som ikkje kunne tolkast på norsk som noko anna enn "herregud", og så forklarte ho meg at "slike pakker kan ein ikkje senda, ikkje i den storleiken og det heile, ein må bruka ein annan godkjent emballasje og slikt, det er i det heiletatt eindel stress. Om du då ikkje skal senda den til utlandet, då er det enno verre".
"Den skal faktisk til utlandet..." sa eg, og ho svarte med eit stooort "huff".
Så henta ho ei stor gul pakkøskje som eg putta bøkene i etter beste evne. Pakka vog 15,6 kg, så eg plukka ut tre bøker for å få vekta ned under 15 kilos-grensa og spara litt peng. Etter eindel om og men fekk eg stabla bøkene fint oppi, men avis-dempinga og det heile måtte eg drita i. Ikkje kunne eg henga på ein lapp om at pakka skulle behandlast fint og ikkje snuast på heller, då måtte eg vera fast kunde eller noko sånt. Greitt nok. Så måtte eg velje sendemåte, og den dyraste måten valde eg vekk. Då tek det 2-3 dagar og eg har ikkje hastverk. Eg brukte 5 euro på å senda den med flypost istaden for med tog, for togposten er grusomt langsam. Eg spude faktisk kor lang tid det ville ha tatt og ymta frampå med 2, kanskje 3 veker? og då lo ho faktisk litt. Det var fly ja. 15 kilo med bøker med fly frå Italia til Noreg kostar 64,62 euro inkludert ei gul pappøskje som er godkjent av postverket, og det er litt meir enn eg rekna med. For dei som ikkje er euro-vande vil det seie omtrent 500 kroner. Eg er norsk, så for meg er jo dette småpeng, men likevel...

No skal eg ut og eta is med Frida frå Sverige. Eg anar torden i anmasj så eg må hiva meg rundt. Turen i dag vart utsett til i morgon.

Fjelltur igjen

Det som er greitt med Italia er at når ein vil på fjelltur og barometert står på "brennheitt" kan ein ta bilen og køyre til fjells. Jada, ein kan køyra til Hallingskeidsanden og, men her er det asfalterte vegar og gode greier. Men vegane er svingete. Eg kjem til det litt seinare. Eg snakka med Mattia her om dagen og han meinte me burde ha oss ein tur utanfor byen, og eg kunne ikkje akkurat nekta på det: eg har vore i Padova men det er omtrent det einaste. Dessutan har eg forbant meg på å fylla opp det nye minnekortet mitt, og det er på heile 1 Gb. Slik sett var det greitt å komma seg i gang med turismen, eg reiser jo om halvannan veke.

Me køyrde først på Autostrada til Vicenza, ein av nabobyane til Padova. Fin stad med litt meir fjell og eg har fjell-abstinens no så det passa meg brillefint. På Autostrada'en kan ein køyre i heile 130 km/t, men Mattia la på litt til. Han er jo italienar. I Vicenza (provinsen, ikkje byen) køyrde me til ein by som heitte eit eller anna med Grappa. Her produserast det mykje grappa, det er ein brennevin av druesteinar som visstnok er god, men det har eg ikkje tenkt å finna nærmare ut av. Me fann eit grappadestilleri-museum med gratis inngang, og eg tok bilete av nokre heftige destilleringsapparat, så avanserte at ein må til Valdres for å finna tilsvarande. Dette området var eit godt herja område under 1. verdskrig og eg fotograferte hus med 90 år gamle kulehol i veggane. Skal sei tida flyr. Etterpå køyrde me til toppen av eit fjell der det var eit krigsmonument av dei heilt store. Fjella her stod ikkje tilbake for mykje eg har sett i Noreg, det minna litt om Gudvangen, men det var sanneleg ikkje heilt det same (det var for mange hus i området). Vegen opp var eit helvete, den bukta seg i alle retningar og dette slår fjellvegen over til Aurland med mange poeng. Eg måtte be Mattia om timeout to gonger for å samla krefter, siste gongen var ganske nære monumentet. Då var me på nesten 2000 meter og trur de sanneleg ikkje me såg skodda og uværsskyene komma sigande over toppane i ei helsikes fart. Me køyrde vidare og køyrde beint inn i ei tåke som var så tett at eg aldri i mine 25 år har vore vitne til noko som eingong er i nærleiken! Mattia måtte pent ta det med ro for det stod italienske mjølkekyr og prøvde å finna vegen heim midt i vegbana. Det var heilt drøyt, og når me endeleg var oppe på parkeringsplassen nedanfor monumentet byrja det å regna slik som eg hugsar å ha sett det i Bergen. Då stod me midt inne i eit torevêr, gitt. Me vurderte å gå ut når det roa seg, men då kom det alltid ei haglskur som skremte oss innatt. Me var begge iført klede berekna på 35 varmegrader og høg luftfuktigheit og der oppe var det nokså kaldt, så me heldt oss i bilen og høyrde på Black metal ist Krieg-albumet. Symbolsk.

Etterpå roa det seg litt, sjølv om tåka ikkje forsvann, og me såg på monumentet som består av diverse systematiserte murar med graver i og metallplater utanfor som syner navnet og graden på soldatane. Nokre stader var det store graver, utanfor stod det "500 ukjente soldatar" og slikt. Eg tok ikkje bilete for det var ikkje ideelle forhold. Så reiste me nedatt. No kan eg ikkje skrive meir for eg må ta klesvaska. Onsdag skal me på tur att.

Sør-amerikanarar (stort sett)

Eg skal no ta føre meg laurdagskvelden ved studentboligen Ederle i Padova:

Etter ein litt døll laurdag, med Formel 1-kvalifisering (åleine) i kinosalen og ein telefonsamtale litt seinare på dagen som høgdepunkt, hadde eg sett meg ned for å lesa i ei bok eg kjøpte etter siste eksamen, ein slags premie. Den heiter Coraggio del pettirosso og er god men litt tunglest. Det skal eg ikkje gå nærmare inn på no. Eg vart avbroten av særdeles høg søramerikansk musikk og lukta av grillmat, og det var altså ein skokk (bokstavleg tala, ein skokk angjev ein mengde på 40, faktisk) søramerikanarar som festa noko eg ikkje har forstått kva er. Ein slags konfirmasjona, er det vel. Det er mykje rart som luskar rundt med kjeften full av filtersigarettar og ølboksar, ringar og smykker og pastellfargar og slikt. Ein gjeng sicilianarar har slege seg saman med dei, kanskje mest for å snylta øl, kva veit eg. På terassen utanfor, der me vanlegvis heng og drikk automatkaffi, satt ein liten gjeng bebuarar frå nord-Italia og rista på hovudet: musikken var i høgsaste laget og litt masande, og ingen var i stand til å studere i dette bråket. Og det er eit godt poeng: kvifor vert det arrangert slike ting på sein kveldstid midt i tjukkaste eksamensperioden?! Desse italienarane fortalte meg forøvrig om at alt nedan for elva Po er utmark, ifølge dei som bur nordanfor, bebuarane kallar dei for terroni, eit slags semi-skjellsord. Det er vel litt som Finnmark er i Noreg, berre at området nedanfor Po utgjer over 50% av Italia. Eg har vore utanfor og prøvd å halda gåande ein samtale, men sambaen er for høglytt. Blir mykje diskant med alle desse trompetane... Eg har heller observert dei som går fram og tilbake og det er mykje 5 dagars-skjegg, kvite skjorter som er oppknappa ned til navlen og gestikuleringa held høgt nivå. Det er mogeleg at dei faktisk må ty til teiknspråk med den høge musikken.

No skal eg okkupera meg på rommet til sambaen og heiaropa har roa seg, og snakka litt i telefon. Kven veit. I mellomtida kan eg nytta høve til å minna om at det ikkje berre er her nede det er ordensforstyrring på høgt nivå: http://www.ba.no/nyheter/article2856924.ece

Tigermyggen og sikadane

For ei knusande kjekk overskrift, det høyrest ut som tittelen på ei barnebok. Diverre er det ikkje slik, det er harde fakta og det er langt mindre kosleg enn barnebøker (for dei som likar slikt). Ein liten digresjon: akkurat når eg hadde sett meg ned framfor pc-en for å skriva kom ein bøling spanjolar inn, 6-7 personar, for å surfa litt på internett og slikt. Desse held eit lydnivå som er alldeles ugudeleg, dei slår faktisk italienarane, som ikkje akkurat brukar innestemma ofte. Absolutt alle snakkar samtidig og høgt, og nokon tullar og ropar. Og no går dei sin veg. Passar bra, eg har hovudverk så det held i dag. Eg meiner det er på grunn av litt for lite inntak av væske, litt dårleg søvn (trass i uthaldelege temperaturar) og eit trugande tordenvêr. Blir det ikkje torden i dag blir det aldri torden! Eg ser eg har mista tråden litt angåande overskrifta... I går kveld etter eksamen (men før bloggen eg skreiv) sat eg utanfor her med ein kompis frå Torino som i likheit med meg lid under mangelen på høge fjell her. Me hadde kjøpt oss kvar sin pizza som me sat og åt og etterpå kom eit par andre personar som me prata med og hadde det kjekt og så vidare. Når eg skulle gå la eg merke til at sjølvaste Tigermyggen, den stripete myggen som stikk opptil fleire gonger på same person og som lagar stikk av ei anna verd, hadde vore og forsynt seg grovt av blodet mitt, A+ for dei som lurer. Resultatet var åpenbart mange nye plassar å klø på, men verst av alt var at dævelen hadde stukke meg i øyret. Ikkje inni øyregangen, men litt over øyreflippen, der det stort sett er brusk. Noko så utgjort har eg aldri vore borti. Sjølvsagt har eg eit par stikk på underarmen og overarmen og litt på halsen og, berre for å vera sikker. Kva sikadane gjeld er dei noko av det mest irriterande eg har vore borti, det er berre han tjukke portvakten med berre eitt øyre og ansiktet fult av vorter som er meir irriterande (spør Henriette for meir informasjon om han). I dag vart eg faktisk vekt av desse sikadane, det verkar som dei nærmar seg vindauget mitt for kvar dag, for lyden blir utan tvil sterkare. Eg vil nødig gjenta meg sjølv, men eg gjer det lell: at insekt kan bråka så infernalskt hadde eg aldri trudd. Og italienarane seier at dei knapt leggjer merke til det -> kjøss meg i få'n!

Eg har tidlegare nevnt at ein annan som bur her var uheldig og braut begge underarmane og måtte gå med gips frå under skuldrene og ned til fingrane. Det er no 70 dagar sidan. Han heiter Salvatore og er ingeniørstudent. Gipsen på høgrehanda forsvann etter 40 dagar, og i går var han på eit sjukehus eit par timar nord for Padova for å ta gipsen av venstrearmen og, altså over 2 mnd sidan han braut armen under ein fotballkamp (han ramla bakover og tok seg for). Dette hadde han gleda seg til som den ungen han er. Når eg i går kom midlertidig tilbake til Ederle, eg måtte jo komma tilbake etter lunsj for å gjera min eksamen som de jo kan lesa om nedanfor, var Salvatore nett attendekomen og han var ikkje blid. Han må gå med gips på venstrearmen i 20 dagar til, og det var han ikkje førebudd på. Han gjekk rundt i sirkel utanfor og røykte filtersigarettar og banna skikkeleg høgt på siciliansk. Det var nesten så eg tykte synd i han, men eg hadde eksamen å tenkja på. No er han derimot i godt humør att.

Avslutningsvis vil eg komma med ei oppmoding til folk som les dette og som jobbar med telefonsalg og liknande (sjølv om det kanskje er usannsynleg): venlegast gi faen i å ringja meg, iallefall med hensikt å selgja meg ting eller for å få meg til å bytta abbonnement eller faen veit. Eg gløymer ofte at mobilen med norsk mob.nr ligg her og tek imot samtalar, eg har nemleg skrudd av lyden ettersom det kostar meg 8 kroner berre å ta telefonen. Denne var tom for batteri førre veke og då lada eg den opp. I løpet av ei knapp veke har folk frå telefonsalg av diverse art (eg har sjekka nummera på internett) ring omtrent 10 gonger, minst 5 forskjellige nummer. Samt ein privatperson som har ringt feil (eg kjenner ingen på Lillehammer).