Fingøøø!!

Skulle vel ikkje vera vanskeleg å tolke den overskrifta der, eg er heime hjå grytene hennar mor. Då eg kom i går ettermiddag fekk eg kjøtkaker og sundkokte poter til middag, og etterpå åt eg ein halv boks norsk fløyte-is. Her er det adskillig betre vêr enn det var både i Bergen, Barcelona og Padova, temperaturen held seg litt under 20 grader og det er ein litt kjølig trekk i lufta. Regnet er så slapt at det når ikkje bakken eingong. Eg har funne meg til rette på verandaen med den nye læpptåppen min og sanneleg har eg ikkje sjenka meg ein kopp norsk budlevatn (kaffi).

Eg kom som sagt heimatt i går ettermiddag og då hadde eg ikkje vore her sidan 25. februar. Snøen er vekke og polakkane har okkupert leiligheita mi, men ellers var det ikkje ein stein som hadde flytta på seg, om ein då ser bort frå at det har rasa einkåleini uppi Haojårvi. Eg har lempa ut all overvekta frå kofferten min, det var jo eindel. Kaffien eg kjøpte med meg har eg allereie byrja å drikke på; gåvene eg kjøpte til tantene mine har eg seinast i ettermiddag sykla ned og avlevert, og samtidig fekk eg ein kopp kaffi; muttra har vaska kleda mine, og så bortetter. I Bergen kjøpte eg meg klede og sko for mange pengar (noko eg ikkje gjorde i det heile tatt medan eg var på kontinentet faktisk, slå den) og eg kjøpte meg eit nytt par briller sidan dei gamle var for svake. Desse fekk eg samme dag som eg kjøpte dei, glasa vart slipte på ein halvtime: fantastisk. Eg åt mykje og drakk eindel vørterøl og eg traff Pønkaren på Inside òg. I går var eg på Øyri og såg ein særs deprimerande film med Gudmund, som etterpå vart med hit for ein kopp kaffi. Eg har eigentleg berre gått glipp av ein einaste ting medan eg var borte, og det var slosskampen på Stavarekkja. Synd og skam, det var visst eit knoke-oppgjer utan sidestykkje. I morgon skal eg byrje på jobb på Turistkontoret. Eg skal komma tidleg og læra meg på nytt korleis ein brukar kassapparatet og diverse ting eg forlengsk har gløymt. No skal eg spela tetris. Adjø.

Grøn kommune, det må no vera Lærdal!

Approdato a Bergen

Ja, litt italiensk overskrift for å vise kva eg har lært der nede, "approdare" tyder "å landa" men som regel i overført betydning. Eg hugsar ikkje heilt kva verbet for å landa eit fly er, eg trur det er "atterrare" men eg er jo ikkje sikker. Eg har altså komme meg heimatt til Noreg og eg ska helse og seie at klimaet var etterlengta. For tida sit eg på den vetle studenthybelen til Henriette og skriv på den nye bærbare pc-en min som eg bestilte før eg forlot Spania. Det er ein Acer som vann ein test og det er bra nok for meg. Pc-en er prima, den. Har Windows Vista og alt, kva meir kan ein ønskje seg? Innebygd webcam for eksempel? Jau, det har den og. No innsåg eg nettopp at eg ikkje har skrive på bloggen etter at eg kom heimatt så eg burde vel fortelje om turen. Alle vil vel høyra om den...

Dei siste dagane gjekk eg og tantene mine ut og spiste tapas, den siste kvelden vart det og heimelaga spansk mat og eg vil eigentleg påstå at Spania ikkje ligg tilbake for Italia i matvegen (sjølv om pastaen er noko for seg sjølv. Pizza er eg så grundig lei av no at eg vil ikkje prata om det eingong). Måndag morgon tok eg farvel med tante Vigdis og så gjekk eg og Gemma til undergrunnsbana. Eg sette igjen eit par handkle og eit par dritbillige sko der som dei kunne kasta eller bruka, alt etter kva dei ville, og dessutan hadde eg ommøblert litt i bagasjen og flytta bøkene over til sekken. No var kofferten berre 22 kilo. Den var tung å dra på likevel, for trappeoppgangar og gater er ikkje tilpassa folk med store koffertar. Gemma følgde meg heilt til flyplassen og hjalp meg litt der nede, ettersom det herskar fullt kaos i Spania no som ferien så smått er i gang og alle skal ta fly. Me vart ståande og prata i innsjekkingskøen med ein argentinsk familiefar som eg misteinkjer at var stinn i gryn. Så takka eg for opphaldet og smaug meg gjennom sikkerheitskontrollen og kjøpte meg overprisa sandwichar og deretter gjekk eg og venta på ombordstigning. Det skulle bli ei lang venting. Flyavgangen stod oppført som 12.30 overalt, og klokka 12.40 byrja dei å sleppa folk ombord. Inne i flyet stressa kjerringane i skjørt med å få oss raskt på plass slik at me rakk avgangstida, men me missa med eitt simpelt minutt og måtte venta på ny avgangstid. Etter circa ein time fekk me ta av. Eg tok eit fint bilete av Pyrineane (eg var velsigna med vindusplass og godt vêr):

Klikk på biletet så vert det stort og gilt! Me landa sjølvsagt godt forseinka i Oslo og så fort eg kom meg ut av flyet sprang eg bort på Tax Free'en og handla for godt over tusenlappen og fekk samtidig kvitta meg med dei siste euro'ane. Så fann eg bagasjen min, gjekk ut, gjekk innatt (slik gjer ein det på Gardermoen) og droppa bagasjen min, som det jo heiter. Der fekk eg beskjed om at eg eigentleg måtte sjekka inn på nytt og ikkje berre droppa bagasjen fordi flyet eg skulle ta vidare til Bergen allereie hadde reist pga. forseinkinga frå Spania, men det gjekk. Eg fekk derimot ikkje boardingkort, så det måtte eg be om i ein annan skranke. Men det gjekk greitt. På Gardermoen spiste eg ein baguett og drakk ei flaske Pepsi til den beskjedne prisen på 81 kroner... Godt å vera i Noreg att. Medan eg venta såg eg forresten to kjendisar: Steinar Sagen og ei kjerring frå God Morgen Norge. Det er ikkje mykje å bry seg om.
Eg venta i halvannan time før eg reiste vidare til Bergen og det var overskya heile vegen. Som forventa, altså. Vel framme henta eg bagasjen min og venta i ein halvtime på flybussen utanfor flyplassen i 15 varmegrader og overskya vêr. Det var heilt greitt, eg har sakna den friske lufta sidan eg reiste, omtrent. Så tok eg bussen til Gyldenpris der Henriette venta på meg. Medan eg dusja av meg 12 timar med reising lagde ho steikte pølser og potetstappe (eg har vore underernært på poteter i lang tid) og det smakte jævlig bra.

Dei siste dagane har eg ikkje gjort så mykje. Eg har tusla omkring i byen og eg har pusla med den nye pc-en min. Mykje ein kan finna på med ny pc. No skal eg snart skriva eit reisebrev til Helg og Kvardag, for det har eg lova. Her i byen blir eg til onsdag neste veke og så reiser eg heim. Då er Kom Haimatt-festen over; eg kjem heimatt når eg vil, ikkje når andre vil!

Meg som turist

Eg har vore turist i Barcelona i det siste, og det er kjekt fordi det er ein svært fin by. Det einaste eg har å utsetje på staden er at det kan lukta ganske stramt av kloakk i gatene nær sjøen, men storbyar er strengt tatt ikkje noko ein forbinder med god lukt. Klimaet her er meir Oddbjørn-vennleg og, men det har eg vel allereie nemnt minst ei gong. I forigårkveld, om det er korrekt å bruka den ordkombinasjonen, var me på tapasbar. Det gjentok me i gårkveld og, på ein annan stad sjølvsagt, og det var snadder (med eit klart unnatak representert av utvatna oliven).

Før me åt var me i kaiområdet. Der låg det mange digre seglskuter og nokre av dei kunne ein til og med vitje. Det var vel 6-7 slike store seglskip frå forskjellige nasjonar, eg trur det er noko som foregår om dagen, men det foregår såpass mykje her no at eg har ikkje brukt hovudet mitt på det. Eg tykte det var interessant å sjå på skipa og korleis dei representerte sine respektive nasjonar, for det var mykje skilnader ute og gjekk. Me var ombord på eitt: det var italiensk og dei spelte slek amore-ballade-drit som eg har fått overdose av under opphaldet mitt i Padova. Skipet ellers var flott, det. Ved siden av låg eit spansk og enda eit italiensk skip, og så kom me til ei skute som skilde seg kraftig ut. Den var frå Ecuador og på dekk var det støyande livemusikk og bånn måk dansing til mellom-amerikanske rytmar. Eg er ikkje glad i slik musikk og heller ikkje dansing, og heile skuta verka som noko jalla greier, ei slags sigøynarskute (om eg skal kalla det noko, eg er vel vitande om at sigøynarane høyrer Sør-europa til). Ved sidan av låg den rake motsetninga - ei russisk skute. Der var det ingen på besøk ombord. Matrosane stod og stirra tomt utover land frå rekkverket (eller heiter det ripa?) og det var ikkje mykje som minna om festen på nabobåten. Personleg hadde eg vald den russiske båten om eg måtte velje å gå ombord i ein av desse to. Den siste båten var nederlandsk og svært uformell. Ingen overraskingar der heller, altså.

Eg la kameraet att heime denne kvelden og det er fortærande. I dag tok eg det med når me var oppe i ein park over byen, designa av den genierklærte (og vel så det) arkitekten Gaudì. Den var stappfull av turistar, men den var fin likevel. Kva som skjer i kveld veit eg ikkje, men det blir ikkje særleg seint for Vigdis må på arbeid i morgon og dessutan går flyet mitt 12.30. Eg minner og om at eg ikkje er å nå på mitt italienske nummer lenger. No skal eg krangla til meg ein boks leskande tonic water.

Redigert: No var eg nær ved å gløyme gårsdagens store hending!! Etter ar me hadde komme oss tilbake til leiligheita sjekka eg eposten min medan Vigdis vatna blomane på terrassen (bostavleg tala, altså) og Gemma gjorde eit eller anna. Etter kvart vart me merksame på at det var eindel støy i trappeoppgangen (leiligheita ligg i 4. etg) og nokon prøvde å ringje på utanfor leiligheita under, og det mange gonger. Etter kanskje 10 min. ringte det på her oppe og Gemma åpna. Det var ein flokk brannmenn. Ho slapp dei inn og fire brannmenn og ein politimann masjerte resolutt ut på terrassen og lempa utover tau og klatreutstyr. Dei skulle klatra ned til leiligheita under, fordi ho som bur der ikkje gav teikn til liv. Det var sonen som hadde ringt. Sekund før den eine skulle klatra over og fira seg ned vart det heile avlyst: dama under kom heimatt i grevens tid. I etterkant fekk me vete at sonen, som hadde ringt politiet fordi han var uroleg for mora, budde to minutt unna og hadde nøkkel til leiligheita. Og det var det heile.

Bellede

Her følgjer eit lite utval bilder som eg har overført frå mobilen til pc-en hennar tante med ein kabel som eg vurderte å kjøpa tidlegare men som kosta finskjorta (40 euro) og derfor gav beng i, men som ho tante heldigvis hadde liggjande og dermed tillet bruk av, difor denne post-italia-samlinga av bilete hovudsakleg frå Italia men også frå Spania, der eg jo som kjent held meg no og ikkje heilt kan unngå å fotografera med mobilen min som jo nesten er meir kamera enn mobil og som har fleire knappar enn skjorteavdelinga på Dressmann, om de tek poenget.

Om de klikkar på bileta vert dei større!!

Ein av alle desse idylliske kanalane i Padova.

God stemning utanfor, der ein tilbrakte ofte fleire timar i strekk utan å gjere anna enn å drikka kaffi og få god trening i muntleg italiensk.

God stemning under ein bursdagsfeiring helga før eg reiste.

Uvêr på veg utanfor den historiske universitetsbygningen (frå 1222) og eg er langt heimefrå utan paraply. Det betyr at ein må søke tilflukt i ein iskrem-bar.

Katten til Vigdis og Gemma (Sirius) som et små tomater. Eg er upopulær hjå dyret.

Gata som eg budde i: Via Belzoni.

Henriette snikfotografert på ein snasen kafè.

Volleyballturneringa på Ederle. Vertane vann.

Utsikt frå verandaen til Vigdis og Gemma.

Temperaturen i Barcellona

er betre enn i Padova! Det er ikkje så trykkande og stagnert luft her og eg slit litt mindre enn frykta. Men ein blir klebrig av å gå rundt ein dag i byen og sjå på ting og i dag skal vertskapet rydda og vaska (grunna katteallergi) og eg skal gå gjennom bagasjen og gje frå meg det eg ikkje ser som heilt naudsynt. Det inkluderar handkleda og sjampo/balsam og slikt. Så skal eg snika ordboka oppi sekken min og dermed burde det iallefall i teorien ikkje vera fare for å betala overvekt. SAS er vel stort sett sympatiske slik, men eg tek ikkje sjansen.

Torsdag kveld var det grilling på verandaen her. Det var bra grillmat, det må eg seie. I går var eg og Gemma på tur og såg ei kyrkje som var påbegynt i 1882 men enno var langt frå ferdig. Slik går det når fagforeininga får styre løpet. Sagrada familia heitte kyrkja. Den var fin, iallefall på innsida. Så gjekk me til det gamle sjukehuset, og det var flotte greier det òg. Så returnerte me. Om kvelden gjekk me ut og tok trikken til havneområdet, som var OL-landsby for 15 år sidan om eg hugsar korrekt. Så åt me tapas, det var snadder, og så var det heimatt. I dag er det roleg og i morgon veit me ikkje enno: det er ikkje tradisjon å planleggja ting her nede. Måndag er det hutt heimatt, flyet går allereie 12.30.

Italia -> Spania

No er eg framme i Spania, med andre ord gjekk turen som den skulle. Det var ingen grunn til å mistenkja anna, om ein då ser bort ifrå mogelegheita for spontan jernbanestreik hjå dei italienske statsbanene, noko som jo Henriette fekk erfare. Eg stod opp grytidleg, halv 8, og spiste ein særs lett frukost og pakka siste rest og gjekk til jernbanestasjonen. Der kjøpte eg meg avis og venta på toget. Togturen var to timar i torturkammeret på grunn av verdas mest irriterande medpassasjerar av typen White Trash. Eg skal fortelje kjapt: det var ein gjeng ungdommar som sat bak meg i vogna. Eg såg ein stygg gut med raudt hår og ei stygg jente, og eg høyrde to til. Dei sat og prata høgt høgt høgt, på den styggaste varianten av veneto-dialekt ein kan tenkja seg, og han stygge guten med raudt hår verka rett og slett å ha lite handbagasje. Og kva sosiale antenner gjeld trur eg han låg på minussida og vel så det. Han dreiv og tulleringte med mobiltelefon, og han føretrakk å bruka høgtalarfunksjonen på mobilen og. Og så lo han og var generelt mitt største hat-objekt så langt dette året. Han såg rimeleg teit ut og, litt lita cordfløyelsbukse, tresko og joggedress-overdel, og dumt flir. Eg prøvde å lesa bok, men det måtte eg fort gje opp. Når eg gjekk av i Milano gjekk dei og av (då såg eg at ei av dei faktisk var mora til heile gjengen, noko som gjer det heile enno meir urovekkande), og då såg eg mykje himling med augene hjå dei andre. Nok om dette.

Frå Milano tok eg flybuss til Malpensa, der strena eg inn og sjekka inn bagasjen. Alitalia tillet som SAS 20 kg bagasje. På veg ned vog kofferten min 16 kg, og når eg leverte kofferten denne gongen vog den pinadø 26,5! Eg veit godt at ein regelen seier 8 euro for kvar kilo overvekt og var allereie i gong med å tenkje ut kva eg skulle kaste, men dama i skranken sa ingenting og dett var dett. For å vere på den sikre sida vurderar eg å kvitta meg med enkelte ting før eg reiser vidare, men det tar eg seinare. Etterpå dinerte eg på flyplassen, tok ein kaffi, leita i ein halvtime (!!) etter toalett, og etter ytterlegare venting tok eg flyet til Barcelona. Grei tur, fin utsikt, eindel turbulens og gratis mat! På flyplassen i B. måtte eg leite nokså lenge for å finna ut i kva terminal bagasjen havna, og etter bagasjen møtte eg tante Vigdis og Gemma. Vigdis hadde eg ikkje sett på 10 år. Me tok tog til leiligheiten deirast som ligg ikkje langt frå Torre Agbar i ein fin del av byen. Eg fekk mat (etter bestilling). Dei har ein katt som heiter Sirius, ein hankatt med traumatisk fortid som hatar menn og det inkluderar dermed i høgaste grad meg. Eg sov på rommet der sandkassa hans tidlegare stod og har dermed trengt meg inn på hans territorium og det er upopulært. Resultatet er at eg må totalt ignorera han. Får me augekontakt går han til angrep. I dag tidleg sat eg i stova og sjekka epost. Så kom han snikande opp i sofaen ved sidan av meg, tilsynelatande med gode intensjonar. "Pus-pus-pus" sa eg, og han reagerte med å hogga etter meg og hvesa som eit punktert dekk. Eg måtte bokstavleg talt springa vekk og ropa på hjelp. Men så lenge eg ignorerar går det greit.

I dag var Vigdis på jobb og eg og Gemma tok ein rundtur i Barcelona sentrum. Det er ein av dei finare byane eg har vore i (men ingenting slår St. Petersburg), og metroen er rein som eit privatsjukehus. Gatene også, stort sett. Me såg på diverse ting som eg ikkje heilt kjem i håg no, men som eg har teke bilete av, og det til gangs. Utpå ettermiddagen sette eg og Gemma oss på ein uteservering for å ta ein kaffe. Medan ho bestilte såg eg gjennom biletene på kameraet, og då kom ei særdeles godt påsegla dame (av den typen som ikkje er så nøye på utsjånaden men heller prioriterar det å få seg noko å drikke, om de skjønar) og spurte om eg hadde ein sigarett. Dette er noko eg har resonnert meg fram til i etterkant. Eg forklarte på italiensk-spansk at det hadde eg ikkje, og da heldt ho eit valdsamt leven og påstod at eg hadde fotografert ho og dei forfylla rennesteinskollegaene hennar, som om eg under nokre omstendigheiter liksom skulle ha interesse av å foreviga ein gjeng søreuropeiske drankarar som aldri har sett ein tannkost utan emballasje og som har drukke større mengder rein sprit enn eg nokon gong kjem til å drikka vatn. Ho fekta med armane og peika og prøvde å gripa etter kameraet på eit tidspunkt, men eg utkonkurrerte ho lett når det gjaldt bevegelegheit og koordinasjon. Ho resignerte litt og når Gemma kom gav ho opp, men slengde frå eg eit par kraftsalver før ho gjekk tilbake til murveggen sin der kollegaene hennar sat. Me drakk kaffi og tok det med ro før me returnerte til leiligheiten. No har vertane mine teke siesta, og eg har skrive blogg. I morgon skriv eg meir.

Siste dag

No er eg inne i mitt siste døgn her, utan at eg græt mine bitre tårar av den grunn. Ikkje at eg ikkje likar meg her nede, men eg har ting å ta meg av heime. Dessutan er det forholdsvis enkelt å reisa ned hit, ikkje er det dyrt heller om ein berre veit å handsama sas.no. Og det gjer eg! Eg må berre passa på å ikkje reisa hit i juli og august, det har eg ikkje fysikk til med denne varmen. Det har seg faktisk slik at varmen på ingen måte har nådd toppen enno, det blir fort 5-10 grader varmare utover sumaren.

I går var det ein såkalla laurea her, ein muntleg fremleggjing av noko som tilsvarar ei bacheloroppgåve, med påfølgjande feiring. Dette har eg vel nevnt før, men eg kan godt gjenta meg sjølv: når ein universitetselev fullfører denne oppgåva og dermed den treårige graden (triennale) får han/ho tittelen dottore(ssa) og det vert feira dugeleg med familie og vener. I tilfellet i går var det ei som bur her som heiter Debora som framførte oppgåva si i psykologi om behandling av narkomane, og me var ein heil gjeng som såg på framføringa. Ho var visst så nervøs tidlegare på dagen at ho bokstavleg talt var sengjeliggjande, men det gjekk over. Ho gjorde det forøvrig sterkt og fekk 110 i karakter, det er altså toppkarakter på treårsgraden. Det må ein vera nøgd med. Etterpå var det uhyre mykje hyling og kauking medan prosessjonen bevegde seg til eit slags offentleg parkområde nær der me bur. Der måtte ho i alles åsyn kle av seg finstasen og ta på seg ei ku-inspirert drakt som var alt anna enn flatterande. Ved desse markeringane har vener, med hjelp av familien og slik, skrive eit såkalla papiro, eit stor oppslag med ein karikaturteikning, heller ikkje den særleg flatterande, og eit langt dikt på rim som omhandlar studenten, ikkje akkurat flatterande den heller. Ho måtte sjølv lesa høgt opp det som stod på den med ei flaske i handa med eit eller anna sterkt jævelskap i, og når ho las feil (og det gjorde ho ofte) måtte ho ta seg ein dugeleg støyt. Lesinga vart stadig dårlegare, sjølvsagt. Og plakaten var lang. Alle fekk ein kopi, eg har min i bagasjen (for analysering). Etterpå vart ho dynka i mjøl, rå egg og tomatsaus, og om ho ikkje var på sitt mest elegante frå før vart ho ikkje betre av dette. Eg må berre for ordens skuld leggja til at dette er heilt normal feiring blandt studentane her nede. Tre år med hard utdanning og dette er det ein får igjen. Slik er Italia, ikkje rart det er tog-/drosje-/fabbrikkarbeidar-/etc.-streik annankvar dag her nede,kanskje...

Etterpå var det bespisning med familien i hallen i 2. etasje, og frå klokka ni var det fest for alle. Me var ikkje så frykteleg mange, men det er jo eksamenstid. Musikken var høg og støyande og ikkje minst dårleg, og eg tok ein time out. Eg kom tilbake i 11-tida og då var det mindre dansing og meir prating, noko som jo passar meg mykje betre. Eg åt litt fingermat, som det jo heiter, og hadde det kjekt. Klokka 1, ein time på overtid, måtte musikken skruast av av hensyn til andre bebuarar (faktisk) og alle hjalp til med å rydda. Inkludert meg.

I dag har eg vaska tre klesvaskar og vaska rommet mitt ganske bra. Direktøren var innom og godkjendte rommet. Han fekk postkortet med viking-motiv frå Aurland som eg fekk tilsendt frå Tanna, han likte det så godt. Eg har og pakka kofferten no og eg håpar at den ikkje er for tung. Den veg iallefall ein heil del. Eg har litt plassproblem så eg trur faktisk eg må leggja igjen eit sengesett eg tok med heimefrå. Synd, men slik er det. Eg har og lest ut den evinnelege boka eg har slite meg igjennom. I morgon på toget (som går klokka ni) skal eg byrje på ei anna bok som eg trur eg kjekkare. Den vart anbefalt og greier. No i kveld skal eg berre slappa av og ta meg ein dusj, eg luktar kjemiske vaskemiddel, kjøpa meg ein pizza ute og henga utanfor og ta farvel. Mange tek lett til tårene her nede, emosjonelle som dei er, så eg er spent på responsen når eg takkar for meg. Det skal de få rapport på seinare. Fint opphold har det jo vore uansett. Eg blir fortalt at denne studentboligen er utan tvil den kjekkaste og mest sosiale, slik sett veg det godt opp for dei noko umoderne fasilitetane og intenettet som er på 1995-nivå.

Eg skal forresten leggja til ein liten ting: i forigårs tok eg pause med mp3-spelaren min, eg dreiv og leste i den tidlegare nevnte boka for å bli ferdig med den, og då høyrde eg lyden av sirener. Det er vanleg at ambulansane flisar forbi heile tid, men det verka som om denne hadde stoppa utanfor. Eg gjekk ut på gangen og stakk hovudet ut, men såg berre ambulansen som køyrde vidare. Eg brydde meg ikkje meir med det. I går fortalde ein at utanfor kebab-sjappa over gata her, eg har faktisk kjøpt både kebab og pizza der ein del gonger, var det to marokkanarar som hadde kome i munnhoggeri, og den eine hadde køyrd ein kniv i magen på den andre. Det forklarar ambulansen. Det er ikkje noko som foregår ofte her i strøket, det må dog seiast.

No skal eg ut og handla meg litt mat og prøva å gje vekk resten av tinga mine som eg ikkje vil ta med heim: eit par rullar teip, knivar og gaflar og skjeier, ein kilo salt og eit dørslag. I morgon er eg i Spania.

Eg kjem ikkje på ei overskrift

Det er ein vanleg sundag her nede. Eg har ikkje mykje å gjere på så eg har sett meg på datarommet etter å ha vore utanfor å prata om mat, fortalt om kvifor me et middag så tidleg, høyrd på samtalar om samanlikning av obskøne ord i diverse italienske dialektar og mykje anna som eg allereie har gløymt. Om det har ein tendens til å bli svada, det var det iallefall i byrjinga som jo forstår seg, så er det viktigaste at eg pratar så mykje eg greier. Eg studerar jo språk her, det er berre å prata anten det er drit eller kanel. No sit eg altså på datarommet og blir eten av myggen som jo lever godt her inne. Mykje lys, passeleg temperatur og mykje forskjellig blod å suga i seg. Mitt blod har iallefall myggen her nede levd godt på, men også dei innfødde beklagar seg mykje over stikka og verst er det på rommet når ein søv. Då kjem myggen fram etter å ha sneke seg inn i løpet av dagen og gøymt seg i lyset, og stikk der du minst anar det. Eg prøver å sova under sengeteppet men det er ikkje så kjekt når det er så varmt og eg våknar alltid med teppet i ein haug i fotenden og beina så fulle av myggstikk at det ser ut som om pesten har kome til byen. I går oppdaga eg at eg hadde blitt stukke under foten! Det er umogeleg å ikkje oppdaga det, kan eg fortelje dykk, og eg har ergra meg stort over denne kløa. Faktisk har eg teke trappa istaden for heisen berre for å kunne trampa litt ekstra i marmortrappa i håp om å lindra kløa, noko som er urealistisk for jo meir ein klør desto verre vert det. Helsikes udyr dette. Med fare for å gjenta noko eg kanskje har skrive før: ein eg kjenner her frå Torino vart advart før han reiste om at det var to ting han måtte vera oppmerksom på i Padova - myggen og varmen. Han fnaus godt av dette men forstod fort, fortalte han. Eg fnys ikkje, men eg bannar ganske ofte.

No som eg no nærmar meg slutten på opphaldet her har eg byrja å leggja planar, noko eg anser meg sjølv som ganske flink til. I morgon skal eg på stasjonen og kjøpa togbillett, slik at eg har fått gjort det. Eg vil reisa ca. klokka 9 slik at eg er framme i Milano 11-halv 12. Så må eg ta flybussen til Malpensa i omtrent ein time, då er klokka maks halv 1 pluss ein halvtimes slingringsmonn: me seier 13. Så sjekker eg inn og leverer bagsjen, og flyet går 15.30. Om eg må vente eindel går det greit så lenge eg har ei bok å lesa i. I Barcellona skal eg etter planen vera klokka 17.05, og sidan det er Alitalia eg reiser med og ikkje eit billig RyanAir-type-selskap med flybillettar til 1 euro (dei finst ja) så reknar eg med at dette faktisk er realistisk, sjølv om eg jo befinn meg i sør-Europa. Her er alt relativt, særleg trafikkreglar og klokkeslett. I morgon altså togbillett og litt sortering av ting. Kanskje skal eg kasta klede som eg burde kasta, eg må uansett fornya garderoben når eg kjem heim. Kle er omtrent like dyrt her nede som i Noreg så eg gidd ikkje fylla kofferten før eg reiser. Ikkje likar eg å handle klede heller, det er kanskje ikkje eit ukjent faktum. Ellers er det berre å ta det med ro og prøva å lesa ut ei bok eg er lei av.

Tirsdag skal eg vaska rommet mitt og få det inspisert av stutt-tjukken som er direktør her, eg reknar med det skal gå greit, og pakka alt skikkeleg og generelt henga omkring og gjera lite. Eg har ikkje tenkt å koka meg mat sjølv her nede før eg reiser så eg vurderer å hiva kjøkkenutstyr allereie i kveld. Det er jo innkjøpt på marknaden her nede og er så billig og ubrukeleg at det ikkje dug til anna enn å havna i containaren uansett. Dei to siste dagane blir det mat ute. Onsdag går eg herfrå i 8-tida. Då har eg ein time på meg til fots med bagasjen (med hjul på) og det er dobbelt så mykje som eg treng. Det kan vera greitt å ikkje stresse. Eg skal stoppa på ein kjekk og særdeles autentisk matvareforretning borti her og kjøpa meg eit slags smørbrød som dei lagar for to euro. Det er utruleg snadder, eg planlegg å eta det på toget. På toget skal eg og lesa bok, og får eg lyst til å høyra på mp3-spelaren min så gjer eg det og. Eg må berre passa på at det er batteri nok på den. Om kvelden er eg hjå tante Vigdis i Barcellona. Eg satsar på at det ikkje er så høg luftfuktigheit der som det er her, byen ligg trass alt ved havet. Kva eg skal gjera der er ikkje godt å seie, men Vigdis har vel forslag nok. Eg skal ta bilete som ein idiot også her. Eg blir til måndag føremiddag, då reiser eg med SAS til Oslo og vidare til Bergen. Det blir faktisk fyste gong eg flyg over Lærdal, så eg reknar med at det kjem til å vere overskya. Såpass kjenner eg mi eiga flaks. I Bergen skal eg bu hjå Henriette til eg får det for meg at eg skal til Lærdal att, men eg returnerar garantert før den 30. juli. Då skal eg nemleg jobbe på Tristkontoret. I løpet av denne tida skal eg og bestilla meg ein bærbar pc som vil komma til nytte når eg byrjar å studera att. Det er forresten ikkje lenge til: eg har infomøte den torsdag 16. august og eg byrjar med forelesningar allereie måndagen etter. Infomøte trur eg at eg drit i, for å vera heilt ærleg. Det er sjeldan ein får noko veldig stort utav det som ein ikkje kan få orden på seinare, dessutan er eg sett opp på vaktlista heile den veka så eg har orsakingar nok. Så er eg tilbake i Bergen att. Problemet er at eg sannsynlegvis må skaffa meg hybel, men det gidd eg ikkje bry hjernecella mi med no. No skal eg derimot ta meg ein dusj og eta litt pastarestar og lesa bok, og vera godt nøgd med å ha skrive tre lange avsnitt utan eigentleg å ha noko å fortelje.

...Eg kom nettopp på at eg faktisk har noko å fortelje, om enn ikkje noko stort. I går var det ei som bur her som hadde 24-årsdag, og det vart feira av alle som var innanfor rekkjevidde. Eg kom ned i 1. etasje i rett tid, får ein seie. Eg fekk heimelaga tiramisù-kake og brus og alt. Sånn, det var alt.

Eg har vore på tur att!

Ja, det har eg. Endeleg vart det noko av den planlagte bilturen oppover mot Alpane. Me hadde utsett den ei stund fordi me frykta for dårleg vêr, som jo var tilfellet på sist fjelltur. Ikkje at det ikkje var ein kjekk tur, men i fjellet er det fin utsikt som ein ikkje får sett når den lokale super-tåka set inn her i landet. Det var difor kjekt å komma seg avstad. Eg hadde dei snirklete vegane frå førre tur friskt i minnet så eg tok noko som skulle dempa kvalme saman med frukosten og det var grusomt smart. Eg stod opp 9 (merk deg det, Gunnlaug) og Mattia kom i 10-tida med bilen sin utanfor her. Han er italienar og kan dette med mat, så bak i bilen hadde han ein kjølebag med diverse greier, resten av lunsjen skulle me kjøpa på vegen (dei sel jo mat overalt her nede). Me mangla kjøttpålegg og brød. Null problem.

Å komma seg frå A til B her nede går uhyre mykje fortare enn i Noreg fordi dei har Autostrada her. Dessutan er dei ikkje skvetne i trafikken. Fartsgrensa på Autostrada'en er 130 om eg hugsar rett. Mattia låg kanskje 20 km/t over fartsgrensa og vart forbikøyrd opptil fleire gonger. Eg sat med ope vindauge og tok bilete av absolutt alt mogeleg (for dei som vil sjå er det berre å kjøpa småkaker og komma på besøk fom. slutten av juli. Obs: ikkje FirstPrice-småkaker, då er det hutt ut!). Me køyrde i høg hastigheit i minst halvannan time og så tok me av og køyrde innover i nokre dalstrøk. Minna til dels litt om Gudvangen men fjella var høgare og det skremde meg nesten. Me passerte ein by som heiter Belluno, og køyrde oppover i fjellheimen. Det var flust av fjellandsbyar oppover der, folk tek seg ikkje fem øre for å busetje seg på 2000 meters høgde. Folka som bur her ser litt ut som fjellfolk, eg angrar på at eg ikkje snikfotograferte ein som stod i ein daglegvareforretning. Han hadde slagstøvlar, beige og alt for liten kjeledress, kulemage, bustete koste-bart og null tenner! Her kjøpte me kjøttpålegget: er det godt nok for han i beige kjeledress er det godt nok for oss og. Mattia valde ut tre typar kjøtt som me fekk oppskåre i løvtunne skiver. Eg har ikkje peiling på kva det var. Så køyrde me vidare til neste landsby, og då kom me på at me måtte ha brød. Men då var alle butikkane stengde, slik som er vanleg i Italia mellom 13 og 15. Fortærande. Me hadde ikkje anna val enn å køyra vidare utan brød. Me stoppa ved eit par små høgfjellshotell og spurde om me kunne kjøpa brød, men svaret var resolutt nei.

Til slutt dreit me i det og køyrde til toppen av fjellpasset, Passo di Giao, som ligg på 2300 meter og noko. Det var utruleg fint der, utsikta har eg dokumentert godt med kameraet mitt, ikkje ver redde, men det var litt mange motorsykkelturistar der. Utelukkande nederlendarar og tyskarar. Det var ein liten kafè der, men dei selde mat og øl til blodpris så det var daufødd å be om å få brød der. Me åt ein pakke med fylte sjokoladekjeks og såg på tyske småungar som plaga foreldra sine, og så kom me på at me hadde ein melon i kjølebagen! Dermed vart det melon og skinke, og dei som har ete det veit at det er godt, samt grisete. Det var eit gilde utan like. Eg forstod endeleg kvifor Mattia alltid har ei skjærefjøl og ein kjøken-foldekniv i bilen. Etterpå køyrde me nedover mot neste by: Cortina.

Vegen ned dit var grusomt svingete, og hadde det ikkje vore for at eg tok meg ein tablett mot kvalme før eg reiste hadde eg vore oppi den italienske fjellheimen enno. Køyrestilen til Mattia er ikkje tilpassa dei som har lett for å bli bilsjuke. Cortina er ein fin fjellby, men nokså pampete. Det er stort sett skientusiastar med feit lommebok som bur her, men så er det jo ein OL-by. Eg såg hoppbakken og alt. Her nede fekk me kjøpt brød, endeleg. Eg har forsåvidt gløymt å nevna språket i dette området me køyrde gjennom. I tillegg til italiensk og tysk herskar ein lokal dialekt, på same måte som i veneto, men den er heilt anleis. Det er lett å sjå på skilta som hadde stadnamn i to versionar. Men Italia er fullt av sjølvstendige og uforståelege dialektar. Veneto-dialekta blir forresten snakka heilt inn i Slovenia og til dels på Balkan, visste de det? No var me i fjellområdet og her er det eit slags fjellspråk, medan veneto er eit kystspråk kan ein seie. Når me hadde handla inn brød og eg hadde fått teke bilete køyrde me vidare.

Me køyrde ei sløyfe og endte opp att i Belluno. Her køyrde me til ein stad som heiter Longarone. Denne landsbyen vart på 70-talet teken av ei enorm flodbølgje ei natt, som eit resultat av eit valdsamt steinras som endte opp i ein demning, Vajont-demningen, som ligg bokstavleg talt over landsbyen. Heile byen vart utsletta, det var ikkje så mykje som eit husdyr igjen. "Bakdelen" av denne flodbølgja traff sågar ein liten fjellandsby som ligg eit par hundre meter i høgde over demningen, så ille var det. Her vart og mange skylde vekk av vatnet. No bur det ikkje meir enn eit par gamle personar der og byen ser ut som om tida har stått stille sidan før krigen. Eg tok bilete som ein idiot her oppe. Etterpå tok me ein matauk som var av dei sjeldne, og etterpå køyrde me tilbake til Padova att. Trass i Autostrada'en tok det to timar herfrå, og når eg omsider var heime oppdaga eg at eg hadde vore på tur i ca. 10 timar, stort sett i bil heile tida. Eg var fysisk sliten, svært svolten, og før eg la meg oppdaga eg at eg var blitt solbrend gjennom bilvindauget. Festleg. Eg la meg før midnatt og eg trur eg somna før midnatt og. No har eg dusja og stelt meg og føler meg som eit nytt menneske.

Kart over reiseruta, iallefall ein veg...
Wikipedia (engelsk) fortel om Vajont-katastrofa. Kos dykk.

Posten SKAL fram!

Eg har vore nødd å kjøpa ein heil del bøker her nede, og eg har dessutan kjøpt eindel romanar og slikt som eg har lese og skal lesa i. Bøker veg jo litt og det seier seg sjølv at når bagasjegrensa er på 20 kg (handbagasje er 8 kg i tillegg) og eg har eindel å dra på så må ein ty til posten for å få bøkene fram. I går var eg på den lokale nærbutikken og masa meg til to pappkasser, ei til å ha bøkene i og ei anna kasse som eg skar opp og forsterka den første med. Eg vil nødig ha skader på bøkene mine, det får halda at Tor lagar eseløyrer i bøkene mine når han kiker på dei. Det er gale nok. Eg fekk stabla bøkene på perfekt vis i kassa og laga demping med ei gammal avis og det heile (endeleg fekk eg att noko for å ha spelt Tetris i så mange år), og i dag gjekk eg ut og kjøpte meg ein rull teip til 2,50 euro som eg forsegla kassa i det uendelege med. Så limte eg på adressa, den skal til Bergen, og så sleit eg heile greia bort på postkontoret rett borti her. Eg var på dette tidspunktet særs nøgd med pakkejobben min og var dessutan førebudd på å bruka eindel pengar på å sende dette, men det var greit. Vel framme venta eg i 10 min på min tur og når den kom gjekk eg bort til disken og slengte kassa frå meg framfor dama i skranken. Nøgd!

Dama hadde eit uttrykk i anletet som ikkje kunne tolkast på norsk som noko anna enn "herregud", og så forklarte ho meg at "slike pakker kan ein ikkje senda, ikkje i den storleiken og det heile, ein må bruka ein annan godkjent emballasje og slikt, det er i det heiletatt eindel stress. Om du då ikkje skal senda den til utlandet, då er det enno verre".
"Den skal faktisk til utlandet..." sa eg, og ho svarte med eit stooort "huff".
Så henta ho ei stor gul pakkøskje som eg putta bøkene i etter beste evne. Pakka vog 15,6 kg, så eg plukka ut tre bøker for å få vekta ned under 15 kilos-grensa og spara litt peng. Etter eindel om og men fekk eg stabla bøkene fint oppi, men avis-dempinga og det heile måtte eg drita i. Ikkje kunne eg henga på ein lapp om at pakka skulle behandlast fint og ikkje snuast på heller, då måtte eg vera fast kunde eller noko sånt. Greitt nok. Så måtte eg velje sendemåte, og den dyraste måten valde eg vekk. Då tek det 2-3 dagar og eg har ikkje hastverk. Eg brukte 5 euro på å senda den med flypost istaden for med tog, for togposten er grusomt langsam. Eg spude faktisk kor lang tid det ville ha tatt og ymta frampå med 2, kanskje 3 veker? og då lo ho faktisk litt. Det var fly ja. 15 kilo med bøker med fly frå Italia til Noreg kostar 64,62 euro inkludert ei gul pappøskje som er godkjent av postverket, og det er litt meir enn eg rekna med. For dei som ikkje er euro-vande vil det seie omtrent 500 kroner. Eg er norsk, så for meg er jo dette småpeng, men likevel...

No skal eg ut og eta is med Frida frå Sverige. Eg anar torden i anmasj så eg må hiva meg rundt. Turen i dag vart utsett til i morgon.

Fjelltur igjen

Det som er greitt med Italia er at når ein vil på fjelltur og barometert står på "brennheitt" kan ein ta bilen og køyre til fjells. Jada, ein kan køyra til Hallingskeidsanden og, men her er det asfalterte vegar og gode greier. Men vegane er svingete. Eg kjem til det litt seinare. Eg snakka med Mattia her om dagen og han meinte me burde ha oss ein tur utanfor byen, og eg kunne ikkje akkurat nekta på det: eg har vore i Padova men det er omtrent det einaste. Dessutan har eg forbant meg på å fylla opp det nye minnekortet mitt, og det er på heile 1 Gb. Slik sett var det greitt å komma seg i gang med turismen, eg reiser jo om halvannan veke.

Me køyrde først på Autostrada til Vicenza, ein av nabobyane til Padova. Fin stad med litt meir fjell og eg har fjell-abstinens no så det passa meg brillefint. På Autostrada'en kan ein køyre i heile 130 km/t, men Mattia la på litt til. Han er jo italienar. I Vicenza (provinsen, ikkje byen) køyrde me til ein by som heitte eit eller anna med Grappa. Her produserast det mykje grappa, det er ein brennevin av druesteinar som visstnok er god, men det har eg ikkje tenkt å finna nærmare ut av. Me fann eit grappadestilleri-museum med gratis inngang, og eg tok bilete av nokre heftige destilleringsapparat, så avanserte at ein må til Valdres for å finna tilsvarande. Dette området var eit godt herja område under 1. verdskrig og eg fotograferte hus med 90 år gamle kulehol i veggane. Skal sei tida flyr. Etterpå køyrde me til toppen av eit fjell der det var eit krigsmonument av dei heilt store. Fjella her stod ikkje tilbake for mykje eg har sett i Noreg, det minna litt om Gudvangen, men det var sanneleg ikkje heilt det same (det var for mange hus i området). Vegen opp var eit helvete, den bukta seg i alle retningar og dette slår fjellvegen over til Aurland med mange poeng. Eg måtte be Mattia om timeout to gonger for å samla krefter, siste gongen var ganske nære monumentet. Då var me på nesten 2000 meter og trur de sanneleg ikkje me såg skodda og uværsskyene komma sigande over toppane i ei helsikes fart. Me køyrde vidare og køyrde beint inn i ei tåke som var så tett at eg aldri i mine 25 år har vore vitne til noko som eingong er i nærleiken! Mattia måtte pent ta det med ro for det stod italienske mjølkekyr og prøvde å finna vegen heim midt i vegbana. Det var heilt drøyt, og når me endeleg var oppe på parkeringsplassen nedanfor monumentet byrja det å regna slik som eg hugsar å ha sett det i Bergen. Då stod me midt inne i eit torevêr, gitt. Me vurderte å gå ut når det roa seg, men då kom det alltid ei haglskur som skremte oss innatt. Me var begge iført klede berekna på 35 varmegrader og høg luftfuktigheit og der oppe var det nokså kaldt, så me heldt oss i bilen og høyrde på Black metal ist Krieg-albumet. Symbolsk.

Etterpå roa det seg litt, sjølv om tåka ikkje forsvann, og me såg på monumentet som består av diverse systematiserte murar med graver i og metallplater utanfor som syner navnet og graden på soldatane. Nokre stader var det store graver, utanfor stod det "500 ukjente soldatar" og slikt. Eg tok ikkje bilete for det var ikkje ideelle forhold. Så reiste me nedatt. No kan eg ikkje skrive meir for eg må ta klesvaska. Onsdag skal me på tur att.