Nei, no...

Uff, eg lyt berre få leggja meg flat og orsaka til eg ser mannen med ljåen når det gjeld bloggen, for eg har ikkje oppdatert sidan ei god stund før eg reiste frå Roma. Men det har eg altså, reist heimatt til Bergen. Det gjorde eg på onsdag og i dag er det sundag.

Etter å ha vore krank eit par dagar og relativt lite mottakeleg for mat ei stund i etterkant, kom eg meg til hektene att og gjorde litt ineffektivt arbeid på instituttet dei siste dagane. Eg fekk og kjøpt meg kaffi til å drikka på utover våren, faktisk trur eg at eg gjorde karane i kaffibutikken i via Ozanam ganske nøgde med å kjøpa tolv, eg segjer 12, hekto kaffi i tohektos posar, vakuumpakka med største nøysommelegheit. Eg fekk litt rabatt og, og som takk har eg sendt nedover eit postkort med dei herlegaste lukkeynskjingar på - motivet er frå indre Sogn. Eg har allereie komme over halvveges i den fyrste posen med kaffi. Eg kjøpte og enno ei kaffikanne å ta med heimatt, ein kan aldri ha nok slikt.

Pakkingi gjekk greitt, eg hadde koffert på ca. 21 kilo med bøker og det heile i, og det er eg nøgd med. Mesteparten av bøkene eg kjøpte der nede sendte eg heimatt som brevpost (det går så lenge det er under 2 kilo) og eg har fått alt saman, så der har eg enno ein grunn til å vera nøgd. Siste kvelden gjorde eg noko eg sjeldan gjer, nemleg å sjå fotball. Det eine lokale laget, Roma, spelte i Champions League (?) mot eit britisk lag, og eg og tre andre eg kjenner der nede gjekk på ein pub for å sjå kampen. Riise spelte òg, så me tenkte at om det vart nokre scoringar frå den smukke raudtoppen kunne me sjå fram til å verte påspandert både det eine og det andre, men slik gjekk det ikkje. Faktisk las eg dagen etterpå, på flytoget, nokså negativ omtale av Riise. Men nok om han der. Kvelden var iallefall kjekk.

Dagen etterpå vakna eg så tidleg at eg la meg til å sova ein liten time ekstra, før eg stod opp og sosa i eit par timar. Til slutt vart eg lei og reiste med ein overfylt trikk til togstasjonen og vidare til flyplassen, og då hadde eg litt for mykje tid å slå ihel, tidleg ute som eg var. Då eg hadde sjekka inn og ete Italias verste flyplassmat samt ein siste cappuccino, sat eg og las bok og venta i ei æve på at me kunne gå ombord i flyet, men det varte og det rakk og me gjekk ombord minst halvannan time på overtid. Flyet var stappfullt og eg sat omtrent bakerst, omringa av ikkje mindre enn 13 småskulelærarar frå Luster som hadde vore på ferie/seminar, såvidt eg forstod, i Roma. Då var det lett å føla seg som heime, som regel hamnar eg i nærleiken av ein eller annan pamp frå austlandet. Kommentarane med sogne-stempel florerte i løpet av turen (som då me flaug over Alpane: - Detta er jo nestan som heime i Sogn!), og fram til midt i Austerrike var det heilt skyfritt og fint. Eg hadde sjølvsagt plass ved vindauget.

Sidan flyet var forseinka, vart dei tre timane med venting på Gardermoen redusert til halvannan, og eg fekk i meg ein overprisa baguett. Tax free-varer vart det og handla. Også dette flyet, frå Oslo til Bergen, var forseinka, det måtte avisast og det var generell somling, så eg var minst halvtimen for seint framme i Bergen. Derfrå gjekk det fint med flybuss og det heile, om ein ser vekk frå ein nyutdanna revisor som sikkert var yngre enn meg som satt på andre sida av midtgangen og snakka i mobil. Han ergra heile bussen, det såg eg på medpassasjerane mine, der han sat og lira av seg fraser som "Ja, det er jo der pengene ligger" og "Har du noen kompiser her i Bergen jeg kan feste med?". Vel heime fekk eg norsk mat og eg somna som ein pleietrengjande før eg hadde fått pakka ut.

Torsdagen pakka eg ut og gjekk omkring i byen og ordna ting. Ellers lite å fortelja om livet etter Roma, eg har forbetra kostholdet og har det ganske bra. Adjø.

Ymse bilete

Eg har i liten grad bala meg opp med å leggja ut bilete her nedanfrå, men det skal det verta ei ordning på no.

Leiligheita:
Gangen i leiligheita på Spinazzola
Kjøkenet
Oppholdsrom frå ein vinkel
Opphaldsrom frå ein annan vinkel
Soverommet mitt dei fyrste ti dagane

Skapeleg mat:
Hjørnesteinane i mitt næringsinntak her nede: tortelloni og pastasaus på glas
Italiensk snop som ikkje er å forakta
Feite og velsmakande pølser (salsicce)
Pecorino-ost, men ikkje av den beste sorten (litt for lite lagra)
Parmesan: slikt går det mykje av
Den vetle, raude kaffikokaren på huset (ei av dei, iallefall)

Ting eg har sett:
Utanfor Pantheon, digert bygg
Inni Pantheon
Fontena utanfor Pantheon som heidrar einkvan paven
Her kom eg tilfeldig over Palazzo Barberini, ein stor attraksjon
Palazzo Barberini frå utsida
Trevi-fontena: eit eldorado for lommetjuvar
Butikk med mykje vin i Trevi-området
Ein særs velhalden bakgård eg sneik meg inn i
Meir bakgård
Hald dykk fast: eit lite kjøpesenter i Roma
Butikk som sel presteutstyr og alt ein treng til kyrkja
Tazza d'oro (Gull-koppen) - skal liksom vera byens beste, men er oppskrytt
Spansketrappa i regnvêr

Det var alt, men det bør jaggu vera nok.

Tusken feiring og spolert tur (til Firenze)

På overskrifta høyrest dette ganske negativt lada ut, og det er det pinadø og. Det heile byrja på mange måtar måndag. Eg hadde lenge vorte hissa av dei andre til å reisa til Firenze for å sjå dei handskrivne dokumenta eg set om i masteroppgåva mi (ei novelle og nokre handskrivne brev av Machiavelli), og samstundes få meg ein tur til Firenze. Alle skryt av den byen og eg har høyrd mykje, og ein tur hadde ikkje vore å forakta. Eg snakka med bibliotekaren, den alltid så hjelpsame Germana, om ho kunne ordna det slik at eg kunne få sleppa inn og sjå på manuskript-samlinga. Ho forfatta eit standardbrev med underskrift som det berre skulle vera å syna fram i skranken og så bar det rett inn i dei sjeldne dokumentars palass. Eg tenkte fyrst å ta ein dagstur: ein kan ta hurtigtog til Firenze frå Roma, Freccia Rossa heiter det (raud pil på norsk) og det tek 1,5 time kvar veg. Då går det jaggu fort; det vanlege toget tek nestan 4 timar. Hurtigtoget kostar dog 36 euro, det vanlege 17, og planen var å ta hurtig til Firenze og langsamt tilbake. Då kunne ein unngå å brenna alle stipendpengane på tog og samstundes få ein passeleg lang dag.

Så melde den gode ideen seg om eg ikkje heller skulle ta langsamt tog begge vegar og ta ei overnatting i Firenze på eit herberge. Slik kunne eg få mykje meir tid i byen til same pris, og tida hadde eg jo uansett. På ei norsk nettside fann eg ei dagsfersk nyheitssak om ei kåring som heiter "the Hoscars" - ei kåring av verdas beste herberge for 2008. På sjuande plass, 7. altså, låg Academy Hostel i Firenze. Eg sjekka ymse nettstader og fann ut at staden er heilt utsøkt på alle mogelege punkt, og prisen var 24 euro for ei seng på firemannsrom. Briljant. Eg venta litt med å bestilla for å bestemma meg for når eg skulle reise, men planen var i utgangspunktet torsdag til fredag. Då kunne eg sjå heile byen og alt mogeleg. Kanskje ta eit Machiavelli-maraton i byen og alt. Dette var måndag ettermiddag.

Eg kom heim utpå ettermiddagen måndag og laga meg ein dugeleg middag beståande av tortellini og ein utsøkt pastasaus på glas, etterfulgt av ein lett dessert servert i plast. Så slappa eg av og såg tv og følte at eg var rimelig mett. Eg la meg i halv 12-tida og las bok på senga som vanleg, og to minutt over midnatt ringte Henriette for å gratulera meg. Ja, korrekt: datoen var då tysdag 17. februar, og det er synonymt (for alle?) med bursdagen min. Hurra, hurra. Eg la meg til å sova etterpå.

Klokka kvart på 3 om natta, meiner eg å hugse, vakna eg opp fordi eg følte meg kvalm. Eg gjekk instinktivt ut på badet og gjekk litt fram og tilbake på golvet medan eg vart kvalmare og nokså svimmel, og før eg visste ordet av det stod eg med hovudet i vass-klossettet og spydde så tortelliniane og pastasausen bokstavleg tala spruta. Det er ufine detaljar, dette, men så var det faen så ufint å stå der å spy òg! Eg følte meg litt bedre men i dårleg humør etterpå, og eg hadde ein mistanke om at alle i leiligheita hadde vorte rivne ut av sømnen sin på ein særs ueffen måte. Eg la meg att og håpte det var noko eg hadde ete som ikkje kroppen min ville akseptere, men i 4-tida var eg i gang att med å kasta opp. Frå dette tidspunktet og fram til rundt 7 var eg i fast rute mellom porselenet og senga og sjølv om eg ikkje hadde meir å by på, var givarviljen til fordøyelsessystemet mitt storslagent (de skjønar). Eg halvsov til rundt 12, og så vakna eg av at eg var varm. Resten av døgnet er lite interessant, eg låg i senga og fraus og sveitta og følte eg hadde det verre i Roma enn jødane i Tyskland under krigen. På mobilen strauma gratulasjonsmeldingane inn, om ikkje anna. Eg åt ei heil banan i løpet av dette døgnet, og det var med makt.

Dagen etter var eg nokså tufs, men vesentleg betre. Eg åt ei banan til og to beger yoghurt dette døgnet. Eg hadde berre vatn med kolsyre, og det er ikkje lett å drikka med omgangssjuke. Til slutt stal eg ei stor flaske vanleg vatn hjå han eg deler rom med, og han aksepterte det med velvilje når han såg kor redusert eg var der eg låg og jamra. På kvelden såg eg litt fotball, så sjuk var eg, og eg la meg tidleg. Dagen etter det igjen, altså i går torsdag, var eg rimeleg ok att, så eg prøvde å få i meg mat for å kompensera for lite næringsinntak dei to føregåande døgna. Det gjekk berre delvis. Vatn var eg ute og kjøpte, og eg merka at italiensk trafikk, som kan vera slitsamt nok til vanleg, er grusomt i redusert tilstand. Eg la meg tidleg denne kvelden og, men i mykje betre form.

I dag har eg vore på instituttet att, etter tre dagars fråvær. Eg har ikkje vore på topp i dag heller, men no i kveld føler eg meg ganske normal att. Det går heilt fint å drikka kaffi og eta småkaker, og då kan eg vel seia at eg er i mål. I morgon er eg 101% att, ellers blir eg vond å ha med å gjera.

Om ein ser vekk frå det keisame med å vera sjuk i utlandet, er det verste med dette at eg måtte kansellera turen til Firenze. Eg vil ikkje reisa dit før eg veit at eg er tilbake i superform att, og eg rekk ikkje utføra det arbeidet eg skal her nede i tillegg til ein slik tur, sidan eg reiser kommande onsdag føremiddag, eg gidd ikkje stresse med det. Eg skulle eigentleg halda foredrag for alle på instituttet, uformelt lunsjseminar kallar dei det, på måndag, men sidan eg ikkje har fått gjort ein drit så langt fann me ut at det var greiast å avlysa det, så slepp eg å koma halvveges førebudd. No skal eg berre skriva ferdig nokre greier på oppgåva mi og kjøpa souvenirar og slappa av før eg reiser, og det får vera bra.

Eg får ellers vera veloppdregen nok til å takka for alle gratulasjonar på den store og pinefulle dagen min. Viss bursdagen min neste år vert like stusseleg, kan det fort bli den siste.

Finkultur

Nokre vil kanskje seie at den einaste forma for kultur eg tek innover meg er bakteriekultur (Cultura-mjølk), men det vil eg ha meg fråbeden. I går tok eg nemleg så mykje kultur innover meg at eg planlegg å sjå italiensk Big Brother (Grande Fratello) i kveld for å jamna det ut.

Det byrja eigentleg på torsdag, då eg var mektig lei av å sitja på biblioteket på instituttet og korrigera masteroppgåva mi. Eg har skrive det meste for lenge sidan, det går mest ut på å retta på ting, både grammatiske og det som har med innhald å gjera, og å setja saman oppgåva på ein måte som er hendig. Det er eit ikkje så reint lite krevjande arbeid, og det er noko ein lett får nok av. Difor bestemte eg meg for å ta ein slags fridag og ta trikken inn mot sentrum i Roma og handla bøker samt andre ting. Dette skulle gå føre seg dagen etter, altså fredag. Torsdag kveld synte det seg derimot at eg måtte endra planane, ettersom det var transportstreik planlagd fredagen. Å gå frå Spinazzola og over på andre sida av Tiber er på ingen måte akseptabelt, så eg la planen på is og reiste på instituttet fredagen òg. Det var eigentleg ein god studiedag (sjølv om dagen byrja jævlig dårleg med at pc-en klikka i vinkel). Eg snakka med bibliotekaren, Germana, og fekk mange tips om bøker og forfattarar eg kunne leita opp i bokhandelen.

I går var det laurdag, og eg stod litt seinare opp enn vanleg (litt før halv 8, berre noter det med kulepenn). Slengde i meg ein vanleg Italia-frukost beståande av yoghurt og ei banan samt heimelaga kaffi, og tok trikken inn til Largo Argentina. Det er der bokbutikken ligg, men eg tenkte eg kunne vera turist fyrst og gjekk innom Pantheon, sjølv om eg hadde vore der før. No var eg så tidleg ute at det knapt var ei sjel der inne, og då var det betydeleg meir stas å vera der. Så gjekk eg vidare til Trevi-fontena, men der var det allereie stappande fullt av folk. Eit par av dei såg ut som potensielle lommetjuvar, så eg tok eit par bilete av fontena i morgonsol før eg fortsette. I nærleiken av fontena ligg nemleg ein iskrem-bar som dei siste 5-10 åra er kåra til den beste i byen, San Crispino. Eg var ikkje heilt sikker på kvar den låg, så eg tusla og gjekk, og då eg hadde komme opp ein liten bakke oppdaga eg at eg stod foran ein temmeleg svær og staseleg bygning med skilt utanfor, der det stod Palazzo Barberini.

Eg har i etterkant forstått at eg faktisk hadde komme over ein av hovudattraksjonane i byen, men bilet-kunst ligg ikkje heilt føre meg og eg visste ikkje kva som var inni bygningen. Klokka var på dette tidspunktet 9.20 og Barberini hadde opna klokka 9, så det var ingen turistar i nærleiken. Eg tenkte at eg kunne gå inn og sjå kva som var på utstilling (eg forstod fort at det handla om måleri) og gjekk inn. I billettluka sjarmerte eg med min flytande italiensk og forklarte, og beviste, at eg studerte italiensk språk og kultur, som eg sa, og dermed fekk eg gratis inngang som ellers kostar €5. Så tok eg med ein god runde i alle romma og studerte bileta og takmåleria, og det var ikkje noko å seie på handverket. Ved nokre tilfelle vart eg sågar imponert. Enno betre var det at eg kunne gå omkring der i einsemda, for det var for tidleg for amerikanarane på denne tida. I det heile ein fin kulturell input. Eg var freista til å smugfotografera, men det var overvakningskamera her og der og ettertrykkjeleg illustrert at fotografering ikkje vart teke nådig opp, så eg heldt meg.

Etterpå gjekk eg attende mot fontena, og fann ut kvar iskrembaren låg. Typisk nok opna den ikkje før 12, så det var berre å drita i det. Eg var innom nokre forretningar langs storgata Via del Corso før eg gjekk mot trikkehaldeplassen og den svære bokhandelen der, som var trøkkjande full av folk. Eg fann eit par lovande bøker som eg kjøpte og så tok eg trikken heim. Vel heime tok eg det med knusande ro fram til halv 8, då eg og Per, som eg deler rom med, gjekk ut for å møta 3 av dei andre som sit på instituttet for å ta oss ein betre middag på ein lokal restaurant. Å seie at det var "ein betre middag" er ein kraftig overdriving, det var forbanna godt! Og det var såpass autentisk italiensk at dei hadde ikkje menyar eingong. Serveringsdama, som tydelegvis trakk i alle trådane i etablissementet, fortalte oss på italiensk kva dei serverte i kveld og me gjekk alle for nokre slags kjøttrullettar (involtini) i tomatsaus med steikte poteter og spinat-aktig brokkoli som tilbehør. Til forret var det ein abnorm mengde ost, små bakevarer, blingsar og spekemat. At staden var stappande full av italienarar er alltid eit godt teikn, men det var litt drit at naboboret var unge-bordet, der minst 5 italienske, hyperaktive ungar sat og skreik. Eg har aldri ete på ein stad med så høgt støynivå, men det er eigentleg greitt.

Ein annan kultur-relatert ting: eg var innom ei stor tobakkssjappe på fredag og kjøpte ein lokal kortstokk! Her nede brukar dei fyrst og fremst lokale, italienske kortstokkar. Slik er det forøvrig i Spania og Tyskland og. Korta her nede er i prinsippe like, men det er berre 40 kort i ein kortstokk: korta 1 til 7, pluss tre bilet-kort (knekt, ryttar og konge). Det tøffaste er kortsymbola dei har her nede. I staden for hjarte, ruter, kløver og spar, har dei mynt, pokal/beger, sverd og kjepp! Heilt enormt. Eg prøvde å finna ei bok med lokale kortspel i, men det har eg ikkje fått tak i enno.

No skal eg setja meg til å jobba i halvannan time, så er det kaffipause med elendig fjernsynsunderhaldning. Adjø.

Link til utstillinga

Pakke-nytt

Eg har opptil fleire gonger dagleg spora pakka mi på det italienske postverket sine sider, håpefull om at pakka skal koma fram og livredd for at ho ikkje gjer det. Sidan 5. februar har det ikkje vore noko oppdatering på sporinga. Det har stått Milano og eg har vore redd den har stranda på eit slitent lager der oppe. I løpet av dei siste tre timane har derimot noko skjedd, for no står det Norvegia på sporinga. Det vil seie at pakka er bortimot i mål. Merkeleg nok står det i informasjonsfeltet ved sidan av "Destinatario non disponibile (ferie)", som om eg skulle ha hengt ein lapp på døra med informasjon om at eg er vekkreist for tida. Eg får berre anta at pakka ligg på Ica og at dei gidd å dytta ein hentelapp i postkassa heime. Eg kan ikkje tenkja meg at dei sender heile greia attende til Italia slik, for pakka er no i det norske postvesenets hender og om det ikkje er dei beste hendene så er dei definitivt mindre slepphendte enn det italienske.

Ellers er det lite å fortelja. Folk seier det er kaldt heime, her er det 15 grader og tendensar til drit-vêr. Det har vore nokre saftige haglbyger i løpet av dagen og det har tordna litt òg, så eg er gild eg har paraplyen med. Den skal eg snart folda ut, for her gidd eg ikkje sitja lenger. Eg har ikkje noko konkret å jobba med akkurat no og vil heim og lesa ut ei bok eg byrjar å bli trøytt av.

Forresten så har denne nyheitssaka med ho som vart fråkobla næringssonden førre veka, ho som døydde for to dagar sidan, rasa vidare med uforminska styrke. Faktisk er det nesten slik at det pinlige fotballtapet for Brasil i gårkveld kjem i skuggen. Eg såg faktisk mesteparten av kampen i mangel på betre ting å gjere, og vaktmeistaren på instittuttet var litt skuffa over laget sitt i dag.

Nyheitsoppdateringar

Her nede går ting som dei vel strengt teke skal. Eg sit på biblioteket på instituttet og les, og har tidvis uforskamma lange kaffi- og lunsjpausar. Eg har lagt att mange stipend-euro på eit bakeri som ligg på veg hit, men det fortenar dei. Eg har heller ikkje brukt lite på pecorino-ost, men så er det ein grunn til det òg.

Eg har halvveges lova å fortelja om italiensk fjernsynsunderhaldning når eg får manna meg opp til det, men eg har litt att enno. Førre veka fekk me fjernsynet til å fungera i leiligheita (problemet var at scart-kabelen var kobla til og laga forstyrringar i signalet), og no kan me sjå på alt me vil. Det er ikkje ein god ting, eigentleg. Eg skal fortelja om laurdagsunderhaldninga seinare, inntil vidare kan eg nemna ei nyheitssak som har vore valdsamt mykje i vinden her nede. Det har kanskje vorte nemnt i norske media og, men her nede har det utelukkande vore hovedtemaet. Det heile har med å gjera ei ung kvinne som har vore i koma i 17 år i nord-Italia, og som legane kobla næringstilførselen frå førre fredag. Det var det faren som endeleg hadde fått gjennomslag for, men folk generelt, og særleg politikarane, seier at det prinsipielt ikkje høyrer heime nokon stad. Nyheitssendingane og enkelte aviser eg har lese har vore så partiske og lite nøytrale i denne saka at det ikkje liknar grisen, ein nyheitsopplesar eg såg i går brukte minst 5 minutt på ein slags improvisert monolog om kor verdifullt livet var og at å kutta næringstilførselen var reint drap. Så gav han seg til å krangla med ein politikar over satelitt.

Berlusconi har vore nestan like engasjert, og har kommentert at dette skal dei ikkje ha noko av i Italia. Politikarar flest har virka einige, men sidan dette såkalla drapet har vorte utført med lova i hand, kalte det italienske Senatet inn til ekstraordinært møte for å få igjennom ei lovendring, og helst før denne kvinna, som forøvrig heiter Eluana, døydde.

Denne samlinga tok til i går ettermiddag, eg såg på nyheitene at dei sendte deler av det direkte, og onsdags morgon skulle det vera gjort avstemming og ei eventuell lovendring skulle vera fastsett. På veg til instituttet i dag kjøpte eg ei avis, som eg ofte gjer, og den handlar i stor grad om saka. Det viser seg nemleg at kvinna døydde i går kveld kl. 20.10, etter kun fire dagar utan næring, og då dette vart kjend i Senatet hadde det vorte eit helvetes spetakkel av dimensjonar ein berre kan fantasera om under norske forhold. Avisa er full av bilete av politikarar som turkar tårene, omtrent slost og kallar kvarandre mordarar. Eg veit ikkje eingong om eg tør sjå nyheitssendingar her nede i dag, for det kjem til å vera så mykje moralpreik. Ein ting skal iallefall italiensk nyheitsformidling ha: dei er ikkje nøytrale!

Kjapp info

Her skjer det fint lite som kan vera av interesse for travle menneske i Noreg. Eg sit på lesesalen og les og prøver å planleggja kva eg skal gå i gang med, samstundes som eg vurderer å bevilga meg ein fridag og drikka kaffi på alle stader eg kjem over.

Derimot kan eg informera om at det går framover med pakka mi: den vart sendt vidare frå postkontoret til postterminalen Roma 4 i går, og i dag har den ankomme Milano. Så blir det spanande å sjå om den kjem seg over grensa denne gongen. Eg skal halda dykk oppdaterte!

Meir post

Det tek liksom aldri slutt med den posten, men no ser det ut til at det kan gå bra. Eg var innom Posten i går, og eg frykta at eg måtte hente pakka og bera den heim (noko som eg ikkje såg fram til), og deretter byrja å senda bøkene som brevpost i pakker på inntil to kilo. Når eg kom på postkontoret var det heldigvis lite kø og eg slapp å kaste bort ein time på slekt tull. Når det var min tur, såg dama i skranken på meg og sa noko sånt som "Åja, det er deg!" og så gjekk ho ut og henta pakka mi. Det var ho som hjalp meg når eg sendte pakka i desember, og eg hadde såvidt med henne å gjera når eg var innom førre veka for å etterlysa pakka mi.

Når ho kom att med pakka mi, såg eg tydeleg at den hadde vore på langtur, for den var teipa saman i alle endar og hadde konsistens som ei settepotet. Bøkene inni var heldigvis like fine. Ho lurte på kva eg ville gjera med pakka, og eg nemnte at eg hadde planar om å senda det som brevpost. Det gjekk an, sa ho, men det hadde blitt mykje arbeid og slett ikkje gratis (dog billigare enn å senda pakka slik som eg hadde gjort - korreksjon: prøvd å gjera). Samstundes nemnte eg at sidan eg allereie hadde betalt 56 euro for å senda den til Noreg som ekspresspakke, burde eg kanskje retta opp i kva som var gale og prøva å senda den på nytt, og det var ho einig i. Problemet hadde vore at det ikkje var vedlagd eit skjema der namn og kontaktinformasjon skulle stå, samt innhald, antal einheiter og samla verdi av innhaldet. Difor hadde tollen ikkje ville senda pakka ut av landet. Det var informasjon eg godt kunne ha fått i desember, men greitt nok.

Eg fekk (!) ei ny pappøskje å pakka bøkene i, fylte ut alle skjema omhyggjeleg og korrekt, og eg slapp å betale på ny. Det skulle teke seg ut! Så vart den sendt. Om det skulle skje noko tull no at, er det berre for meg å komma tilbake, sidan eg trass alt skal vera her i tre veker til. Skjønt, eg trur det skal gå no. Eg har iallefall pakkeseddelen med eit nummer på så eg kan spora den korhen den reiser. Den befinn seg enno i Roma, men i morgon bør den vera på toget nordover!

Ellers kan eg fortelja at eg fekk nattesømnen min uroa av eit tordenskrall som ikkje likna grisen. Det var berre eitt, men det var høgt og det var i 4-tida i natt. Eg trur dei fleste vakna av det. No skal eg snart heim, og på vegen skal eg ta ein kaffi og undersøkja kaffikanner som eg kanskje skal kjøpa heim. Eg har ei lang liste med bestillingar å ta meg av.

Mindre observasjonar

Eg har observert via den norske tabloidpressa på internett at det er kaldt for tida. Dette har eg fått bekrefta av Henriette òg, og det heile står i kvass kontrast til tilhøva her i Roma. I dag var det så fuktig ute at det var ubehageleg å spasera gatelangs. Faktisk måtte eg riva av meg jakka og bera den på armen, det heile til stor undring for innfødde italienarar som gjerne går i boblejakke i 30 varmegrader så lenge kalendaren seier september til april. Dei toler varme, italienarane, men det gjer ikkje eg. Det er relativt heitt ute og, særleg med tanke på at det er 3. februar i dag, faktisk er det 15 varmegrader. Vêret har ellers vore trugande med regn, men det har ikkje komme meir enn eit par dropar på det meste. Vind har det derimot vore flust av, og ellers i Italia er det mykje dårleg vêr. Sivilforsvaret har vore på alerten, so gale har det vore.

Boka eg nemnte i førre bloggen har eg no lese ferdig, og den byrja som den slutta, med usamanhengjande setningar og fargerikt språk. Eg har no slege meg på meir normal litteratur i form av Soldati, som er heidra og godt likt men som eg ikkje har vore borti før. Den er lang og tettskriven, men eg skal leggja ned eit hardt arbeid i dag, ettersom eg må bruka kvelden på klesvask. Ikkje skal eg jogga i dag heller, for i går var eg vel hard under joggeturen. I går kom eg forresten over ein yoghurt eg ikkje har smakt før: yoghurt med kokos og müsli. Den er temmeleg god.

Eg planlegg forresten ein slags handlerunde snart, eg må sjå korhen ein har godt utval i kaffikanner og eg må sjå til å finna desse sportsbutikkane eg oversåg i Via del Corso. Då eg var i sentrum hin dagen, kom eg over ein svær butikk i nærleiken av Pantheon som selde klerikalt utstyr. Den var fascinerande, sjølv for ein ateist: ein kan handla prestekjortlar, kapper, kalkar og beger, kors i alle storleikar og sjølvsagt medaljongar med bilete av paven på, og alt mogeleg anna. Det er nestan så eg vil bevilga meg ei prestekappe, den hadde vorte stor suksess på fest. Når eg dog tenkjer meg om går eg aldri på fest, så eg let vere...

Eg hadde halvveges planlagt å skriva om italiensk fjernsyn i dag, men eg kjenner at eg må manna meg meir opp før eg hiv meg uti noko sånt. Italiensk tv er av eit lavmåls-kaliber som ikkje kjenner grenser, eg har aldri sett så mykje klisjear og dårleg underhaldning nokon stad. Men det blir det meir om seinare, for eg har ei masteroppgåve å fullføra her!

Posten skal fram, men ikkje heilt

For nokre dagar sidan fekk me ei oppklaring i dette med pakka mi. Me bad posten om å senda den hit på instituttet, som for ordens skuld ligg 30 min gange unna der eg bur. I går, sundag, var eg på lesesalen og i vindaugskarmen låg ein liten bunke med brevpost som sikkert hadde vorte levert på laurdagen. Sidan det er smått med folk her i helgene vart det nok plassert der inntil vidare. På toppen av denne brev-haugen låg ein hentelapp frå posten med mitt namn på. Eg kan altså gå og henta pakka mi. Eg føler meg litt snytt, for postkontoret der pakka ligg er i nærleiken av leiligheita eg budde på i november, også det cirka ein halvtime unna instituttet. Pakka er 6 kilo tung og lite hendig å slepa rundt på. Samstundes tenkjer eg i mitt stille sinn at me jo trass alt bad om å få pakka tilsendt på instituttet: altså pakka, ikkje hentelappen. Folk er det jo heile tida her, i og med at vakta/vaktmeistaren bur her på huset. Faen, altså. Eg vurderar å henta pakka og gjera meg ferdig med dette fyrst som sist.

Ellers har eg tilbrakt laurdagen i stor grad i Roma sentrum. Eg var inni Pantheon, og det var imponerande, men kameraet hadde eg ikkje med meg så det får bli ein annan gang. Eg var på jakt etter nokre treningsklede òg, men her kom eg til ein konklusjon som eg trur mange her nede er klar over: når ein ser etter sportsforretningar nyttar det ikkje å gå etter butikknamna. Står det Abbigliamenti Sport (sportsklede) på butikkvindauget, betyr det ikkje at det er sportsklede inni, men at kleda er sporty. Det var ikkje få "sportsforretningar" eg gjekk inn i, for så å finne boblejakker og hettegensrar i bomull. Alle som har jogga meir enn 3 kilometer veit at bomull er noko drit å ha på seg. Utanom denne vetle frustrasjonen gjekk eg sjølvsagt på bokhandlar og kjøpte meg italiensk skjønnlitteratur, både samtids og av litt meir klassik art. Desse er vel i liten grad å finna på norsk, så det er berre å gje opp. Ei av bøkene har eg rasa gjennom, mest på grunn av språket i den som er omtrent blotta for teiknsetjing, det er mest som om forfattaren har skrive ned tankane sine i all hast (og det er vel det som er poenget òg). Den heiter Luminal, er skriven av Isabella Santacroce, og handlar om to 18 år gamle venninner som tek eit rusmiddel (i overført tyding? eg veit ikkje) som heiter nettopp luminal, og jobbar eller brukar fritida si på å vere ein slags form for prostituerte i Zürich. Boka er berre forvirrande, og det er særs mange ord eg ikkje kan og som ikkje Kunnskapsforlaget sine bøker har ordforklaring på. Ein kan jo sjølv tenkja seg kvifor.

No skal eg produsera tekst. Ein får ikkje mastergrad av å skriva blogg!!

Gjennombrot i post-saka

I dag har eg gått til den særs hjelpsame biblotekaren Germana og bedt om hjelp til å finna att pakka mi. I går var eg jo på postkontoret som eg sendte pakka frå, venta i ein halvtime på at det skulle bli min tur, og alt eg oppnådde var ein post-tilsett som klødde seg i hovudet og eit grønt nummer eg kunne ringja for å få svar. Difor spurte eg om Germana kunne hjelpa meg, og det gjorde ho.

Fyrst ringte ho ein gong, men tasta inn feil nummer og kom til ei elektroforretning. Så ringte ho korrekt nummer og der var det opptattsignal. Så venta me ein times tid før me prøvde att, og då kom me fram til ein operatør. Det hjalp ikkje ein bete, for datasystemet var nede for augneblinken. Klokka 13 var heile instituttet på eit eigentleg ganske interessant lunsjseminar om pavanes symbolbruk og våpenskjold i barokk-tida (begrepet "heraldikk" vart flittig brukt, utan at eg forstod kva det var for noko), det var over ca. 14. Då prøvde eg og Germana å ringja att, og denne gongen vart det meir sving over sakene.

Kundebehandlaren visste ikkje kva som var årsaka til at pakka aldri kom seg over landegrensene, men det er sannsynleg at det hadde med toll og avgifter å gjere. Det er litt rart når me for det fyste snakkar om bøker, og for det andre nytta eg ei internasjonal pakke som skal komma seg raskt fram i Europa. Det me ikkje kan forstå enno, er at ikkje pakka vart returnert til avsendar, som eg førte opp som Instituttet i Roma. Her har det ikkje komme pakke med mitt namn på, og den står nok på postlageret med ein centimeter støv på. Kundebehandlaren oppretta ei sak på forsendinga, og den skal finnast fram att og sendast til Instituttet sporenstreks. Måndag eller tysdag, sannsynlegvis (det er jo innanfor bygrensene). Om det skjer tør eg ikkje seie, men me har saksnummer så det må gå an å få klarheit i, om naudsynt.

Eg kan iallefall vera muggen over å ha betalt 500kr for pakka utan å få att ein drit, men slik er det med posten. Eg vart anbefalt av Germana å senda det som brevpost (grensa er 2 kilo), det vil faktisk vera billigare og det kjem nestan garantert fram. Så no veit de det!

Helsemessige føretak

Sist gong eg var her nede, i november, tok eg med meg treningskleda for at ikkje kondisjonen min skulle forfalla totalt. I løpet av dei fire vekene jogga eg to gonger, men så budde eg litt dårleg til i eit traffikert strøk, litt langt unna den store parken i Roma der alle joggar. Denne gongen bur eg berre eit par minutt unna denne parken, og eg har bestemt meg for å vera flittig. No skal det seiast at eg går til og frå instituttet kvar dag, noko som utgjer over ein time med spasering dagleg. Dermed kan eg ta det litt meir med ro, men joggast skal det uansett. Faktisk var eg ein tur i går, og det var flott. Vêret her nede er brillefint for ein nordmann av mitt kaliber, det er 10-15 grader og lettskya. Det regna visst mykje før eg kom hit, men no er det bra. Eg ser forresten på yr.no at det er regelrett kaldt heime, særleg i Lærdal. Synd for dykk.

No sit eg på biblioteket på insituttet som vanleg. På veg hit tok eg meg ein cappuccino og kjøpte ei avis, og så stakk eg innom det vanlege bakeriet. Her kjøper eg alltid ei småkake til kaffipausen i halv 11-tida (eg er eit vanedyr), men i dag tenkte eg å prøva noko nytt. Eg såg nokre lekre småkaker, men eg visste ikkje at det var av den typen som vert selde i vekt, og ikkje i antal. Ho bak disken spurde "Kor mykje?" og eg svarte "Ein". Dermed fekk eg ein hekto, og det skulle tilseie 10 stk av desse kakejævlane. Det ser ut til at eg må ha meg iallefall ein joggetur til i løpet av helga om eg ikkje skal gå i pluss kalorimessig, rett og slett.

I morgon vurerer eg å ta trikken inn til sentrum og kjøpa eit par romanar og generelt spankulera rundt. I dag skal eg for det første studera, og for det andre koma til botnas i problema postverket i Italia har laga for meg. Eg var nemlig innom postkontoret eg sende pakka frå, i går, og dei ante ikkje kva som kunne ha skjedd med den. Den har jo reist frå Roma til Milano, nedatt til Roma, heilt opp i nord-Italia att (Varese) og så attende til Roma, så har den tatt ein runde på ymse postkontor her nede før den til slutt hamna på kontor nr. 4. Eg fekk ikkje noko svar på kva som har hendt, berre eit grønt nummer. Me får sjå, eg byrjar å bli lei dette her no...

Bilete frå turen ned

Som sagt så nytta eg kamerafunksjonen på mobiltelefonen på turen ned til Italia. Her er resultata:

Mat, kjøpt på Gardermoen. Pris: det kvite utav auget (= 97 kr.)
Alpane sett ovante
Her tek alpane slutt
Kva har me her? Eit krater? Ein vulkan?
Typisk flatt italiensk landskap

I Roma!

Det er som ein nøgd mann eg kan meddela at eg atter befinn meg i Roma. Staden er som då eg forlét den 4. desember, som mars månad i Noreg. Skilnaden er at alle trafikkreglar berre er rettleiande, og at ein får god kaffi for ein sleik og ingenting. Det siste kan iallefall ikkje seiast om Noreg.

Turen nedover var, som ein kanskje skulle tru, strabasiøs og anstrengjande. Eg har generelt tungt for å slappa av når eg reiser, og det vert ikkje betre av at eg somna kring 1 i natt og vakna av Nattradioen på NRK klokka 3.50. Eg slumra ikkje, men stod opp og tok meg ein dusj, åt litevetta og sa adjø til Henriette. Sistnemnte tykte ikkje det var særleg stas at eg skulle reise vekk, men det hadde eg heller ikkje venta. Så tok eg flybussen til Flesland, lærte meg å sjekka inn på innsjekkingsautomatane til Norwegian, og kjøpte meg ei ny Sudoku-bok: dette er uunnværleg på slike turar.

Eg løyste eit par sudokuar medan eg venta på innsjekking, og då eg vel hadde sett meg i flysetet, som var absolutt heilt bakarst i flyet, kom det to unge kvinner og sette seg på dei to seta ved sidan av. Dette var i seg sjølv ikkje noko oppsiktsvekkjande; det som fekk meg til å sjegla var at ho eine av dei tok fram to blad/magasin. Ho gav det eine - siste utgåve av Se & Hør - til venninna, og beheldt det andre - siste utgåve av Det Nye - sjølv. Ved nærare observasjon kunne eg konstatera at dei hadde bleika håret utan heilt å få det til (det var italiensk standard på hårfargen) og huda bar preg av omfattande solariumsaktivitet.

Medan eg sat der med sudoku-en min kunne eg ikkje unngå å overhøyra litt av samtalen før flyet tok av. Den eine av dei konstaterte følgjande:

- Eg er ikkje redd for å fly, altså, men kvar gong eg set meg i eit fly tenkjer eg at "no skal eg døy"!

Men det slutta ikkje der: vel oppe i lufta henvendte den eine seg til meg og viste til sudoku-bladet eg sat med:

- Sei meg, kva er det slags kryssord?

- Det er sudoku, sa eg, det er meir eit slags tal-spel.

- Åja... du er ein slik luring, du altså? spurte ho, dønn seriøs i tonen.

- Eg er vel meir tolmodig enn ein luring, det er putlete greier.

- Åja... hmm..., svarte ho. Og der slutta heldigvis samtalen. (Ved andre gongs gjennomlesing av denne bloggen ser eg at ein kan få inntrykk av at eg har dikta opp denne samtalen: det er ikkje tilfellet i det heile, eg refererer så ordrett som heilen min tillet.)

Vel framme på Gardermoen tok eg meg ein runde i Tax Free'en og kjøpte ein stor pakning Läkerol, så gjekk eg for å finna meg frukost. Frukost fann eg rett nok, men prisen var i overkant drug. Eg kjøpte ein halvliter appelsinjuice og ein baguette (som eigentleg var ein ciabatta) med kylling, og Oslo Lufthavn Gardermoen presterte med dette å loppa meg for 97 kroner! Det er faen meg så nokon skulle vore skoten, men så er det ikkje kvar dag ein er ute på reis heller, og eg aksepterte det (sidan eg allereie hadde drege kortet).

Deretter sette eg meg på flyet til Italia. Dette var stappande fullt og lukta svakt av eksos, men eg hadde sudoku-boki med og då var alt greitt. Turen var ikkje så mykje å fortelja om, eg greidde nestan å somna då ein liten jentunge vekte meg med å springa opp og ned i midtgangen og ropa "Mamma!". Det var eigentleg ikkje så farleg, for då eg då keik ut vindauget, såg eg rett ned i nokre snødekte Alpar, og eg måtte fram med mobilen min og fotografera litt. Frå Alpane og nedover var det stort sett klår himmel, og det var kjekt. Eg tok mykje bilete.

Då eg hadde landa og funne bagasjen min, kjøpte eg togbillett til Trastevere og sette meg på toget som stod klart. Eg fekk ein komfortabel plass med godt utsyn over bagasjen min (det skal ein ikkje undervurdera i eit land som Italia, det er mange med klåfingrar her). Toget stod lenge og vel, faktisk litt oppsiktsvekkjande lenge, og mange passasjerar hadde byrja å puffa og stønna då ei ung kvinne med koffert på veg ut stakk hovudet innatt i vogni og sa at toget ikkje gjekk likevel. Det hadde fått motorstopp eller noko. Eg kom meg akkurat inn på det andre toget som gjekk same veg, men her måtte eg stå ved utgongsdøri og støa kofferten min som truga med å tippa over heile vegen. Etter toget tok eg taxi til Instituttet og helste på dei eg kjende frå før, fekk nøklar til leiligheita og tok trikken hit.

Før eg tok trikken tok eg meg forresten ein tur ut og kjøpte meg ein god pizzabete og ein cappuccino, og det gjekk opp for meg at hovudverken eg hadde hatt heile dagen ikkje skuldast lite væskeinntak men manglande koffein-inntak! Sjeldan har koffein vore so godt.

Leiligheita eg bur i denne gongen ligg ved endestasjonen til den eine trikkelinja, og held ganske fin standard. Eg såg meg litt om før eg stakk rett ut att for å ta meg ein runde i kjende strøk. Eg stakk innom stam-kaféen og tok meg ein kaffi, så stakk eg innom kaffibutikken og kjøpte kaffi til husbruk, og så kjøpte eg meg ein roman i ein bokbutikk. Det må ein jo ha. På veg heim handla eg dessutan i ein to-etasjes daglegvareforretning, og her la eg att utrulege 30 euro. Ein del av det skuldast innkjøp av pesto, parmaskinke og pecorino-ost (frå no av kjend som PPP). Litt keisamt at eurokursen er på 9 kroner no, men drit óg.

No er eg, åpenbart, i leiligheita. Eg har ete middag og dusja og skal leggja meg temmeleg straks. So trøytt har eg ikkje vore sidan førre gongen eg reiste til Italia.

I morgon skal eg på Posten!! Hald dykk fast, for dette skal eg rapportera ettertrykkjeleg om!

Vêrmelding

Det er ein viss fare for at nokre kanskje har lese i Oslo-avisene og fått inntrykk av at det er mykje dårleg vêr sørover i Europa. Det finst vel dei òg som ynskjer seg til varmare strøk i desse vinterlege månader, og nokre få vil kanhenda reagera med harme over at eg får meska meg ved Middelhavet medan dei sjølve står til knes i ei blanding av snø og vatn og held på å frysa på seg brokk. Då kan denne linken til ei relativt påliteleg vêrmelding for Roma hjelpa på, for å be- eller avkrefta slikt:

Vêrmelding for Roma

I dag er eg på lesesalen som sedvanleg, men i morgon skal eg pakka og lada opp batteria (bokstavleg tala, ein reiser ikkje i nesten eit halvt døgn med flatt batteri på mp3-spelaren!).

Februar i Bergen? Nei!

Som tidlegare nemnt har eg fått tilbod om eit nytt studieopphald i Roma, med stipend og det heile. Det har eg høfleg akseptert, og pengane skal etter sigande vera på full fart inn på kontoen min. I dag fekk eg bekrefta plass i ein leiligheit der nede, og eg bestilte fly. Obs: SAS har i løpet av dei tre siste dagane prestert å dobla prisen på fly frå Bergen til Roma (via København/Oslo), så eg sparde nestan halvannan tusen på å lata Norwegian transportera meg. Så får eg berre håpa at dei ikkje er altfor stramme på bagasjevekt-reglementet sitt.

I Roma skal eg bu på den andre av dei to leiligheitene som instituttet eig. Førre gongen budde eg på Piazza Scotti, no skal eg bu på Via Spinazzola. Leiligheitene er vel mykje det same, men eg hadde føretrekt nabolaget eg allereie har vent meg til. Fordelen med Spinazzola er at den ligg mykje nærare trikken og ein park som er fin å mosjonera i, så det er greitt. Eg skal jobba med masteroppgåva medan eg er der, slik som sist, og får eg gjort like mykje som eg fekk gjort i november i fjor, kan eg sjå fram til ei rolig avslutning på utdanninga mi.

Ein annan ting eg skal ta meg av der nede er å etterlysa pakka med bøker eg sendte der nedanfrå i byrjinga av desember for den nette sum av € 56. Den har eg ikkje sett snurten av, og den har heller ikkje hamna på instituttet. Då må det vera lov å spørja seg om ikkje det italienske postverket er fullstendig inkompetent på det som skal vera den primære oppgåva deira: å senda ei pakke frå A til B. Det er nestan verre enn det norske postverket, og dei har eg slost med før. Den gongen vann eg, men kjenner eg Italia rett skal eg få arbeida hardt om eg vil ha att bøkene mine. Forbanna amøbar!

Om nokon ynskjer å leggja inn bestilling på kaffikokarar eller liknande, får dei ta kontakt. Eg veit at den napolitanske kanna mi fekk god omtale i visse kretsar heime.