Eg er heime, berre for å ha det klart

Eg kan ikkje anna enn å skjemmast litt over at eg ikkje har rapportert frå dei siste to dagane i Roma og turen heim, men eg har vore så oppteken med å kjøpa julegåver og drikking av kaffi at det har reint gått i gløymeboki. No skal eg ikkje prøva å billa nokon inn at det var hendelsesrike dagar, den 3. og 4. desember, men eg kan raskt gje ei oppsummering.

Siste dagen tok eg ein runde i området og takka for meg på instituttet, kjøpte 7 hekto kaffi til å ta med heim, drakk ein siste kaffi på stamkafeen (og ynskte dei god jul) og tok ein runde for å handla inn ferskvarer å ta med til Noreg, etter ynskje særleg frå Henriette. Parmaskinke og pecorino-ost. Då eg skulle kjøpa desse siste varene i ferskvarebutikken eg føretrekk, mest på grunn av dei sjarmerande gamle mennene som jobbar der og som ikkje har vore så nøye på tannpussen i tidlegare år (han eine har sikkert berre 25% av tennene intakt), fekk eg beskjed om å komma att om morgonen dagen etter, før eg skulle reisa. Då kunne han vakuumpakka varene mine og då heldt dei seg mykje betre. Det var ein god idè. Varene haldt ei stund heime i kjøleskåpet, men me fekk no ete dei opp i høveleg tid loll.

Når det gjeld heimreisa vart eg litt forseinka fordi bussen til togstasjonen var så treig i morgonrushet. Difor fekk eg litt lite tid på flyplassen, men noko fare var det ikkje. Eg såg sågar ein kjendis der, han fotografen Morten Krogvold. Han skulle sjekka inn hjå SAS, berre så det er klart. Flyturen til Oslo frå Roma var litt seig. Eg bad om å få plass ved vindauget, og det fekk eg på sett og vis. Problemet var berre at akkurat der som eg sat var det ikkje vindauge! Det var ekstremt keisamt, for turen er på drugt to timar og då blir det i lengda pyton med berre ei sudoku-bok. Verre var det at bak meg sat ei gruppe middelaldrande norske damer som hadde vore på ferie i Roma og som var så fulle av inntrykk og raudvin at eg hadde foretrukke å byta dei ut med ungar med ADHD og kolikk. Dei bestilte konjakk og kvitvin både ein og fleire gonger og måtte fortelja flyvertinna om alt dei hadde sett og ete. Ellers var turen grei. I Oslo handla eg tax free-varer medan eg venta på bagasjen, og så droppa eg den hjå SAS att. Så var det berre å finna eit ledig toalett, og då eg endeleg hadde funne det var det berre å hiva seg inn på flyet til Bergen. Eg hadde håpa å endeleg sjå Sør-noreg frå lufta, det var jo skyfritt og alt, men det vart tidlegare mørkt enn eg trudde og alt eg såg var nokre lys langt nede. Framme i Bergen tok eg sjølvsagt flybussen, som var stappande full, og kom meg heim til leiligheita. Der venta Henriette med heimelaga karbonadar og potetmos, og sjeldan har eg smakt så god mat med ketchup på (noter det, Hellstrøm!). Så dusja eg og demonstrerte kaffi-apparata eg hadde kjøpt og så slokna eg på sofaen.

Vel heime i Noreg har eg stort sett sosa omkring etter julegåver og prøvd å gjenoppretta den effektive studieteknikken eg hadde i Roma, utan vidare hell. No er det uansett jul, så det er ikkje så farleg. I dag har eg forresten fått ein epost med tilbod om nytt stipend til å reisa attende til Roma, og det er eg ikkje framand for. Eg har dessutan noko uoppgjort med postverket der nede, som enno ikkje har greidd å senda ekspresspost-pakka mi til Noreg, ein operasjon som skulle ta 3 til 4 virkedagar. Pakkesporinga syner at pakka mi har vorte sendt rundt omkring i Roma, så til Milano, deretter attende til Roma, så til Varese heilt nord i landet, deretter attende til Roma, og der er den enno. Amatørar. Eg har sent ein syrleg klagemail, men den har eg ikkje fått svar på.

Kva skjer i Italia?

Jau, her skjer det litt av kvart, kan eg fortelje. Lite av det har med meg personleg å gjera, men eg har ikkje akkurat slitt meg ut dei siste dagane. Grunnen til det er i hovudsak at eg ikkje har så mykje konkret å gjera her nede no, ettersom eg reiser heimatt på føremiddagen i overimorgon. Då er det beste ein kan gjera å prøva å få gjort ferdig det ein har pusla med her nede, og det har eg i skrivande stund fått i orden. Det gjenstår eigentleg berre å prøvepakka kofferten for å sjekka vekta og korleis eg skal disponera bagasje mellom kolli og handbagasje, ein prosess eg er redd kjem til å ta meir tid enn eg set pris på. I morgon må eg dessutan stikka på postkontoret og senda alle bøkene mine med posten til Noreg, det vert korkje billig eller moro, eg har nemleg førre gongen friskt i minne, eit par glade timar på postkontoret i Padova. No er eg iallefall meir mentalt førebudd og det kan koma godt med. Det er vel litt under 10 kilo bøker og eg treng ikkje rekna med å sjå dei att i 2008, det er no heilt sikkert! Eg får sjå kva eg tek i sekken, noko blir det iallefall. Eg må jo ha litt lesestoff på flyet, og Sudoku-boki eg kjøpte på veg ned har store vatnskader etter eit uvêr.

I morgon skal eg og på instituttet ein siste gong og levera kortet og få att depositumet mitt. Eg må òg seia farvel til vaktmeistaren Nicola og kona hans, biblotekaren Germana og øvrige studentar og studiner, og eg må slepa den forbanna pc-en min heimatt. Medan eg er i området skal eg kjøpa meg billettane for å koma til flyplassen i morgon, så er det gjort. Då skal eg og undersøkja om det er planlagd transport-streik på avreisedagen, for det har eg høyrd rykte om. Når det gjeld streiking er Italia heilt og fullstendig i ein eigen klasse, det går bokstavleg tala ikkje ein einaste dag her nede utan at det er nokon som streikar. Resultatet er ikkje-eksisterande, for det går slik inflasjon i streikingi at ingen gidd å bry seg.

Men kva skjer altså i Italia? Jau, og apropos streik, i Italia har det denne veka vore særs mykje dårleg vêr. Ifylgje Nicola plar det ikkje vera slik om vinteren, sjølv om det regnar snarare enn det snør så langt sør i Europa. Det har vore torevêr nærmast kvar dag og mange stader har elvane gått langt over sine breidder grunna nedbøren. Nokre stader har det kome snø i staden, helst lenger nord, og det er ikkje hakket betre. Då knekk trea og folk kjem seg ikkje til den lokale aviskjosken eingong utan å knekka alt som er i kroppen. Verst er det utvilsamt i Venezia, der tidevatnet saman med sterk vind frå sør har herja stygt med oversvømming. Dette med høgvatn er noko ein må rekna med på ein plass som Venezia, men dette er ikkje langt unna rekord, det er iallefall 20 år sidan liknande vannstand og bos og turistar flyt i tjukke lag rundt i byen. Det meste av kritikken gjeld likevel ikkje dei lokale meteorologane, som har fått på puklane for ikkje å ha greidd å forutsjå springfloa, men fagforeiningane: det er transportstreik der oppe, og trass i at ein ikkje kjem seg turrskodd nokon stad om dagen, går det ikkje så mykje som ein einaste båt der. Folk er sinte, og ordføraren har ikkje spart på krutet.

Kva anna skjer? Det er eindel studentar i opprør grunna nokre reform-greier eg ikkje heilt har fått innsikt i (og eg trur eg let det liggja), og folk planlegg å bruka like mykje peng som i fjor på julegåver, trass den økonomiske tilstanden. Apropos det med julehandel, så har eg lese at ekspeditrisene i Roma frys på seg brokk om dagen. Eit tiltak for å lokka folk inn i butikkane for å få dei til å bruka peng, er å lata butikkdørene stå på vidt gap. Det hjelp, faktisk, folk har lettare for å stikka innom når døri står open, men det har vorte vesentleg kaldare for dei som jobbar der inne. Slik kan det gå.

No skal eg skriva ei hugseliste for morgondagen og så er det hutt heim. Eg må berre venta til torevêret gjev seg for denne gong, det er heftig når det står på.

Seig sundag

Sundagar er jo generelt seige, men i dag har eg ikkje vore mykje arbeidsam. Årsaka ligg vel fyrst og fremst i at eg vakna i 4-tida i natt av eit makelaust uvêr: eg drøymde at eg var ute saman med ei stor folkegruppe og alle byrja å springa hit og dit fordi dei høyrde at torevêret kom. Så vakna eg nådelaust og resolutt av eit skrall som fekk vindauga til å vibrera hardt, og slik heldt det på utan pause i minst ein time. Det blinka og lynte og eg kunne like gjerne ha prøvd å sova i eit diskotek. Difor vart eg sovande til klokka var 9, og det er seint etter min nye standard. Dessutan var det tilløp til kø på badet, så eg var seint på instituttet (måtte jo ha meg ein kaffipause òg). No har eg prøvd å lesa/skriva i 4-5 timar og det vert berre møk, så eg skal heller gå heim og lesa i ei av bøkene eg har kjøpt.

Det har seg nemleg slik at eg har vore på bokhandel att, her nede ligg forholda til rette for slike aktivitetar. Wilhelm reiste nemleg i går laurdag, så me stakk ut og tok ein føremiddagskaffi og åt konditori-varer (les: italiensk frukost), og så var eg med han og kjøpte kaffiforsyning til å ta med heim. Så tok me farvel, for eg skulle ta trikken til andre sida av elva og han skulle heim og låsa kofferten sin. Det var ikkje tårevått farvel, me er jo menn gubbevares, men han har vore godt selskap her nede så det var jo litt grøteleg. Eg stakk i alle fall til ”sentrum” og fann ut at eg kunne likegreit vera litt turist, for kameraet hadde eg jo med. Eg tok ein tur sørover utan å heilt ha retningssansen kalibrert, men eg trefte godt og fekk sjå Forum Romanum. Det er eit staseleg område som er greve fram midt i byen, gamalt som Metusalem og fullt av søyler og slikt. Det kosta peng å komma inn og det var berre amerikanarar i umiddelbar nærleik (med unnatak av eit aldrande norsk ektepar eg observerte) så eg stod over. Faktisk er det betre å gå rundt på utsida, då ser ein faktisk mykje meir. Bilete tok eg som berre fa’n.

Så gjekk eg vidare langs forumet og kom då sjølvsagt til Colosseum. Det var eit svært bygg, det har eg ikkje tungt for å innrømma, men det var ein tilsvarande svær kø med amerikansk aksent utanfor. Eg stod over turen inn, dessutan verka vêret litt trugande som det alltid gjer om ”vinteren” her nede. Eit artig skode var alle dei utkledde legionærane som ein kunne ta bilete av for ein uhøyrd sum peng. Eg har zoom på kameraet mitt og var ufin nok til å nytta den. Etterpå returnerte eg til der eg gjekk av trikken, der ligg ein Feltrinelli-bokhandel. Her kjøpte eg ein stabel italienske klassikarar frå 18- og 1900-talet, deriblant Le avventure di Pinocchio som eg er i full sving med. Så reiste eg heim, las litt, reiste ut og kjøpte meg kjøtvarer og meir ost, pluss eit hekto pesto, og så ein pizza til middag. Slik skal det vere. Resten av kvelden gjekk med til å slost med internett og å lesa bok.

Det er ikkje ofte eg skriv på bloggen for tida, rett og slett fordi det ikkje er så mykje å melda frå om. Dagane følgjer stort sett dei rutinane eg skreiv om i førre bloggen. Eg har forresten gjort eit brillefint kjøp: ei napoletansk kaffikanne! Denne trur eg kan bli fin å ha på fjelltur, så lenge ein held plasthandtaka unna elden. Bilete finst nedanfor.

No skal eg pakka saman for dagen og gå heim. Her får eg ikkje gjort ein drit i dag uansett, så eg kan liksågodt liggja på senga heime og lesa Pinocchio. Viss det vert meir torevêr av same kaliber som i går, og det trur eg absolutt at det blir, skal eg freiste å ta bilete av lyna. God kveld!


Bilete:
Nokre søylar i Forum Romanum
Ein triumfboge, svære saker
Søylane, men frå ein annan vinkel
Colosseum er ein bygning som stikk seg fram i terrenget
Gladiatorar og andre karar som trugar folk til å verte avfotograferte med dei
Colosseum att, ikkje noko tull dette
Ein svolten gladiator trugar til seg ein matbit
Forum Romanum på veg tilbake: eit hus?
Arkeologisk område
Fleire søyler. Dei likte desse, romarane
Institutt-katten: den høyrer til vaktmeistarfamilien, men eglar seg på alle
Stova i øvste etasjen på instituttet, der eg plar eta lunsj
Enno ei glimrande italiensk parkering. På skiltet står det PARKERING FORBUDT!
Kaffikanna mi: når vatnet i nedre halvdel kokar, tek ein den av varmen og snur den opp ned slik at kaffien renn ned i halvdelen med tut, gjennom eit lag kaffi. Fenomenalt opplegg.

Mine daglege ritual

I mangel på fengslande og morosame episodar eg kan fortelja om, tenkjer eg det kan vera til glede og spaning å høyra kva dagane mine går i. Når eg har ”daglege ritual” som overskrift, tek eg sjølvsagt ikkje med dei rituala som eg elles har heime i Noreg og som kanskje ikkje gjer seg så godt i skriftleg form: slik informasjon kan ein kanskje klara seg godt utan. Eg skal heller freista å ta dykk med på ei reise gjennom eit døger som bortskjemd student her nede.

Dagen byrjar på nådelaust vis med at mobilen byrjar å spele Computerwelt klokka 7. Sangen vert avbroten og byrjar på nytt eit par gonger fram til det vert endeleg stilt ein gong før halv 8. Etter ein kjapp frukost ofte beståande av lokalkjøpte kjøtvarer og overmogen saueost går eg strake vegen mot instituttet som ligg 30 min effektiv gonge frå leilegheita mi. Heilt effektiv gonge vert det likevel ikkje – dei mest observante merka seg kanskje ovanfor at eg ikkje drikk kaffi til frukosten! Denne inntek eg heller på ein kafé som ligg nesten halvveges herifrå. Her har eg vore så ofte at dei veit kva eg skal ha, og eg skal ha sterk espresso. Nokre gonger kostar eg på meg eit stykkje bakverk og, men desse er ofte i søtaste laget så tidleg på dag og stappande fulle av Nutella eller vaniljekrem eller anna klin, så det ser eg alltid an. Apropos Nutella, det er eit sjokoladepålegg som minnar mykje om det velkjende svineriet Nugatti heime, og her nede brukar dei det i alle mulige bakevarer. Det smakar godt, men om ein er uheldig og får det på til dømes haka eller i munnviken må ein mest bruka terpentin for å verta rein att. Det er forresten berre tre personar som jobbar fast på kaféen: ein skalla ung mann som alltid er i utruleg godt humør, ei ung kvinne som er utruleg tynn og ei anna ung kvinne som er utruleg overbitt. Om morgonen sit det og ein gamal kall og tek imot peng for kaffien, men det er berre fordi det er så mykje kundar der då. Om ettermiddagen er han vekke.

Etter koffeininnsprøytinga går eg vidare meir eller mindre rett fram i lendet til eg kjem til ein park omringa av ein mur. Her tek eg til venstre og går mest rett fram til eg kjem til instituttet. På vegen stoppar eg på eit bakeri som vert driven av ein eldre mann som har vore i Noreg og reist med båt langs kysten, der han såg ”alle dei små husa med laks inni” (??). Her kjøper eg grove, små brød som skal fungera som lunsj, samt ein halvstor kakebit med sjokoladebitar i som eg skal ha til fyrste kaffipausen på instituttet. Desse kakebitane lyder namnet biscotti og høver godt til kaffi. Om det trengst, stoppar eg ved andre små sjapper og kjøper frukt og tunnskore pølseskiver, viss ikkje går eg rett på instituttet og seg meg på biblioteket i andre etasje, klokka bør då ikkje vera meir enn halv 9-9. Der sit det berre ein person frå før, og det er Wilhelm. Han har då vore der sidan instituttet opna klokka 7, og nokre gonger har han vore nøydd til å venta utanfor fordi han har vore for tidleg ute. Det kjem fleire folk til lesesalen/biblioteket seinare, men sjeldan før i 11-tida.

Etter å ha sjekka epost, facebook, BA, BT, VG, Dagbladet, Aftenposten, Porten.no, Sogn Avis og ein del anna, planlegg eg litt kva eg skal gjera og så sorterar eg ark og gjer meg klar. Kanskje byrjar eg å jobba litt òg, for tida skriv eg teoridelen til masteroppgåva, men det kan vera seige greier. Cirka halv 11 er det fyrste kaffipause, og tidspunktet er ikkje tilfeldig. På den riksdekkjande kanalen Rai 1 går det eit program som heiter Il Verdetto Finale som er heilt fantastisk skit-dårleg! Programmet er forma som ein slags rettsak på 50 minutt inkludert reklamepausar, og det går ut på at ektepar som er skikkeleg usamde kranglar om ting som vedrører familie, økonomi og slikt. Dei har kvar sin advokat ved med seg, det er same advokatar i kvart program, og det sit ein dommar og noterer. Dei to partane får høve til å forklara seg for juryen og publikum og dei går ikkje av vegen for å skrika stygge ting til kvarandre heller. Slik held dei på i ein halvtime medan ei programleiarske freistar å roa gemyttane noko, før advokatane spør ut motparten. Til slutt held advokatane ein appell til juryen, før juryen går ut på eit rom og kranglar med kvarandre, godt inspirerte av det mislukka ekteskapet dei nett har vore vitne til. Så kjem stemmer dei og offentleggjer for ekteparet og publikum kven dei held med, og det er det. Det er sjeldan dårleg underhaldning.

Eg og Wilhelm kokar oss kaffi og et biscotti og ser siste kvarteret av programmet. Etterpå er det ned att for å produsera tekst, og kanskje rundt klokka 13 vert det lunsj. Etter lunsj er det nedatt for å jobba fram til klokka om lag er 17. Då går i alle fall eg heimatt, og det same gjer ofte Wilhelm. På veg heim vert det alltid ein pitstop på same kaféen som om morgonen. På veg heim handlar eg gjerne middag og, utelukkande pasta i ei eller anna form. Så et me middag som regel samstundes, tek ein kaffi og det er det. Oftast set eg meg på rommet mitt og les bøker eller skriv blogg eller gjer noko anna generelt uproduktivt, og før eg veit ordet av det må eg i seng. Ein må tidleg i seng, skal ein halda ut dette jet set-livet her.

Kaffi, så til dei grader!

Dagen i dag har vore ein uhyre interessant og lærerik dag som eg skal bera med meg i minnet til eg går i gravi, ja eg trur faktisk eg har sett lyset.
Det er kanskje høveleg å gje ei god forklaring: hin dagen var eg og Wilhelm innom ein kaffi-butikk på veg heim frå instituttet. Eg hadde vore innom der før og kjøpt kaffi, noko eg trur eg har skrive om i bloggen (eg er for lat til å sjekka opp i dette), og det synte seg at kaffien var av ekstremt høg kvalitet. Det seier litt, med tanke på kva land eg befinn meg i, men det var ikkje noko skitbutikk, det må seiast. Butikken er utelukkande dedikert til kaffi og sel utanom det konfekt ein kan dopa seg på saman med kaffien ein drikk. Då me var innom tidligare i veka og kjøpte nye forsyningar med kaffi, fekk me beskjed av den snakkesalige mannen bak disken at om me hadde hug til det, kunne me gjerne stikka innom når dei opna og sjå når dei brann kaffi.
Me kom innom to dagar etterpå kl. 8, men dei måtte berre beklaga så mykje og fortelja oss at dei ikkje skulle brenna kaffi denna dagen, men laurdag morgon var det berre å koma attende.

I dag var det laurdag morgon, for den som ikkje har sjekka primstaven, og me var utanfor butikken kvart på 8. Då var sjølvsagt skoddane nede, så me kjøpte cappuccino og ein kakebete på stamkaféen over gata. Då klokka var 8 var butikkfolka der, men dei skulle ikkje byrje med brenninga umiddelbart, dei måtte førebu arbeidet fyrst - ein halvtime tok det. I mellomtida gjekk me på ein liten marknad rett i nærleiken, der eg kjøpte ein halv kilo (!) nord-italiensk kyremjølk-ost som var litt salt men fordømt god. Når det gjeld ost har eg så eg klarar meg til langt over helgi, men drit i det. Halv ni var me attende, og då skulle me få sjå på kaffibrenning!

Fyren bak disken som hadde invitert oss ynskte oss velkommen, og geleida oss inn på den delen av butikken som ein kanskje kan kalla bakrom, sjølv om det berre er ein del av lokalet avskild med ein glasvegg. Det skadar vel ikkje ryktet å syna kundane at her brenn ein varene sjølv, det gjeld kaffi såvel som heimebrent. Uansett, me fekk ei innføring av sjefen sjølv, som fortalde korleis kaffibønene vart kasta rundt inni ein slags trommel som vart varma opp med gass. Temperaturen skulle opp i 150 grader celsius før det vart tømd direkte ned i ein slags behaldar og avkjøld med kaldluft. Ein kunne sjå gjennom ei lita glugge korleis bønene vart gradvis mørkare. Desse får dei importert i enorme sekker frå ymse land, Brasil sjølvsagt, men òg India og Colombia. Dei kjem med skall, men desse vert fjerna ved å utsetja dei for varmt vatn eller damp, eg fekk det ikkje heilt med meg, slik at skalet flassar av. Han synte oss sågar ein neve skall. Bønene var lysegrå, nesten grøne, før brenning. Når sjefen hadde funne ut at bønene var klare, noko han såg på augemål med å ta ut ei lita skuffe med nokre bøner i og inspisera dei, tømde han heile driten ned i behaldaren, der nokre skuffer roterte bønene og kjølte dei ned. Det lukta sterkt og ikkje ubehageleg, men kafflukt var det faktisk ikkje. Når bønene var tilstrekkjeleg nedkjølde, tømde han alt ihop ned i ein sekk. Sekkene med kaffibøner vert ståande på lagring i minst tre dagar: på denne tida trekkjer feittet ut av sjølve bønene slik at dei vert feittete og glinsande og luktar skapeleg. Møysommeleg altså. Så fort han hadde tappa bønene i sekken, slengde han nye bøner på brenning via ei trakt han på førehand hadde fylt opp over brennekammeret. Høgst interessant.

Wilhelm har diverre berre minimumskunnskapar i italiensk, tilstrekkjeleg for å kjøpa kaffi og grønsaker, men ikkje nok til å få innsikt i all kunnskapen sjefen for kaffibrenninga lira av seg. Det fekk derimot eg med meg. Han fortalde kvifor denne kaffien er så mykje betre enn butikk-kaffi, og det har rett og slett med å gjera at dei brukar automatiske maskiner for å brenna kaffien, og då havnar det ein heil del kaffibønner i miksen som burde vore plukka ut, altså bøner som er for mykje og for lite brente. Desse gjev ikkje særleg god smak. Dessuten vert kaffibønene tilsett vaselin (eller noko anna feitt, eg hugsar ikkje heilt) for at dei skal bli feittete og få glans, medan hjå dei brukte dei ikkje sånt og let heller feittet trekkja ut av bønene gjennom lagringa. Eg fann òg ut korleis ein lagar koffeinfri kaffi: ein let bønene trekkja i vatn før brenning, slik at vatnet trekkjer koffeinen ut av dei. Dette er ikkje noko dei gjer på butikken, dei får levert dei koffeinfrie bønene allereie behandla. Eg fekk mykje anna informasjon og, men det er for seint på kveld til at eg hugsar alt dette. Eg hugsar berre at han klaga si nød over at alle slike små butikkar, slik som kaffibutikken, bakeri, slakteri, ostebutikkar og slike kolonialar som spesialiserar seg på ei type vare generelt stadig gjekk dårlegare tider i møte. Eg kunne understreka elendet med å fortelja at i Noreg handla ein så å seie alt på supermarknader, og at om ein skulle koma over ein butikk som berre selde ein type vare, slik som dei gjer i Italia, kunne ein rekne med at det kosta det kvite ut or auget. Pinadø ikkje greitt!

Medan me stod og venta på at kaffien skulle verta tilstrekkjeleg brend, spurde han bak disken oss om kvar me var frå. Tyskland? Nederland?
- Noreg, svara eg.
- Åååååå jaha! Noreg, ja!, svara han, og stakk hovudet inn på bakrommet for å fortelja sjefen at me var frå Noreg.
- Aaaaaaa, sì sì sì! Norvegia!, svarde sjefen. Dei har med andre ord gått i undring om kvar me kom frå, og Noreg hadde dei høyrd om. Dei lurde på om me var frå Oslo, og det stemde for Wilhelm sin del. Eg budde til vanleg i Bergen, sa eg.
- Aaaa, sì! Bergen-e!
Han bak disken fortalde at han bakaren som jobba i nabobutikken hadde vore i Bergen og jobba på fisketorget der. Eit par minutt gjekk, og så kom denne bakaren, ein diger brande, inn og helste på. Han likte Bergen og Noreg veldig godt, og han hadde reist med hurtigruta og sett mykje fint. Men nord-Noreg var ikkje heilt det store, det var litt surt og vêret hadde vore ugreitt. Nordlys hadde han diverre ikkje fått sjå, men midnattsol hadde han vore ute for. Det var forvirrande greier, og eg sa meg einig. Sjefen i kaffibutikken var ikkje klar over fenomenet med midnattsol og mørketid i nord-Noreg, og då bakaren forklarte han dette, hadde han augnebryna oppi hårfestet. Ellers kunne bakaren konstatera at brød kosta frykteleg mykje hjå oss, og eg fortalde at eit brød kan kosta over € 3 (eg sikta då til speltbrødet som kostar omlag 30 kroner), noko fyren bak disken tok med vantru. Eg kan opplysa om at eit heilt brød her nede kostar omlag € 1, men det er turrare og seigare enn det heime.

Etter ein halvtime måtte me koma oss avgarde, då hadde me vel sett det meste av kaffibrenninga. Me kjøpte med oss eit hekto kaffi, det skulle berre mangla. Før eg reiser skal eg kjøpa med meg ein kilo kaffi. Faktisk kan dei vakuum-pakka varene om det er naudsynt, og det er det jo når ein ser korleis kofferten min vart handsama på veg ned.

Bilete:
Den usedvanleg blide mannen bak disken som fyrst inviterte oss
Ein kaffityst kar med segen ryggsekk som studerar brenneriet
Maskina som brenn kaffi
Ubrende kaffibøner, 32 kilo inkludert plastbøttene, som skal verta herleg drikke
Ute i butikken har dei meir enn nok bøner å ta av
Sjefen sjekkar brenningsgraden, dette ser lovande ut
Bønene vert tømde over i nedkjølingsdelen
Ferdig brende bøner til avkjøling, finst det herlegare syn?
I sekken med dei, og der skal dei få vera i nokre dagar. Då vert det bra.

Det er vel kanskje på sin plass å leggja til at det er Wilhelm som har teke alle desse bileta, ikkje eg. Det tyder vel at han har opphavsrett og alt, så tenk litt på det før de printar bileta i A3-format og tapetserar stova med dei!

Ekstrem skoslitasje

I dag har eg vore på ein rundtur i Roma sentrum, og det er ikkje for folk med livstilssjukdomar og dårleg blodomløp! Eg har ei liste med bøker eg skal/vil/burde få tak i medan eg er her nede, sidan mykje av årsaka til at eg har fått stipend til å reise hit er nettopp for å finna litteratur eg ikkje kjem over heime. Eg snakka med biblotekaren på instituttet som er ei hyggjeleg, aldrande dame som lyder namnet Germana, og ho fortalde meg kvar dei ymse bokhandlarane er, dei som kunne tenkjast å ha bøkene eg har på lista mi. Dei er slett ikkje greie å få tak på, eg fann ei einaste ei på eigahand i ein ordinær bokhandel, resten fekk eg beskjed om at eg måtte reisa rundt på spesielle bokhandlar og stader dei sel bruktbøker for å finna, sidan mange av desse forlengst er gått ut av opplag, og ikkje er dei akkurat bestseljarar heller, turre og snevre som dei er (eg nemner i fleng: teori rundt brevskriving som litterær sjanger på 1500-talet...). Plassane eg burde besøka låg spreidd utover eit relativt stort område, stort sett nær Pantheon og Vatikanet, så eg plana å ta ein turistrunde i same slengen og ordna meg nokre fotos eg kan syna fram i etterkant, berre for å gjera det klart at eg faktisk kan komma meg ut dørane på eiga hand.

Eg tok trikken til siste haldeplass, urban som eg er, og der fann eg det romerske Senatet frå hine hårde, noko eg dokumenterte godt med kamerat mitt. Apropos kameraet og andre ting, eg ifører meg skinnjakka når eg skal ut på slike turar, av fleire årsaker:
1) eg ser litt mindre tilnærmeleg ut, ja kanhenda ein smule sinister, og då får eg gå i fred - lommetjuvar går helst etter dei som ser ut som dei ikkje veit heilt kva dei driv med, så eg passar alltid på å gå bestemt og fort og å sjå tverr ut. Null problem;
2) eg treng lommer til å putta ting og tang i, helst setlaboki - denne bør ikkje berast i baklomma, då kan du likså godt hiva heile driten i elven;
3) eg ser litt ut som ein tøff italiano, og då slepp eg at folk tek meg for å vera utlending og snakkar til meg på engelsk - etter eit halvt sekel på universitetet tykkjer eg det er forjævlig å måtte kommunisera som ein annan turist!

Altså, eg tok bilete av Senatet og gjekk vidare. Ikkje langt derifrå ligg Pantheon, eg er litt usikker på kva dei dreiv med der, men eg tok bilete. Eg tok og bilete av det som ligg rett i glaninga om ein snur ryggen til ærverdige Pantheon, ein ikkje fullt så ærverdig McDonalds-restaurant! Derifrå gjekk eg til ei bru som eg kryssa og der skulle det ligga ein bokhandel eller noko som heiter Bonacci, det er eit forlag som sel bøker som handlar om smale, smale ting. Bokhandel var det liksom ikkje, eg leita lenge og inni eit hus som eg tok for å vera eit boligkompleks fann eg kontora til sjølve forlaget. Dei selde bøkene sine ja, og eg fekk stroke ei til frå lista. Vidare gjekk eg mot Vatikanet, greidde sågar å gå meg litt vill på vegen, og tenkte eg skulle ta ein tur innom og sjå til paven. Diverre for paven var det ein kø frå helvete (!) for å komma inn dit, så eg stod utanfor og tok bilete, det var bra nok for meg. Vidare leita eg i sikkert ein halvtime for å finna ein bruktbokhandel, og der fann eg ytterlegare ei bok eg ville ha. Betjeninga var særs fornøyeleg, så eg kan anbefala denne, eg hugsar berre ikkje namnet. Dernest gjekk eg temmeleg langt for å finna ein bokhandel som ikkje hadde noko av dei eg hadde på lista, men eg fekk verdigfulle tips om ein stad eg burde gå. Difor gjekk eg attende til brua og over denne for å finna den tidlegare nemnde bokhandelen, og på veg dit kom eg over ein Ferrari-butikk. Her hadde dei fyrst og fremst Formel 1-bilen Kimi Räikönnen køyrde i fjorårssesongen, eg tok bilete av den pluss rattet og motoren som låg på utstilling. Eg tykkjer ikkje Ferrari er mykje å slengja ræva i taket etter, men litt stas var det loll. Dei selde sjølvsagt mykje Ferrari-effektar der, men det var så ugudeleg dyrt at eg mest vart på gråten over kva verda har kome til...

Eg fann til slutt bokhandelen eg hadde vorte anbefalt, men den var stengt. Det meste i italia stengjer i to timar midt på dagen, så eg måtte venta i 40 minutt. Eg kjøpte eit lite stykkje pizza til blodpris (turistområde) og ei avis, og rota litt rundt i ein ordinær bokhandel. Då butikken opna att, fann eg ut at dei ikkje hadde noko eg leita etter, men dei råda meg til å oppsøkja ein annan bokbutikk. Eg leita litt for å finna denne, og i den prosessen fann eg ytterlegare ein bokhandel der dei selde alt dei hadde til halv pris. Eg kjøpte meg ein italiensk litteratur-encyclopedi til € 7 og fann omsider denne bokbutikken eg var på jakt etter. Her hadde dei faktisk ei av bøkene eg ville ha, det stod på datamaskina, og ekspeditøren gjekk overmodig i gang med å leita den fram. Diverre var den ikkje å finna nokon stad, og det heile enda med at fire tilsette sprang rundt og leita etter denne eine boka medan eg, sliten og jævlig, sat på ein stige og henta meg inn etter mykje gåing. Etter godt og vel ein halvtime måtte dei krypa til korset og konkludera med at dei ikkje hadde den likevel, det beklaga dei valdsamt, men eg sa det var greit og takka for hjelpa. Så gjekk eg ei mjølkerute til trikken, tok bilete undervegs, og køyrde heimover.

No var det ikkje berre plankekøyring å komma seg heimatt og slengja seg på senga i fosterstilling, for mørkret seig på under trikketuren. Mørkret sig faderleg fort på her nede, det er så nære ekvator, så på 10 min var det meir enn dunkelt ute. Eg gjekk av omlag eit stopp for tidleg, og måtte venta i over 10 min på neste trikk. Då presterte eg å gå av for seint og måtte gå ei lengre rute heimatt, men då var eg så sliten at det knapt gjorde noko skilnad. Vel heime dinerte eg, så gjekk eg ut og handla vatn og så dusja eg. No har eg skrive blogg og lasta inn bilete.

Ellers kan eg informera om at vaskedama frå instituttet var innom og gjorde reint. Det var heilt greitt, men både her i leiligheita og på instituttet har dei no bytt ut dei gamle kaffikokarane med nye. Det høyrest kjekt ut, men det er det slett ikkje - desse lagar særs vond kaffi dei fyrste 5-10 gongene, før kanna vert impregnert med kaffifeitt. Jo lenger ein brukar slike kanner, desto betre smakar kaffien, og dei som stod her var godt brukte. Det betyr at me må slita med dårleg kaffi nokre dagar før kannene vert "innkokte", og det er litt drit. Eg har ellers kjøpt ein yndig liten kaffikokar til meg sjølv, berre sjå her:
Kaffikokar til ein person av kvalitetsmerket Bialetti, kjøpt for € 11.

Her er bileta frå rundturen:
Senatet, der Cæsar måtte bøta med livet
Pantheon, flott bygning
Ikkje fullt så flott bygning over plassen for Pantheon
Eg mistenkjer dette for å vera ei kyrkje
Smukk bru på veg til Vatikanet
Vatikanet sett utanfrå
Ein ekte hest! Desse var det mange av, turistane likar tydelegvis å køyre hest og kjerre...
Dette er faktisk køen for å komma inn i Vatikanet
Tidene forandrar seg: her har me ein høgareståande religiøs person som slit med tastelåsen på mobilen
Eit aldeles briljant eksempel på typisk italiensk parkering
Ein ekte Ferrari, sjå hjulopphenget
Motoren frå 2000-sesongen, den er ein V10 på 3 liter som yt meir enn 700 hestar. Det sparkar godt ifrå!
Gamle søyler, eg veit ikkje kva dei høyrer til
Ein turistattraksjon, men eg anar ikkje kva for ein

Til slutt eit luksusproblem: Parmaskinka set seg alltid fast mellom tennene når eg et frukost!
Takk for merksemda.

Røvarkjøp

Desse røvarkjøpa hender titt og ofte, men det varierar korvidt det er kjøpar eller seljar som er røvar. I det siste verkar det som om det er eg som har gjort det kvast, men det gjenstår vel å sjå. Det byrja med her om dagen, trur det var fredag, då eg og Wilhelm, han eg deler leiligheit med for tida, var på veg heim frå instituttet. Ikkje så agaslaust langt frå der leiligheita ligg kom me over ein staseleg kaffibutikk, og det var ikkje småtteri dei dreiv med der. Dei brenn kaffien sjølv, ein kunne sjå eit svært kaffibrennarmaskineri bak ein glasvegg og ei halvgamal kjerring som dreiv og sysla med den. Lukta var særs fornøyeleg og dei hadde ein glasdisk med kaffihyller fulle av ferskbrend kaffi. Eg ville vera storkar og gjekk for dei dyraste bønene, dei som kosta € 1,60 pr. hekto, noko som vel mest er for spottpris å rekna, ein skal ikkje mykje ned i pris før det er like dyrt som Friele kaffe, og om nokon argumenterar for at desse kan konkurrera på smak skal eg personleg amputera smaksløkane på vedkommande med forskjærskniven som høyrer til leiligheita (og den er ikkje mykje skarp). Nok om det, eg kjøpte eit hekto i fyrste omgang og seinare komma attende og kjøpa meir om det fall i smak, og eg vil i høgste grad sei at det gjorde nettopp det, eg trur knapt eg har drukke noko meir velsmakande enn det her. Eg skal i morgon gå til innkjøp av ei artig liti kaffimaskin og leggja ut bilete av den.

Det var fredagens røvarkjøp, laurdagen gjorde eg nokre kjøp òg, men det var meir av ordinær sort: bøker. I dag var dagen for fleire røvarkjøp, eg og Wilhelm la planar dagen i førevegen. Eg var oppe tidleg til sundag å vere, og så inntok me frukost på ein kaffibar nær ein trikkehaldeplass. Så tok me trikken til ei gate som går langs vestsida av Tevere der det er marknad kvar sundag. Det er ei gate på godt og vel ein kilometer og er ikkje dårlegare enn Camden, sjølv om det er mange bodar som sel akkurat same skiten. Eg freista å finne meg ei setlabok, men trass i sikkert 10 bodar eller meir som selde slike fann eg stort sett dei same alle staden. Dette gjaldt ikkje alle bodane, eg fann sågar ei bod der dei selde bøker som var av det meir eksklusive slaget. Eg kika på ei som såg ut som den hadde vore igjennom nokre krigar, og riktignok, den var frå 1657. Prisen var € 250, så eg la den kjapt attende. Ein annan stad selde dei kaffikokarar og anna brukt (og reingjort) kjøkenutstyr frå 40-åra, men ikkje alt såg ut til å vera i forskriftsmessig stand så eg la ikkje att pengar der. Derimot la eg att peng i ein bod der dei selde brukte jakker, dressjakker og tilsvarande, eg fekk meg ei dressjakke som ikkje er av nyare dato men som ikkje er meir brukt enn at lommene framleis er sydde att. Denne kosta € 35, og det er bra. Eg kjøpte meg òg det styggaste slipset eg har sett sidan eg var på bingo i Ljosheim på byrjinga av 90-talet. Bilete ligg nedanfor.
Ellers kjøpte eg eit metallfilter til eine kaffikanna i leiligheita, den måtte bytast ut, og eit latterleg billig og lite kamerastativ, kva eg enn skal med det. No sit eg heime og et turre småkaker og drikk vatn, i morgon har eg tenkt å atter berika instituttet med mitt nærvær. Eg må og finna ein universitetsbokhandel, men det blir seinare i veka. Eg må spørja meg fram fyrst.

Eit utandørs reklameskilt eg tok bilete av, sjå om de ser kva som fanga merksemda mi
Eg tok eit bilete medan eg venta på trikken, slik ser det ut der
Her hang dressjakka eg kjøpte, no heng den i klesskåpet mitt
Ein bod med mopeddelar, rustningar, sverd, og desse kjekke skytevåpna her
Il gran finale: slipset eg kjøpte, sjå kor stygt det er då!

Ting og tang, særleg fuglar, i Roma

No har eg fått slege meg litt ned her, eg har ikkje mykje å klaga over. Det einaste er kanskje at vêret verkar litt trugande, at det er i overkant høg luftfuktigheit midt på dagen, og at trafikken er i kjend Italia-stil, det vil seie at haldninga er "bånn gass og til helvete med alt og alle". Slikt er eg van med. Det med luftfuktigheita var likevel ei lita overrasking, eg hadde teke med meg skinnjakka mi og alt, særleg for å kunne ha setlaboki på innelomma, men den heng trygt på ein knagg og der blir den nok ei stund. Då eg i forigårs gjekk til instituttet for fyste gong var eg ikkje heilt trygg på vegen, eg gjekk dit eg skulle til eg nesten var framme, då tok eg ein forkjær sving og hamna på feil plass. Det er skit når det er så kuppert terreng som det er her, og med ei luftfuktigheit på 90% følest 20 varmegrader som 30. Eg var difor meir klam enn eg sette pris på då eg kom fram, og sidan eg hadde lagt att heime tekstane eg skulle lesa på, gjekk eg tidleg heimover, shoppa meg ei bok og gjekk heim og dusja.
Leiligheita eg bur i er ikkje så verst. Me er fire personar her: underteikna, ein mann som tek nokre kurs her nede som bur på naborommet, og to jenter som deler eit rom. Dei to siste reiser i morgon tidleg og kjem ikkje attende (iallefall ikkje foreløpig). Eg har teke nokre bilete av rommet mitt og den tilhøyrande balkongen:

Utsikta frå balkongen, eg bur ved ei rundkøyring...
Autentisk romersk gate
Rommet mitt

I dag hadde eg ein meir effektiv dag på instituttet, men takterrassen er for freistande til å liggja unna. Eg var eit par turar oppom og las litt i ei bok og åt lunsj der. Utpå ettermiddagen sat eg i andre etasje og las og skulle berre nett kika ut vindauget for å sjå om det kom regn, sidan eg hadde tenkt meg heimover i overskueleg framtid. Då såg eg noko i det fjerne som såg ut som ei blanding av nordlys og røyk, og det tok meg eit drøyt minutt å innsjå at det var ein svær flokk med trekkfuglar som flaug i formasjonar. Eg sette meg ned og las ei stund, og mista til slutt konsentrasjonen på grunn av eit spetakkel som minna mest om lyden i ein dyrebutikk. Då eg keik ut vindauget såg eg at desse enorme mengdene med trekkfuglar hadde samla seg i trea utanfor instituttet, så eg treiv kameraet og sprang opp for å dokumentera det ei gong for alle. Det var eit klokt val, for dei sette i gong med eit show som var i overkant drugt. Det kan ein sjå på bileta. Det ser ut som brune skyer, men det er fuglar. Og ikkje så reint få heller:

Terrassen eg ofte sit på
Litt utsikt
Litt betre utsikt, sikkert ein attraksjon
Enno meir utsikt
Fuglane kjem!
Her set dei i gong med å vise seg fram for folk
Ein av desse fugle-skyane eg snakka om, høg konsentrasjon
Enno ei slik sky
Bånn gass her

Film som demonstrerar betre enn herleg nynorsk kor sjukt det såg ut
Enno ein film, om du ikkje har fått nok

Ellers er det fint lite å skriva heim om, bokstavleg tala. Avisene her nede har ikkje mykje å fortelja utanom Obama-stoff, unnataket er at ein full og rusa sigøynar meia ned 11 personar utanfor sentrum i Roma med bilen sin (ein Volkswagen, til opplysning), men alle overlevde og befolkninga der er forbanna på sigøynarane som, eg siterar, "berre køyrer i fylla og lagar bråk". No er eg trøytt og skal løysa sudoku på sengekanten før eg sloknar totalt. I morgon skal eg, ja nettopp, studera. Eg har jamvel planar om å kjøpa meg is.

Installasjon

Det vil seie at eg no såvidt har installert meg i Piazza Scotti i bydelen Trastevere i Roma, og eg har vore så heldig å fått installert meg trådlaust nett som ein av naboane her eig, og det var litt over forventing. I utgongspunktet har me internett berre på instituttet, men å kunne nytta Skype etter klokka 21.30 er berre kjekt. Her og no er eg halvveges i koma, et kjeks med nostalgisk preg og drikk vatn med litevetta kolsyre i, medan eg følgjer presidentvalet i USA (sjølv om det eigentleg bryr meg akkurat der...).

Eg trur det mest omsynsfulle er å ta føre seg dagen kronologisk, mest av alt for mi eiga skuld.
Eg var i seng ved midnatt og vakna brutalt kl. 03.55 (deretter kl. 03.59 og kl. 04.10, for å vera sikker), stod opp og åt ein kjapp og ikkje altfor omfattande frukost, drakk kaffi og forbetra munnhygienen, før eg sa adjø og gjekk. Flybussen var eit kvarter forseinka. Eg hadde ikkje overvekt. Kjøpte meg sudoku-bok til flyturen (eg er god). Flyturen til København var overraskande fin, det vart dagslys ein gong mellom Bergen og Skagerrak, og det var ikkje verst å sjå. Eg kan rapportera om at høgareliggjande fjellområde i Rogaland og Agder-fylka er godt snødekte.
I Danmark var det eit par hakk keisamare, trass i fin flyplass. Eg fann meg til slutt ein dyr kafè der dei hadde frukosttilbod, rugbrød og "mælk", og ikkje altfor god kaffi. Eg betalte med euro, men fekk att veksel i danske kroner, 60 DKK. Eg prøvde å verte kvitt desse utan å vera direkte ufornuftig, men enda berre opp med ei dagsfersk utgåve av La Reppublica, italiensk riksavis som eg i skrivande stund ikkje har lese i enno. Flyet frå Danmark var 20 min forseinka. Turen var prega av ein god del turbulens. Eg var oppteken med sudokuen då dei nedsminka flyvertinnane kom forbi med mat-tralla si, og dermed fekk eg ikkje brukt dei 50 danske kronene på lunsj, for dei var effektive og såg seg aldri tilbake. Eg kom iallefall fram til flyplassen i Roma, men den er litt lei å orientera seg i, og då eg hadde fått bagasjen (og då eg vippa kofferten opp på hjula, kom der ein lyd som ikkje kom då eg gjekk heimefrå - ingenting var øydelagd, fann eg ut, men det var ei einaste røre inni) brukte eg ei god stund før eg fann ut kva tog eg skulle ta for å enda opp på stasjonen i Trastevere og ikkje på hovudstasjonen.
Vel framme i Roma sentrum tok eg taxi til Det Norske Instituttet og vart teken vel imot. Eg hadde inntrykk av at det var eit særs fint institutt, men eg hadde svinlågt blodsukker. Tok taxi til leiligheita eg er i no. Helste på to kunst-studiner som bur her òg. Fekk roa meg litt og skulle ut og handla meg etterlengta italiensk pizza, då torevêret sette i gang med ei slik styrke at eg knapt har sett liknande, det piskeregna og var lyn overalt. Eg måtte venta til det roa seg og gjekk og tok ut peng og kjøpte 800 gram pizza og ein cola (!) som eg fortærte på eit kvarter. Då var det kanskje 6-7 timar sidan eg hadde ete sist. Så gjekk eg ein runde og handla litt naudsynte ting, dusjesåpe og sjampo, samt banan og nokre småkaker eg åt eindel av i Padova og som eg har sakna sårt. I morgon skal eg følje dei andre til instituttet slik at eg lærer vegen av dei andre før dei reiser (småpikene reiser fredag).

No er klokka 21 og eg tenkjer på å ta kvelden. Slå den!

Børsting av støv!

Og det er sjølvsagt bloggen det skal børstast støv av her: den har koagulert fullstendig, men det er ikkje så rart sidan eg har vore i Noreg omtrent sidan eg kom att frå Italia for 1 år og 4 månader sidan. Det skal det no verte ein brå slutt på, for eg skal til Roma.

No har det seg derimot slik at Universitetet i Oslo ser det hensiktsfullt å gjera seg av med litt peng, og sidan eg har argumentert så sterkt for at det er naudsynt for meg å reisa til Roma og få grava litt i biblioteka der, har dei forært meg ein ansjåleg sum som skal halda både til leiligheit (som dei disponerar der nede) og mat, for ikkje å snakka om relevant litteratur. Eg argumenterte ikkje for kor naudsynt det var for meg å få eit herremåltid til 50 kr og mogelegheita til å supa konsentrert kaffi samt å kunne gå uandørs i t-skjorte utan å skada luftvegane, men det trur eg dei las mellom linjene. Det skal iallefall verte mykje av alle ovanfor nemnte aktivitetar, samt ein heil del turisme. Og når det er sagt, så reiser eg ikkje til Roma i høgsesongen, og det trur eg kan vera ein fordel av dei reint sjeldsynte.

Eg reiser i morgon tysdag den 4de november, noko som gjev med ei eineståande mogelegheit til å få underskot på søvn. Årsaka er at flyet går kl. 06.55, og då bør ein helst ligga langt unna slumrefunksjonen, iallefall viss eg skal rekkja innom Tax-free'en og kjøpa Toblerone. Eg skal heilgardera meg dobbelt med to alarmar på klokkeradioen, alarm på både min og Henriette sin mobil og kanskje òg skal eg setja alarmen på på anlegget mitt. Kjem eg meg ikkje opp då, har eg pinadø ikkje fortent å reisa til Italia att!

Eg reknar med å ta frukosten på flyet, rapport om dette føljer seinare. Eg har ete flymat før, og eg veit kva eg snakkar om (60kr for ein kavring med ei tilårskomen agurksjeve på). Og vert bagasjen min forseinka vert eg gudhjelpemeg forbanna, for kjem eg meg ikkje på Det Norske Instituttet i Roma innan kontoret stengjer må eg ta inn på hotell og då bør Europeiske forsikring ha teke på seg sine gildaste bukser - spanderbuksene!

Ny blogg!

Sidan det ikkje er stort meir å skrive om her, har eg istaden funne eit anna tema som det derimot er mykje å skrive om.

På sida hankaslaust.blogspot.com har eg ein blogg som strengt tatt ikkje fungerar som blogg men som ei samling av lokale ord og uttrykk frå Lærdal. Det er ein forutsetnad for at sida skal kunne oppdaterast frå tid til annan at folk sender inn forslag. Dette er ei oppmoding ja, heilt korrekt. Inntil vidare har eg ord nok til å halda det gåande eit par veker.