Årets første fjelltur

Ja, det er nesten sant. Det er ikkje fjell her i området, men ellers er det inga overdriving. No skal de høyre:
Mattia, ein italienar eg kjenner som har budd i Bergen sidan i fjor haust og som kjem frå Padova, kom heimatt før helga. Han skal vera her på ubestemt tid. I går hadde eg sett meg ned på rommet mitt og såg fram til å grava meg langt ned i ei blå grammatikk-bok som eg såvidt har fått snust på, då han sendte melding og lurte på om me skulle finna på einkårt. Eg var eigentleg ikkje vond å be. Han har bil, så me tok ein runde utanfor byen for å sjå området rundt.

Først fekk eg sjå industriområdet som ligg rett utanfor bymuren (byen er som kjent omringa av ein gammal mur og ein kanal med skittent vatn). I dette området er det mykje invandrarar som ikkje har integrert seg særleg bra, og sjølv på dagtid kan det vera litt risikabelt å sprada rundt der og sjå rik ut. Eg hverken spradar eller ser rik ut, og eg har heller ikkje tenkt meg ut i det området, stygt som det var.

Etterpå køyrde me litt sørover til ein liten tettstad som eg ikkje hugsar navnet på. Det gjekk fort, for Mattia er italienar og trafikkreglane er svært relative her nede. Denne vetle plassen ligg ved ein ås, og det er fine gater oppover åsryggen. Oppetter ligg det kyrkjer og sånt, og inni ei lita kyrkje var det sågar påkledde skjelett på utstilling i hyller. Det er heilage munkar som har tatt kvelden. Temmeleg makabert. Det kosta peng å gå opp trappa til toppen av åsen, så det lot me vere for denne gong.

Deretter køyrde me til ein liten stad, som og ligg på ein slik ås, som heiter Arquà Petrarca. Her budde Petrarca på 1300-talet, og ein kunne sjå huset hans. Sikkert fint hus, men det gjekk ikkje an å stikke innom denne dagen. Typisk. Ellers var det ein grusomt fin stad, men med mykje stigning. Stigning er ein uting når temperaturen er i grenselandet 30 grader, men det var mange små kafear. Me måtte ta ein pitstop der, og det gjorde susen.

Etterpå råkøyrde me til ein plass litt utanfor allfarveg, som det heiter. Her var det autentisk norsk vegstandard. Hadde det ikkje vore for skilnader i vegetasjonen hadde det vore omtrent som å køyre framover dalen. Me parkerte når me ikkje kom lenger og gjekk langs ein sti på veg til ein klosterruin (her kjem overskrifta inn i biletet). Stien var litt bratt, ikkje så bratt som oppover mot piggstein, men bratt nok for meg som ikkje akkurat har vore i hardtrening dei siste åra. Dette var ein av dei høgare åsane i området, kan tenkja meg at den var på omtrent 400 meter. Me hadde ikkje med oss vatn, og det var kjedeleg, men det gjekk lell. Me gjekk sikkert i nærmare ein halv time før me var oppe. Det var utruleg fint der, ruinar og alt, og utsikta var temmeleg flott. Området rundt er heilt flatt, og desse åsane er eit resultat av vulkansk aktivitet så det ser ganske rart ut. Utsikta var bra, men lufta her i området har det med å vera stilleståande så det var ganske disig. Og varmt. På ein klår dag kan ein sjå havet, i går var det slett ikkje mogeleg. På veg nedover lærte eg Mattia å blåse på grasstrå. Fantastisk.
Etterpå vart eg transportert heim, vaska klede, kjøpte meg ein pizza med oliven og tok meg ein grundig dusj. Eg var innsmurt med støv. Det er lite nedbør her nede og det er støv overalt.

I dag har eg vore på politistasjonen og henta opphaldstillatelsen min og kjøpt bananer og appelsiner på marknaden. Eg vurderar å lese. Eg er stiv i skinkene etter fjellturen. Forresten, eg har ikkje bilete frå turen. Eg gløymde å ta med kameraet og mobilen var nesten tom for batteri slik at eg ikkje kunne ta bilete med den. Det får bli ein annan gong.

Rrrrrrr....

Medan eg sat her og venta på at blogg-sida skulle lasta opp, sat overvar eg ein samtale med to spanjolar og ein brasilianar, sistnevnte klarar ikkje å uttale skarre-r. Det er vel noko språkleg heller enn talefeil, men eg studerar italiensk og ferdig med det. Forøvrig både skarrar og rullar dei på r-ane her.

Det er merkeleg kor mykje støv som finst i Italia. Hybelkaninane nærmast sprutar fram, dette er verre enn når eg budde i Nygårdsgata. Der var det ille, men her er det heilt sjukt. Kanskje fordi alle husa er laga av betong og ikkje tre? Det er no berre ein teori, men kanskje støv legg seg lettare på harde overflater. Eg er iallefall lei av å kosta annankvar dag, og kvar gong eg sleng teppet over senga mi om morgonen kjem desse abnorme fnugga flygande. No har dei byrja å blanda seg med nokre løvetann-lignande kvite fjon som svevar omkring i lufta og kjem inn gjennom vindauget. Og vindauget MÅ stå ope, for no er det farleg heitt her nede. Og fuktig, ikkje minst. Eg snakka med ein som er herfrå men som bur i Noreg, på msn. Han hadde høyrd frå familien at det var usedvanleg varmt her nede, mykje varmare enn normalt. I avisene blir det og via eindel stoff til dette, for det er lite nedbør og mykje varme og situasjonen er prekær. Dei store elvene har nesten ikkje vatn og kornet brenn seg. Dette blir spennande. Takka vere varmen klarar eg knapt å sova om kveldane, men det kan jo hende eg venner meg til det etterkvart.

Det er, uansett vêr og vind, nasjonaldag i Italia i dag. Eg kan ikkje sei eg har merka mykje til det og det er eg takksam for. Det einaste må vera at dei fleste butikkar er stengde. Eg sleit i gårkveld med å finna ut korvidt det er forelesningar på nasjonaldagen, for slikt blir jo feira i ulik grad. På lista over fridagar på universitetet sine sider stod det opplista fridagar, jul og påske og det der, men 25. april stod det ingenting om. Til slutt konkluderte eg med at det var forelesning, og på veg opp på rommet mitt spurte eg nattevakta. Han fortalte at nasjonaldag = sundag, og det var det. Eg fekk ein liten forelesning om kva nasjonaldagen betydde og, som rein bonus.

I dag har eg lese eindel. Litt utpå tok eg meg ein rolig spasertur i ukjent lende. Det var lite traffikk og varmt og jævlig på rommet. Eg fekk sjå eit par ting. Først kom eg over ein brannbil og nokre brannmenn som var i gang med å sløkkje ein grasbrann. Det tok eg bilete av.

Deretter fekk eg sjå den meir industrielle delen av byen med breie vegar og gode greier. Og ein heil del minoritetsungdom som såg rart på meg og ryggsekken min, eg byrja nesten å mistenkje dei for å ha lyst til å stele den. Eg gjekk på bestemt måte forbi dei og dei skjønte vel at eg var for tøff for dei. Så gjekk eg langs ei lita elv gjennom eit slags parkområde der eg tok meg ein pause og drakk vatn. På veg heimover, eg gjekk ein slags rundtur, kom eg til eit punkt der eg kunne velje mellom å gå langs elva eller over ein liten høgd. Eg valde høgda og der observerte eg to ungdommar med usunne haldningar som satt ved sida av vegen og lagde seg heroinsprøyter medan samtalen gjekk. Det var eigentleg ei ubehageleg rute å velje, for vegen var full av brukte sprøyter, slik at eg måtte passe på kvar eg gjekk. Omtrent som når ein går tur fram på dalen etter at Inge har slept ut kyrene sine, altså. Men eg vil heller planta dei kvite joggeskoa mine i ein stor drit enn å køyra ein brukt sprøytespiss inn i fakultet-til-fakultet-skoa mine!

Hjernen treng vatn!

Og ikkje så reint lite heller, har eg erfart. Med himmelhøge temperaturar (26 grader i skuggen i dag) treng lekamen min meir vatn enn heime i Noreg, der mitt inntak av vatn hovudsakleg kjem via kaffi. Og koffein dehydrerar så det skulle jo berre mangla at humoren ikkje blir litt turr. Her nede må eg drikka mykje meir vatn, og takk og lov så er det mykje billigare enn i Noreg. Eg veit ikkje om italienarane drikk vatn frå springen, men eg gjer det ikkje for alt i verda etter den no så famøse skjærselden eg var i etter turen til Russland.

Eg har iallefall sett meg føre å drikkja mykje vatn for å unngå den dundrande hovudverken ein får om ein ikkje gjer det. Eg er som ein Suzuki - som skapt for norske forhold. Det betyr at her nede må eg gå og supa i meg vatn heile tida. Det finst to typar vatn i butikkane, med og utan kolsyre. Eg held meg til sistnevnte, fordi det er litt sparsommeleg med kolsyra og det smakar litt, tja.. salt. Og det er forfriskande. Eg kjøper desse flaskene i halvlitrar, helst i ein sekspakning. Trur dei går for 2 kroner flaska, kanskje litt meir. Eg bankar lett nedpå fire-fem av desse i døgnet, og eg må ta toalettpause både titt og ofte for å kvitte meg med overskotet.

Her i dag oppstod det såleis ei lita krise: eg var praktisk talt tom for vatn. Klokka var då ca. 11 og eg hadde nyleg stått opp og ete litt, og skulle lesa om ein fyr som heiter Bembo og som daua allereie på 1500-talet etter å ha skapt ein slags språkleg standard i landet på den tida. Men han drit me i. Eg kjente at det pulserte litt inni hovudet og forstod at her var det bruk for vatn. Og sidan kjøleskåpet var tomt måtte eg ned i førsteetasje og kjøpa meg ei flaske på automaten der. Då viste det seg at eg ikkje hadde småpeng att, berre setlar. Automatane her i landet tek ikkje sedlar (men du verda som dei et myntar), og då hadde eg ikkje anna val enn å snøra skoa mine og stikka bort på ein liten butikk rett borti her som stort sett held ope heile tida, inkludert søndag. Denne søndagen var dog ikkje inkludert, og det passa meg uhyre dårleg. Difor gjekk eg likegreitt ned til sentrum for å ordna meg myntar og samtidig få meg noko som minna om frisk luft. Eg kjøpte meg ein is (kvit sjokolade og mørk nougat, fy faen), og gjekk heim med myntane. Vel heime henta eg meg to flasker frå automaten og drakk dei kjapt opp. Ei flaske i kvart kne. Etterpå gjekk lesinga greit, men gubbevaremevelkara så kjedeleg.

Seinare i dag, når eg hadde vore og kjøpt meg pizza på ei lokal pizzasjappe, oppdaga eg at den vetle butikken plutseleg hadde opna. Eg benytta sjansen og kjøpte meg ein seksretters. No skal eg på urinalen, og så skal eg leggja meg.

Fleire diverse saker

I ettermiddag sat eg nesten åleine på "data"-rommet og leste sogn avis på internett, då ei som jobbar på erasmus-kontoret kom innom og lurte på om eg ville late meg filma i eit par sekund. Årsaka var at utvekslingsorganisasjonen Erasmus er 20 år i år, og alt eg skulle sei var "gratulerar Erasmus" på mitt eige språk, altså norsk. Eg forstod det sånn at det var andre erasmusstudentar som gjorde det samme. Uansett, eg lot meg filme og for andre gong på under eit år havna eg framfor ei kameralinse. Førre gongen var som kjent (eller ukjent) på turistkontoret i Lærdal der eg jobba i fjor sommar. Eg vart filma av eit tysk tv-team, i den grad ein kan kalle to personar eit team, medan eg stod bak skranken min. Fortset det slik kan Aleksander Zwart venta seg beinhard konkurranse om relativt kort tid. Uansett, eg uttalte dei to orda og det var det. Det heile verka temmeleg amtørmessig. Eg vurderte, i og med at dei som filma jo ikke kan norsk, å dra på litt og sei noko sånt som "Fingøøø ha slek .. eh, grattulera no rao, Rasmus!", men eg fekk meg ikkje til å gjere det. Viss eg vert filma i anledning 30 års-jubileumet lovar eg å gjere det.

Utanom dette opptrinnet har eg kjøpt blad i dag. Eg skal forklara nærare: mykje av studeringa mi her nede går for tida ut på å lese om gammal italiensk lyrikk, Dante og Petrarca og dei karane der, nyare italiensk litteratur, samt diverse bøker eg les på eige initiativ. Pluss eidel grammatikk og sånt. Eg vil nødig bli for finkulturell, det tek seg dårleg ut i Lærdal der det mest finkulturelle som har blitt observert er nyttårskonserten med Wienerfilharmonikarane (observere er ei overdriving her, folk søv under konserten for å greie å halde seg vaken gjennom nyttårshopprennet i Garmisch). Difor har eg altså kjøpt eit blad som heiter Oggi, som skal hjelpe meg med å bli mindre finkulturell og meir type grasrot. Eg skal forklara enda nærare: Oggi er eit slags kulturelt tidsskrift som vart etablert av ein italienar som heitte Longanesi. Kort fortalt var han ikkje berre forleggjar, han var den som i Italia introduserte og etablerte fotojournalistikken. Inntil då hadde tidsskrifta illustrasjonar istaden for foto, men Longanesi sin teft for grafisk design og sånt gjorde sitt til at foto vart brukt istaden, med stort hell. Dette la ting til rette for ein ny type journalistikk, nemleg fotojournalistikken. Og Oggi (som betyr "idag") var eit av tidsskrifta han grunnla. No veit me kva fotojournalistikk betyr i dagens samfunn, og framsida bestod av ei rekkje bilete av Berlusconi med unge og lettkledde kvinner. Dette prega også innsida av bladet, det viser seg at Berlusconi har vore på Sicilia på ein hemmeleg ferie der han hadde selskap av desse damene som var gamle nok til å vera barnebarna hans. Litt tarveleg tekst var det også til bileta. Einste forskjellen eg kan sjå på bladet Oggi og det for oss meir kjende Se & Hør er at sistnevnte har tv-guide bakerst (som jo er grunnen til at folk kjøper bladet), medan Oggi ikkje har det.

Eg kan også kjapt nemne kva som skjer her i helga: det store maratonløpet i Padova. Det betyr at all trafikk stoppar, og at museuma held ope gratis. Eg skal vera heime og lesa i morgon.

Diverse ting

Overraskande nok har det ikkje skjedd noko spennande eller revolusjonerande her nede, så eg har ikkje noko valdsamt interessant å fortelje om. Det eg derimot kan tilby er små opplysningar av triveleg art som ein kan tenkja på og filosofera over, om ein ikkje har anna å gjera. Etter mi meining burde ein verkeleg ha betre ting å gjera enn det, men no er jo ikkje alle så nedgravd i bøker som eg er. Sympati mottas med takk.

For halvanna veke gjekk eg, som tidlegare omtala, på marknaden og kjøpte meg eit Bonsai-tre. Eit ekte eit, vel å merka. Skitbillig og ganske stilig. Det har vore i ferd med å daua i ei veke no, og no gidd eg ikkje vatna det eingong. Eg har leika med tanken på å potta det om, men det blir liksom litt for dumt. Først tenkte eg at det ikkje hadde godt av å stå inne på rommet heile dagen, fordi det er litt tørr luft innandørs og aldri så lite mangel på sol. Difor satte eg den utanfor vindauget mitt, og då daua den omtrent tvert. No ser den tusken ut, men det skal den få lov til å gjera. Eg skal plukka av alle dei små blada og la den stå på rommet mitt som eit slags skjelett. Det ser ikkje pent ut, men eg slepp å vatna det.

Samme dag som eg kjøpte bonsai-treet kjøpte eg meg ei slik kaffikanne som eg har heime i Noreg, berre i ein litt mindre og mykje billigare version. Det kunne eg verkeleg ha spart meg, for kaffien som kjem ut av den er så vond at eg kvir meg for å slå den ut i vasken. Det har sikkert å gjera med at den er billig og svært lite brukt, men eg trur mest av alt at det er fordi eg har blitt vand med italiensk krut-kaffi, og då smakar alt anna sølevatn. Uansett, den kosta 4 euro og det har eg råd til. Den skal få ein sjanse til på å laga noko drikkande, og hvis den mislykkast skal eg høgtideleg arkivera den i containaren.

Om ikkje utgiftene på kaffikanne og planter er så høg, har eg brukt eindel pengar på bøker. Eg er avhengig av å lesa noko på senga før eg sloknar, ellers sloknar eg ikkje. Eg har tidlegare lest romanar me har som pensum (eller anbefalt litteratur) i moderne litteratur-faget, og det har vore fornøyeleg, men eg har måtta kjøpe fleire bøker ettersom dei vart leste ut. Eg held no på å jobba meg gjennom den svært velkjende boka av Moravia som heiter Gli indifferenti, på norsk veit eg ikkje kva den heiter. Det er ein debutroman, forfattaren skreiv den som 18-åring, eg slit med å lesa den som 25-åring. Den er litt tunglest, men bra. Eg har tidlegare byrja å lesa Una vita av Italo Svevo ("Eit liv" på norsk), men den er rett og slett for tung og kjedeleg. Bøker i pocketutgåve kostar sjeldan meir enn 9-10 euro her nede (1 euro = 8,12 NOK). Til trass for all lesinga om kvelden har eg i det siste slite med å sovna, noko som gjer at eg har slite like mykje med å vakna om morgonen. Eg legg skulda på varmen.

Ellers har eg brukt kjøkenet til å laga meg middagar sånn av og til, som regel rundt klokka 18. Då er det folketomt der nede, eit par timar seinare er det overbefolka. Nokre har lurt på kvifor eg et middag så fordømt tidleg, og då har eg måtta forklart at i Noreg et me som oftast middag før kl. 18. Det vart motteke med undring.

Når det gjeld eting har eg byrja å gå innom fruktmarknaden i byen på veg heim om dagane, for der sel dei frukt som er både god og billig. Nam, nam. Særleg plommene fell i smak. Fordøyelsen min har sjeldan vore så bra som den er no. Jordbæra ligg eg derimot unna, sjølv om dei er skitbillige. Det smakar berre surt vatn uansett, og då er det likegyldig om ei korg kostar 5 kroner.

No har eg ikkje meir å fortelje, difor skal eg ut og handla mjølk og pastasaus. Etterpå skal eg lesa. Om nokon har spørsmål vedrørande italiensk lyrikk på 14-1500-talet er det berre å spørja. Koz.

I dag er det sundag.

Ja det stemmer det, i dag er det sundag. Eg har ikkje gått i kyrkja, men eg har vore i kinosalen her på huset og sett formel 1-løp på storskjerm, slik me har for vane å gjera her. Det er umåteleg stas, og løpet var ikkje så verst heller.

Dagen byrja dog ikkje så storarta. Eg tillet meg å fortelje. Det har i den siste tida vore avvertert med små oppslag at på grunn av vedlikehald skulle elektrisiteten vera borte frå 6.30 til 12 i dag, derfor måtte ein liggja unna heisar og denslags. Ingen fare, i helgene er eg ikkje ute av rommet mitt før 11-12 uansett, og eg ville ikkje merka noko til denne mangelen på elektrisitet. Det eg derimot la særdeles godt merke til, var at når straumen forsvann byrja brannalarmen på huset å gå. Eg ser inga logisk samenheng, men eg har gått på almenn så kva veit eg. Det einaste eg veit er at lydnivået låg i grenselandet rundt 120 desibel og gjorde det vanskeleg, for ikkje å seie umogeleg å sove. Eg brukte knappe 10 sekund på å konkludere med at det var brannalarmen som gjekk, og så byrja eg å kle på meg for å liksom evakuera, slik som me gjorde på barneskulen på Ljøsne (sjølv om me ikkje akkurat vart tekne på senga av alarmen dengong, ettersom ho Marit tilsynelatande umotivert byrja å knyta skoa sine 2 min før. Alle som var der hugsar dette). Deretter byrja eg å resonnera, og kom fram til at sidan klokka var fem over halv sju måtte det vera pga. dette straumbruddet. Dessutan var det tilsynelatande ingen som forlot romma sine og om ein ser bort frå den helsikes ulinga frå alarmen var det stilt og rolig. Derfor la eg meg igjen, men det kunne eg spart meg: klokka var nesten 7 når alarmen vart slegen av. Dermed enda det opp med at eg sov til klokka var omtrent tolv, og på den måten har eg ikkje berre teke att søvnen som eg missa i morgontimane, men også lagt ting til rette for å ikkje få sovne i kveld. Det å sovne er vanskeleg uansett, for no er det varmt her og hybelen min er som ein autentisk italiensk pizzaomn.

Apropos: no skal eg ut og kjøpa meg ein pizza frå ein liten og tilsynelatande små-shabby pizzeria som lagar den beste pizzaen eg har smakt. Dette meiner eg i fullt alvor.

Jeeeeu...

Henriette vart plassert på toget til Milano i går, med den hensikt å komme seg til Bergen. Italia takka for besøket ved å arrangera tog-streik frå 9 til 17 denne dagen, slik at H. måtte hyggja seg i 4 timar på flyplassen. På veg tilbake til sentrum frå togstasjonen vart eg overrumpla av ein ung mann som spurde meg om kva spørsmål angåande kropp og sjel eg var mest interessert i å vita svaret på, og så viste han meg ei liste med spørsmål. Eg valde spørsmål nummer to, vel vitande om at her lukta det like svidd som når Ingvild lagar mat. Til tross for dette har eg gjennom oppveksten lært verdien av å seie "nei", og eg vil nødig gje slepp på ein glimrande mogelegheit til å konversera på italiensk. Så kunne eg heller takke nei når den tid kom. Den unge italienar forklarte meg nokre enkle prinsipp om korleis underbevisstheita fungerar og korleis den hindrar oss i å realisera oss sjølve, og så vidare. Når han var ferdig takka eg høfleg nei, akkopagnert av ei plausibel forklaring. Det var heilt greitt, eg kunne berre komma innom att når eg ville, og det trur eg at eg let vere å gjera, ellers takk. Etterpå gjekk eg og kjøpte meg ein etterlengta, og dyr, penn. Eg er knusande lei billige pennar som veg ingenting og som må hivast når blekket er oppbrukt. Denne penna kan eg lada med blekkpatronar. Eg kjøpte og noko skrivepapir i ein stor og nyoppdaga kontorrekvisita-forretning.

Eg hadde sett meg ut ei rekkje saker å skrive om i denne bloggen, men eg har visst gløymt dei alle. Dette må vera eit resultat av at eg har vendt meg til å skrive lister for å halda mental orden, men eg tenkte at det neppe var nødvendig no i dag. Viss eg kjem på fleire ting, skal eg skriva dei ned, og om eg ikkje har noko å gjera seinare i kveld kan det henda eg skriv ein blogg til. Avslutningsvis legg eg ut eit bilete av meg sjølv der eg sit på ein fin kafè og drikk vatn med kolsyre.

Venezia

Eg startar likegreit med eit bilete av tidlegare nemnte Wendeler-øl. Eg har ikkje planar om å drikka denne, dessutan er ikkje øl så dyrt at eg ikkje kan kjøpa og kasta (evt. gje vekk). Denne lekre boksen kosta 0,75 euro, altså 6 kroner.

Nok om øl. På mandag var det store planar om å reise til Venezia, som jo ligg ein liten halvtime med tog unna. Først på mandag slo tanken meg om at det også er påskeferie her i landet, og dermed har ting ein tendens til å vera stengt. Dermed vart turen utsett ein dag og istaden åt me is. Det er fordømrade godt.
Dagen etter, altså i går, reiste me til Venezia. Om eg skal beskriva byen med eitt ord må det bli oppskrytt. Visst var byen fin, og det var nærmast surrealistisk å sjå at halvparten av gatene bestod av vatn, og ekstra stas var det når eg såg blålys og ein ambulanse-båt kom putrande. Men!! og eg gjentek men!!! Det var så sjukt mykje folk der, i hovudsak amerikanarar som prøvde å uttala italienske ord med den amerikanske aksenten sin og tyskarar i bermudashorts og solbriller at det tok motet frå meg. Gata var stappande full av folk og alle hadde særs god tid, så om ein hadde vore styggeleg kaffitørst eller rett og slett måtte på ramma og gjera ein strøjobb kunne det lett ha gått ille. Kanskje hadde den vetle ambulansebåten komme tøffande og.

Eg skal ikkje lata vera å framheva det som var positivt, nemleg at det er ein fin og svært merkeleg by, og det er det absolutt. Ein av dei finaste bygningane i byen, som eg trudde var ei kyrkje, var faktisk ikkje mindre enn eit sjukehus... Bruene var og påkosta og fine og det var masse fine gater med sære butikkar. Små var dei og, butikkane.
Diverre var det for mykje folk (eg tør ikkje eingong tenkje på korleis det er når turistsesongen set inn) og det var sjølvsagt for dyrt. Det siste merka eg eigentleg ikkje så mykje til, for eg snakkar italiensk og kan forhøyre meg. Dessuten er det smart å gå dit italienarane går for å drikke kaffi. Byen er rett og slett alt for turistprega til at det faktisk verkar som ein by, det er meir som ei rekkje maleri ein kan vandre i.
For å konkludere: fin by, men ikkje interessant.

Eg tok sjølvsagt ein heil del bilete med kameraet mitt, men om eg får overført desse til pc-en er ei anna sak. Det hastar ikkje uansett. Om nokon skulle få lyst til å reise til nord-Italia og oppleve denne vidgjetne byen, kan eg komma med anbefalingar: hald dykk i Padova og ta ein dagstur til Venezia. Toget kostar 2,70 euro kvar veg (altså ca. 22 kr.) og etter 6 timar i Venezia er du så lei at du vil vekk fortast mogeleg. Pass berre på at du har peng nok til togbilletten heim!

Ellers er det lite å melda: forelesingane byrjar att i morgon; det er veldig varmt; eg har litt vondt i halsen.

Allora...

Det har i det siste samla seg opp småting som er verd å nemne, og no tenkte eg at eg skulle nemne desse småtinga. Dei er no nemneverdige. Eg nemner i fleng:

- Eg har funne murarøl her nede, iallefall noko som minnar mistenkjeleg om det. Det dreier seg om Tuborg på grøne 66 cl.-flasker (som eg sjølvsagt verken har kjøpt eller drukke). Dette vekkjer gamle minner frå tida då eg og Ingebrigt samla tomflasker i grøftekantane på Ljøsne og brende avgarde alle pengane på Bugg etterpå. Glade dagar, både for oss og dei som var glade i murar-øl.

- Sånn apropos øl har eg funne ein atakeleg tysk ølsort som heiter Wendeler eller noko i den dur. Dette skal eg sjekke opp i, samt kjøpe ein boks og ta bilete og leggje det ut her. Eg antek at folk veit kva etternamnet mitt er.

- Veret har komme seg betrakteleg, no er det meld 22 grader dei næraste dagane, og det har vore bra heitt i det siste. Eg har fått tendensar til t-skjorteskille, så no blir det stas å kome heim og vise seg fram.

- Eg og Henriette har ete ute eindel gonger, og fredag åt eg det som må vera det mest vellukka pastamåltidet eg har ete, om ein ser vekk frå att dei var litt knappe med mengda dei serverte meg. Så var det til gjengjeld mektige saker, Ravioli di carne, dynka i parmesan, olje og ein ubestemmeleg saus. Det var så godt at eg banna i fleire timar samanhengande etterpå. Eg har dessutan ete is som har vore i same ende av nam-skalaen. Det har eg ikkje krefter til å fortelje om no.

- Eg og tidlegare nevnte Henriette var på marknadsplassen på laurdag, og der var det mykje nips (mest til glede for H.). Eg kjøpte meg ein skitbillig, og skitdårleg, kaffekokar. Eg kjøpte meg også to små koppar som bar preg av å ha vorte dekorert på byrjinga av 90-talet. Eg kjøpte meg og, hald dykk fast (det gjeld særleg Arild Paulsen), eit bonsai-tre! Eg har bilete!!


Ellers er det ikkje noko eg kjem på som bør nevnast. I morgon skal me til Venezia, det ligg 32 minutt unna med lokaltog. Eg skal greie meg utan kaffi medan eg er der, for eg veit at det kan vera skummelt å kjøpa sånt der (har høyrd frå fleire hold at ein kopp kaffi på strategiske plassar lett kan kosta 80 kroner, altså norske kroner!).