Overskrift

Eg kom ikkje på ei betre overskrift, men ein må jo ha ei overskrift uansett. Så har eg iallefall komme med ei overskrift om ikkje anna. Og no skriv eg ikkje meir om det. Derimot kan eg vise fram eit bilete eg har teke, nemleg den Lamborghini'en eg har sett i butikkvindauget, og som eg tidlegare har omtalt her. Eg må nok ei gong få understreka at dette er ein klesbutikk som kostar skjorta (paradoksalt?), men dei som handlar der har ikkje trang økonomi akkurat. Over gata ligg ein Armani-butikk og ved sida av ein Dolce&Gabbana. Ikkje akkurat gamlegata på Øyri (sjølv om kaffien på Potter's kanskje er noko overprisa). Og her er biletet:

Biletet kan klikkast på!

Eg har ikkje skrive så mykje i det siste, og det beklagar eg på det kaldaste, men eg har ikkje hatt motivasjon nok til å slost med desse pc-ane som me har til disposisjon. Dei er verkeleg forjævlig dårlige, og internettlinja er minst like treig. Då er det best for blodtrykket å late vere.

Det som har skjedd sidan sist er eigentleg litt. For to dagar sidan var det ein stor fellesmiddag her på huset, arrangert av ein tyskar, tre belgiarar og eit sjarmtroll av ein portugisar. Gildet kosta 3 euro, men det var til ei god sak: ei venninne av desse har øydelagt noko på bilen sin og utan bil her i Italia ligg ein dårleg an; kollektivtransporten mellom byane og i sentrum er god nok, medan i utkantane må ein køyre til og frå. Dette var eit kjekt gilde og eg vart sågar kjend med nokre folk som bur her men som eg ikkje har snakka med. Ein annan ting eg registrerte var oppførselen til dei forskjellige nasjonalitetane. Sett bort frå oss som hang rundt grytene før moroa starta (kl. 20), var dei første som kom ei gruppe tyskarar. Dei kjøpte og eindel øl, som og var til sals, utan at me snakkar fyll altså. Dei som kom desidert sist var spanjolane, men til gjengjeld var dei mest høgrøsta og lo mest. Eg representerte Noreg på ein bra måte: eg var i klart mindretal, haldt meg i bakgrunnen og laga ikkje mykje lyd, men eg var der og kan fortelja om det i lang tid framover.

Vêret har vore artig i det siste. Etter det uhyggjelege torevêret laurdag og sundag fortsette det i nokre dagar til, sjølv om intensiteten var lågare, og i dag er vel fyste dagen på nestan ei veke at eg ikkje har høyrd eit einaste tordenskrall. No skal det seiast at himmelen byrjar å få ein dyster farge, så me får sjå. Eg veit ikkje om eg kjem til å få det med meg i såfall, for i aften skal eg på fest. Ja, faktisk. Erasmus-organisasjonen, altså den organisasjonen som styrer med utveksling mellom universitet i Europa og som dermed eg og er involvert i, feirar 20 år i år. Hurra hurra, og skal det festast? Javisst. Det vert arrangert på studentboligen som ligg eit eller to minutt unna her, og som er mykje nyare og finare og større, og inngangen er gratis. Det same er maten og eit band skal spele musikk. Dette byrjar klokka halv 8. Eg tykkjer eg kan gå dit i dag, sidan eg hadde eksamen i dag.

Eksamen, ja nettopp. Dette var den fyste i rekka av alt for mange eksamenar som eg skal ha dei neste 6 vekene, sånn omtrent. Dette ser eg slett ikkje fram til. Dei eg kjenner her på huset som har tatt samme fag som meg fortel meg at særleg desse grammatikk-eksamenane slett ikkje er småsaker. Det var forsåvidt ikkje eksamenen eg hadde i dag: Kontemporær italiensk litteratur. Denne eksamenen gjeld to av dei tre modulane i dette kurset, den siste modulen er ikkje ferdig før om litt over ei veke. Eg forventa at det ikkje skulle vere som i Noreg, og det fekk eg ganske rett i: me sat, ein god gjeng på ca. 30 personar, i eit av klasseromma og venta, og så kom ei dame med nokre hefter og nokre greier som leste opp lista med namn og noterte seg kven som var der og kven som ikkje var der. Namnet mitt vart på ingen måte korrekt uttalt. Så kom professoren inn og helste, og satte seg bak kateteret og kalla opp ein og ein foran resten av klassen og stilte spørsmål som ein måtte svare på. Denne seansen tok 10-15 minutt, og eg var ikkje førebudd på å uteksaminerast framfor ein gjeng stort sett ukjente medelevar. Eg var dessutan nummer 4, så eg hadde stort publikum og italiensken min vert som regel ikkje betre under press. Det til trass, eg fekk velje kva eg ville fortelje om, og eg fortalte om den no avdøde forfattaren Giuseppe Berto og det eg visste om ei bok han har skrive (Il cielo è rosso = Himmelen er raud; eg veit ikkje om denne finst på norsk...), og det gjekk ok, sjølv om eg måtte gje opp å forklare enkelte ting fordi eg rett og slett ikkje hugsa viktige ord og begrep, trur ikkje det var så farleg. Eg fekk litt oppfølgjingsspørsmål av typen "Korleis er denne boka i samanlikning med andre bøker som Berto har skrive og som du har lese?", og eg greidde å ro meg greit i lang her óg. Til slutt fekk eg karakteren 26, og det er slett ikkje dårleg: dei fleste andre låg på det nivået og. Eg må sjølvsagt rekne med at eg ikkje vart grilla så hardt som eg kunne ha blitt, men faen heller - eg er jo utlending!! Eg kan forresten nemne at lågaste ståkarakter er 18 og høgaste karakter er 30. Eg trur me seier B, altså. Eg belønna meg sjølv med å kjøpe to bøker eg har lyst til å lese. No har eg ikkje eksamen på to veker (sjølvsagt har eg eit eksamensinferno av verste sort veka etter der igjen), så eg skal koze meg litt.