Både tobakk og alkohol er dyrare i Italia enn i Noreg om ein tek utgangspunkt i inntekt. Det vil altså seie at ein må jobbe lenger for å tene det ei halvliter på byen kostar.
Så å seie alle butikkar held stengt måndag føremiddag og onsdag ettermiddag. Det er utruleg irriterande!
Promillegrensa er den same som i Noreg. Dog høyrer promillekontrollar til sjeldanheitene, men om du skulle bli teken har du eit stort problem. Sjå neste punkt:
Kollektivtrafikken er ganske ok i byane men utanfor er den elendig. Alle bussane går innom stasjonen i sentrum, og då tek det lang tid. Trafikkorkar er eit velkjend fenomen.
Ungdom oftast går heim frå bytur i 12-1-tida og drikk vesentleg mindre, og når dei drikk føretrekk dei oftast ”spritz”, ein slags italiensk rusbrus trur eg.
Det er forferdeleg mykje innvandring frå austlegare land som Albania og Romania, og desse utgjer dei lågaste samfunnslaga. Det finst studentar frå desse landa òg, eg vart kjent med nokre av dei, men veldig ofte held dei seg til meir lyssky aktivitetar. Det er jamvel mange frå Afrika, dei er ikkje akkurat meir lovlydige…
Italienarar er jamt over ikkje særleg sterke i engelsk. Nokre av dei snakkar ganske ok sjølv om uttalen er gebrokken så det held, men mange er særs dårlege. Ein kan velje mellom fransk og engelsk som framandspråk i skulen. Sjå dessutan neste punkt.
Dubbing av utanlandske filmar og program er heilt nødvendig i Italia, eller skjønar ingen noko som helst. Ikkje eingong Simpsons får vere i fred, og for ein som er vand med å sjå det på originalspråk er det direkte forstyrrande. Til og med når dei unge set på ein DVD vel dei italiensk audio. Ja, jamvel the Osbornes hadde italienske stemmer. Det forklarar nok i stor grad kvifor dei er såpass svake i engelsk, og vice versa.
Bruk av mobiltelefon kostar tre gonger så mykje som i Noreg.
Det er mindre kaffidrikking, i den forstand at ein berre drikk espresso, som jo er krutsterk og kjem i små mengder. Det er fort gjort å hiva i seg mange koppar i løpet av ein dag, men det blir ikkje mange desiliter uansett.
Italiensk fjernsynsunderhaldning er noko av det dårlegaste som finst.
Italiensk populærmusikk er, som i dei fleste land, heilt forferdeleg. I Italia er det romantiske hjerte/smerte-balladar som er det store, ikkje akkurat noko overrasking. Nesten alle, både damer og herrar, set stor pris på denne musikken og tek seg ikkje fem eurocent for å syngja høgt på dei mest upassande tidspunkt og stader. Dei som ikkje likar slik musikk likar som regel skandinavisk metall, og det er stas. Noreg har særdeles høg status i Italia slik sett.
Ein må alltid skilje mellom ”italiensk” og ”dialekt”: dialektane kan variera svært mykje, også innbyrdes, og mange av dei har status som eigne språk. Grunnen til dette er at toscana-dialekta for lenge sidan vart vald som litterært språk (og på mange måtar erstatta bruken av latin) og dermed har vorte det offisielle språket for heile landet. Sidan undervisning og det meste av media er på italiensk tapar dialektane ofte terreng sjølv om dialektane står ganske sterkt, noko som til dels kan vera eit resultat av den tydelege skilnaden mellom italiensk og dialekt, til forskjell frå situasjonen i Noreg. Dialekta i Padova heiter ”veneto” og er ikkje akkurat ein fryd for øyret. Men det finst verre.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar