No er eg framme i Spania, med andre ord gjekk turen som den skulle. Det var ingen grunn til å mistenkja anna, om ein då ser bort ifrå mogelegheita for spontan jernbanestreik hjå dei italienske statsbanene, noko som jo Henriette fekk erfare. Eg stod opp grytidleg, halv 8, og spiste ein særs lett frukost og pakka siste rest og gjekk til jernbanestasjonen. Der kjøpte eg meg avis og venta på toget. Togturen var to timar i torturkammeret på grunn av verdas mest irriterande medpassasjerar av typen White Trash. Eg skal fortelje kjapt: det var ein gjeng ungdommar som sat bak meg i vogna. Eg såg ein stygg gut med raudt hår og ei stygg jente, og eg høyrde to til. Dei sat og prata høgt høgt høgt, på den styggaste varianten av veneto-dialekt ein kan tenkja seg, og han stygge guten med raudt hår verka rett og slett å ha lite handbagasje. Og kva sosiale antenner gjeld trur eg han låg på minussida og vel så det. Han dreiv og tulleringte med mobiltelefon, og han føretrakk å bruka høgtalarfunksjonen på mobilen og. Og så lo han og var generelt mitt største hat-objekt så langt dette året. Han såg rimeleg teit ut og, litt lita cordfløyelsbukse, tresko og joggedress-overdel, og dumt flir. Eg prøvde å lesa bok, men det måtte eg fort gje opp. Når eg gjekk av i Milano gjekk dei og av (då såg eg at ei av dei faktisk var mora til heile gjengen, noko som gjer det heile enno meir urovekkande), og då såg eg mykje himling med augene hjå dei andre. Nok om dette.
Frå Milano tok eg flybuss til Malpensa, der strena eg inn og sjekka inn bagasjen. Alitalia tillet som SAS 20 kg bagasje. På veg ned vog kofferten min 16 kg, og når eg leverte kofferten denne gongen vog den pinadø 26,5! Eg veit godt at ein regelen seier 8 euro for kvar kilo overvekt og var allereie i gong med å tenkje ut kva eg skulle kaste, men dama i skranken sa ingenting og dett var dett. For å vere på den sikre sida vurderar eg å kvitta meg med enkelte ting før eg reiser vidare, men det tar eg seinare. Etterpå dinerte eg på flyplassen, tok ein kaffi, leita i ein halvtime (!!) etter toalett, og etter ytterlegare venting tok eg flyet til Barcelona. Grei tur, fin utsikt, eindel turbulens og gratis mat! På flyplassen i B. måtte eg leite nokså lenge for å finna ut i kva terminal bagasjen havna, og etter bagasjen møtte eg tante Vigdis og Gemma. Vigdis hadde eg ikkje sett på 10 år. Me tok tog til leiligheiten deirast som ligg ikkje langt frå Torre Agbar i ein fin del av byen. Eg fekk mat (etter bestilling). Dei har ein katt som heiter Sirius, ein hankatt med traumatisk fortid som hatar menn og det inkluderar dermed i høgaste grad meg. Eg sov på rommet der sandkassa hans tidlegare stod og har dermed trengt meg inn på hans territorium og det er upopulært. Resultatet er at eg må totalt ignorera han. Får me augekontakt går han til angrep. I dag tidleg sat eg i stova og sjekka epost. Så kom han snikande opp i sofaen ved sidan av meg, tilsynelatande med gode intensjonar. "Pus-pus-pus" sa eg, og han reagerte med å hogga etter meg og hvesa som eit punktert dekk. Eg måtte bokstavleg talt springa vekk og ropa på hjelp. Men så lenge eg ignorerar går det greit.
I dag var Vigdis på jobb og eg og Gemma tok ein rundtur i Barcelona sentrum. Det er ein av dei finare byane eg har vore i (men ingenting slår St. Petersburg), og metroen er rein som eit privatsjukehus. Gatene også, stort sett. Me såg på diverse ting som eg ikkje heilt kjem i håg no, men som eg har teke bilete av, og det til gangs. Utpå ettermiddagen sette eg og Gemma oss på ein uteservering for å ta ein kaffe. Medan ho bestilte såg eg gjennom biletene på kameraet, og då kom ei særdeles godt påsegla dame (av den typen som ikkje er så nøye på utsjånaden men heller prioriterar det å få seg noko å drikke, om de skjønar) og spurte om eg hadde ein sigarett. Dette er noko eg har resonnert meg fram til i etterkant. Eg forklarte på italiensk-spansk at det hadde eg ikkje, og da heldt ho eit valdsamt leven og påstod at eg hadde fotografert ho og dei forfylla rennesteinskollegaene hennar, som om eg under nokre omstendigheiter liksom skulle ha interesse av å foreviga ein gjeng søreuropeiske drankarar som aldri har sett ein tannkost utan emballasje og som har drukke større mengder rein sprit enn eg nokon gong kjem til å drikka vatn. Ho fekta med armane og peika og prøvde å gripa etter kameraet på eit tidspunkt, men eg utkonkurrerte ho lett når det gjaldt bevegelegheit og koordinasjon. Ho resignerte litt og når Gemma kom gav ho opp, men slengde frå eg eit par kraftsalver før ho gjekk tilbake til murveggen sin der kollegaene hennar sat. Me drakk kaffi og tok det med ro før me returnerte til leiligheiten. No har vertane mine teke siesta, og eg har skrive blogg. I morgon skriv eg meir.
Frå Milano tok eg flybuss til Malpensa, der strena eg inn og sjekka inn bagasjen. Alitalia tillet som SAS 20 kg bagasje. På veg ned vog kofferten min 16 kg, og når eg leverte kofferten denne gongen vog den pinadø 26,5! Eg veit godt at ein regelen seier 8 euro for kvar kilo overvekt og var allereie i gong med å tenkje ut kva eg skulle kaste, men dama i skranken sa ingenting og dett var dett. For å vere på den sikre sida vurderar eg å kvitta meg med enkelte ting før eg reiser vidare, men det tar eg seinare. Etterpå dinerte eg på flyplassen, tok ein kaffi, leita i ein halvtime (!!) etter toalett, og etter ytterlegare venting tok eg flyet til Barcelona. Grei tur, fin utsikt, eindel turbulens og gratis mat! På flyplassen i B. måtte eg leite nokså lenge for å finna ut i kva terminal bagasjen havna, og etter bagasjen møtte eg tante Vigdis og Gemma. Vigdis hadde eg ikkje sett på 10 år. Me tok tog til leiligheiten deirast som ligg ikkje langt frå Torre Agbar i ein fin del av byen. Eg fekk mat (etter bestilling). Dei har ein katt som heiter Sirius, ein hankatt med traumatisk fortid som hatar menn og det inkluderar dermed i høgaste grad meg. Eg sov på rommet der sandkassa hans tidlegare stod og har dermed trengt meg inn på hans territorium og det er upopulært. Resultatet er at eg må totalt ignorera han. Får me augekontakt går han til angrep. I dag tidleg sat eg i stova og sjekka epost. Så kom han snikande opp i sofaen ved sidan av meg, tilsynelatande med gode intensjonar. "Pus-pus-pus" sa eg, og han reagerte med å hogga etter meg og hvesa som eit punktert dekk. Eg måtte bokstavleg talt springa vekk og ropa på hjelp. Men så lenge eg ignorerar går det greit.
I dag var Vigdis på jobb og eg og Gemma tok ein rundtur i Barcelona sentrum. Det er ein av dei finare byane eg har vore i (men ingenting slår St. Petersburg), og metroen er rein som eit privatsjukehus. Gatene også, stort sett. Me såg på diverse ting som eg ikkje heilt kjem i håg no, men som eg har teke bilete av, og det til gangs. Utpå ettermiddagen sette eg og Gemma oss på ein uteservering for å ta ein kaffe. Medan ho bestilte såg eg gjennom biletene på kameraet, og då kom ei særdeles godt påsegla dame (av den typen som ikkje er så nøye på utsjånaden men heller prioriterar det å få seg noko å drikke, om de skjønar) og spurte om eg hadde ein sigarett. Dette er noko eg har resonnert meg fram til i etterkant. Eg forklarte på italiensk-spansk at det hadde eg ikkje, og da heldt ho eit valdsamt leven og påstod at eg hadde fotografert ho og dei forfylla rennesteinskollegaene hennar, som om eg under nokre omstendigheiter liksom skulle ha interesse av å foreviga ein gjeng søreuropeiske drankarar som aldri har sett ein tannkost utan emballasje og som har drukke større mengder rein sprit enn eg nokon gong kjem til å drikka vatn. Ho fekta med armane og peika og prøvde å gripa etter kameraet på eit tidspunkt, men eg utkonkurrerte ho lett når det gjaldt bevegelegheit og koordinasjon. Ho resignerte litt og når Gemma kom gav ho opp, men slengde frå eg eit par kraftsalver før ho gjekk tilbake til murveggen sin der kollegaene hennar sat. Me drakk kaffi og tok det med ro før me returnerte til leiligheiten. No har vertane mine teke siesta, og eg har skrive blogg. I morgon skriv eg meir.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar